Jarenlang heeft hij het tegengehouden, maar nu had hij geen opties meer. Met het verscheiden van Sukilove moest Pascal Deweze wel naakt de arena in. Helemaal alleen onder eigen naam, maar met nog steeds dezelfde wapens: prikkelige popsongs die hun naam vooral niet willen kennen, en moeilijk doen omdat ze nog steeds niet helemaal uit een balorige puberteit zijn. Vinden wij goed zo.
Heeft het zin om nog de lof van Pascal Deweze te zingen? Wie overtuigd is, kent hem ondertussen wel, en wie nu nog altijd enkel “Orange” denkt, zal nooit meer plooien. En toch moet er nog maar eens op die nagel geklopt. Hoe de Tremelose Antwerpenaar — of is het omgekeerd? — een van de strafste zangers- en songschrijvers van dit land is, die enkel concurrentie van de al even hard genegeerde Pieter-Jan De Smet te verduren heeft. Maar aangezien die laatste rockmuziek al helemaal naar het hobbyplan heeft geschoven: Deweze dus. En deze Cult Of Yes.
Vijf jaar zijn er verstreken sinds Drunkaleidoscope de zwanenzang van Sukilove zou blijken, en ongeveer zo klinkt dit solodebuut. Balderdash, dat “Sukilove was een groep”, of toch een beetje: Cult Of Yes klinkt als het logische vervolg, Sukilove als-het-dan-toch-alleen-moet. Kaler dus. Niet langer een frontale botsing van veel muzikale meningen, maar een gestroomlijnd “minder is meer”.
Als het genoeg is, is het genoeg. De zware elektronische drone van “Beautiful Penelope” is het geluid van de stilte, de schaarse elektronische klanken die Deweze er over uitdruppelt, de kale zang; het spelt allemaal N.A.C.H.T., ook als uit de stilstand dan toch beweging komt. Want ritmiek blijft de basis, in al zijn spaarzaamheid. In “Summer Bones” horen we tablas, xylofoon, drums en elektronica, zonder dat het elkaar in de weg loopt. Een perfect bed voor een naar Dewezes doen behoorlijk rechtdoorzee zangpartij. Topsong.
Soms raast Cult Of Yes dan weer helemaal in het verlengde van zijn voorganger, alsof er niets is veranderd. “Don’t Look Over Your Shoulder” heeft dezelfde funkfeel als waar Sukilove stopte, maar de zang is rauwer. Geen falset, maar een brute schreeuwzang die Deweze vaker mag bovenhalen, en mooi van antwoord wordt gediend door Lien Moris en Anne-Sophie Ooghe, die op deze plaat altijd wel ergens aanwezig zijn.
Nog het meest is dat het geval in het nogal monotone “Paris”, een song zo hermetisch dat onze notenkraker erop afketste, en het op hun samenzang drijvende “I Only Have A Yes For You”. Dat laatste is het moment waarop Cult Of Yes eindelijk even mag openbreken. De claustrofobische sfeer maakt plaats voor een uitbundige melodie, een Afrikaanse groove barst los en een baslijntje doet ons aan jaren tachtig-funk denken, maar welk nummer nu ook weer precies? Uw antwoord mag op gele briefkaart naar de redactie.
Voorts blijft Deweze dus de moeilijke, eigenzinnige fucker die hij al zijn halve carrière is. Getalenteerd genoeg om betere melodieën dan Milow te bedenken, maar te koppig om niet iets te maken dat doorbijten vraagt. Waarna je niets anders meer wil. Zelfs als vraagt het op een improjam gebaseerde “Strange Behaviour” — jazz, maar niet jazzzz – best veel geduld met zijn hortende ritme en Prince-achtige falset, het openbaart zich uiteindelijk alsnog. “Think Of Me” wringt echter nog wat ostentatiever tegen om ons vooral niet met een goed gevoel naar huis te sturen. Gelukkig kan tegenwringen met stijl en aanstekelijke lalalala’s, en is afsluiter “I Am Out On A Field” wel een prachtnummer. Kaal pianootje. Deweze die zich plots herinnert dat hij ook een zanger is en een melodie nu ook weer geen schande is.
“Lap, wéér geen hit”, concludeerde de man zelf nog op deze pagina’s. ’t Is waar. Cult Of Yes is weer een tikje te lastig, maar wel weer een sterke plaat. Faire deal, vinden wij dat. Het moet van twee kanten komen.
Pascal Deweze stelt Cult Of Yes live voor op 11 mei in De Roma. Info & tickets: www.deroma.be
