Drie jaar na ‘True Magic’ besliste Mos Def om tussen al zijn
(overigens verrassend goed) acteerwerk ook nog eens een cd te
maken. ‘The Ecstatic’ is het resultaat. Def is vooral bekend
geworden door zijn sociaal geïnspireerde raps en zijn neiging om al
eens buiten de hiphopclichés te kleuren. ‘The Ecstatic’ is daarin
niet anders, zo rapt Def op het lekker laidback ‘Na Hay
Nada Mas’ zelfs in het Spaans! Waar rappers als Common wel eens
saai durven klinken en soms iets te prekerig overkomen, weet Mos
Def zijn songs nagenoeg altijd spannend te houden.
Met de teksten van Def zit het dus weer snor. Hij durft het zelfs
aan om flarden tekst van The
Roots en OutKast te parafraseren, en zijn flow vloeit
perfect samen met de producties op deze cd. Wat opvalt is dat
producers als Madlib, diens jongere broer Oh No en Mr. Flash ons
veel Oosterse melodietjes en Afrikaanse percussies serveren. De
beat van ‘The Embassy’ is ronduit geniaal.
The Neptunes hebben dit jaar nog niet veel deftige beats
geserveerd, maar hier zijn ze één keer vertegenwoordigd met het
fantastische ‘Twilite Speedball’, dat volgens de credits
mee geproducet werd door Mos Def zelf. Het legt de cd ook geen
windeieren dat er geen skits op staan. De tracks zijn
allemaal kort gehouden en er zijn nagenoeg geen gastrappers, met
uitzondering van Talib Kweli en Slick Rick. Wat doet het deugd om
The Ruler himself eindelijk nog eens te horen! Zijn rap op
‘The Auditorium’ en zijn heerlijke delivery en
fantastische stem stuwen de track naar ongekende hoogtes.
Naar het einde toe valt de cd wat stil. ‘Workers Comp’ en
‘Revelations’ zijn niet slecht maar wat te simpel, en het uptempo
‘Roses’ – met Georgia Anne Muldrow, die ook producete – steekt na
een paar luisterbeurten dik tegen. Mensen die blijven luisteren,
worden echter beloond met het hemelse ‘History’ dat werd geproducet
door J Dilla. Ongelooflijk dat zelfs meer dan drie jaar na zijn
dood nog altijd tracks van dit niveau opduiken (fans van Dilla
moeten zeker ook ‘Jay Stay Paid’ eens uitchecken).
Mos Defs vierde solo cd is een enorm aangename verrassing in dit
tot nu toe enorm saaie jaar voor hip hop. Hier valt geen speld
tussen te krijgen. Ouderwets goed gewoon.
