Mark Wahlberg, Mila Kunis, Beau Bridges,
Ludacris (Jim Bravura), Chris O’Donnell, e.a.
100 min. / USA / 2008
‘Max Payne’ is zonder twijfel één van de slechtste
films van het jaar. Deze adaptatie van het gelijknamige videospel
is mislukt over de ganse lijn. Belachelijke dialogen, stupide
plotwendingen en bitter weinig actie maken deze film ongeveer even
saai als twee uur lang zitten kijken naar iemand die de game Max
Payne speelt. Als de rapper Ludacris in je film meespeelt en hij
levert dan ook nog de beste acteerprestatie, dan weet je dat er
iets grondig mis is.
Laat mij meteen verrassen: ik ben een fan van Max Payne. Niet
van deze film, maar van de game die aan het begin van dit nieuwe
millennium miljoenen spelers in de huid liet kruipen van de
gelijknamige agent wiens vrouw en kind worden vermoord, schijnbaar
zonder enige aanleiding. Sindsdien is hij nog maar een donkere
schim van zichzelf. Hij zit weggestopt in de kelder van het
politiekantoor waar hij de ‘cold cases’ onderzoekt. Misdaden die
nooit zijn opgelost dus. Maar Payne blijft ondertussen ook zoeken
naar de moordenaar die zijn familie uit zijn idyllische leven
wegrukte en op een avond heeft hij het juiste spoor te pakken. De
combinatie van geweldige gameplay, authentieke sfeer, grappige
dialogen en het hoofdpersonage dat het verhaal vertelt met
filosofische pareltjes als ‘You’d find that Lady Luck was
really a hooker, and you were fresh out of cash’ of
‘He was trying to buy more sand for his hour glass. I
wasn’t selling any’ zorgden ervoor dat je voluit meeging in de
sfeer, in het verhaal, en in de personages.
Wat een verschil met deze film van John Moore (Behind Enemy
Lines, Flight of the Phoenix). Het enige wat je kan zeggen is dat
de film er min of meer behoorlijk uitziet qua kleur, maar iemand
die in de video-industrie zit weet dat je dit gewoon krijgt door
wat special effects toe te voegen.
Maar daarmee is dan ook werkelijk alles gezegd. Op een bepaald
moment slaat Nelly Furtado, die de vrouw speelt van de
ex-politiepartner van Payne, deze laatste in zijn gezicht en
vraagt: ‘Wat heeft Max Payne ooit anders gedaan dan alleen maar
miserie gebracht?’ Zeer juist Nelly. Bij tijd en wijlen lijkt Moore
ons te willen verlossen van zoveel ellende. En dus geeft hij iemand
de opdracht om een beestachtige schreeuw los te laten terwijl hij
op de top van een wolkenkrabber staat in zijn naakte bovenlijf,
niet gehinderd door het feit dat het de stenen uit de grond vriest.
De schreeuw heeft te maken met een soort van vloeibare drugs, die
gebruiker ervan zich onoverwinnelijk laat voelen. Later leren we
dat dit te maken heeft met een militair project. Maar dan is het
kalf al lang verdronken. Eigenlijk is er nooit een kalf
geweest.
Mark Wahlberg, die de rol van Max Payne op zich neemt, laat
zeker drie van die kinderachtige schreeuwen los. Gedurende de hele
film lijkt Wahlberg te denken: ‘waar ben ik hier in godsnaam in
verzeild geraakt’. Onwezenlijk dat iemand die zo goed speelt in
films als ‘The Departed’ of zelfs ‘Invincible’ opnieuw zo laag kan
vallen. Eerst ‘The Happening’ en nu dit… Wahlberg kan 2008 beter
snel vergeten.
Als je nog niet na de eerste tien minuten bent afgehaakt dan
krijg je daar nog meer dan genoeg kansen toe: Mila Kunis (Jackie
uit ‘That 70’s Show’) huppelt maar wat doelloos rond, ondertussen
wordt ook nog Chris O’Donnell neergeschoten, al kan je dat niemand
kwalijk nemen, en gaat een corrupte ex-politieagent die al 20 jaar
lang waterdicht blijf zwijgen over zijn verleden ineens zonder
enige aanleiding al zijn vuile was buiten hangen. En oh ja, er
vliegen ook zwarte engelen met blauwe ogen tegen een wolkenkrabber
in New York terwijl de lucht boven Manhattan in vuur schiet.
De film krijgt een halve ster omdat hij met z’n nochtans zuinige
speelduur van honderd minuten toch meer dan voldoende tijd heeft om
mij genoeg ‘Payne’ aan te doen. Tijd om de videogame nog eens
boven te halen.
