Schrijf maar op: Mos Def strikes back in 2009. Mos wie? U kent hem misschien eerder van rolletjes in films als Bamboozled of Monster’s Ball, maar back in 1999 werd diezelfde Mos Def nog ingehaald als de nieuwe hiphopmessias met Black On Both Sides.
De twee albums die Mos Def nog uitbracht in de tien jaar die verstreken sinds dat bejubelde solodebuut,waren niet om over naar huis te schrijven. Het was duidelijk dat de man veel meer tijd doorbracht met zijn bevallige maîtresse genaamd film dan met zijn grote liefde genaamd hiphop. Aangezien die laatste zich vooral thuis voelt in een milieu van stedelijk verval en misdaad, vroegen we ons af of Mos Def ons muzikaal nog iets te vertellen had sinds hij vooral in Hollywood vertoeft.
Zijn nieuw wapenfeit The Ecstatic begint alvast veelbelovend met een vlammende quote van Malcolm X en dito raps over oriëntaalse gezangen (de Turkse zangeres Selda Bagcan door de mangel van Oh No) in "Supermagic". Mos Def is back in da hood. Diep in Brooklyn that is, ver buiten het bereik van de New Yorkse gentrificatiegolven (van Obama geen spoor). Meer van dat in "Twilite Speedball" waarbij The Neptunes achter de knoppen zaten. Niet dat onze donker getinte broeder zich blind staart op de eigen achtertuin: in "Auditorium" kruipt gastrapper Slick Rick in de huid van een Amerikaanse soldaat in Irak: aangrijpend.
En zo raast de eerste helft van de plaat voorbij, met een van grootstedelijke paranoia doordrongen flow, over een agressieve beat, hier en daar opgesmukt door een exotische sample. Hijgend bereiken we het keerpunt. Daarna gaat het tempo wat omlaag en maakt de nervositeit plaats voor frivoliteit, zoals in de subtiele ode aan liefde en familie "No Hay Nada Mas" (en español indeed) of het naïeve "Roses" met zangeres Georgia Anne Muldrow. Eindigen doet Mos Def in stijl met het funky "Casa Bey", gebaseerd op een sample van de Braziliaanse formatie Banda Black Rio. Samba! Hoogtepunt is echter "History", een episch duet met oude makker Talib Kweli. Het nummer duurt amper tweeëneenhalve minuut, maar in die korte tijd schetsen de voormalige leden van Black Star een heel universum: dat van hun eigen vergane jeugd.
Ook al is het niet meer dan een verzameling snapshots, The Ecstatic is hiphop zoals het hoort: rijk geschakeerd en barstensvol emotie en reflectie. Aardig nieuw plaatje kortom, waarmee de acteur bewijst in de eerste plaats nog altijd rapper te zijn. Toch consumeert u het best niet te kort na Black On Both Sides want dat blijft ook na een vol decennium onovertroffen. Ondankbare erfenis, maar dat komt ervan als je eersteling een meesterwerk is.
