Wie dacht dat we het weer een tijdje zouden moeten doen met de vorige release van Belgiës grootste muzikale workaholic onder de gedaante van Somnabula zat er potverdikke ferm naast. Mauro Pawlowski laat zijn duivels nogmaals buiten, maar houdt ze iets strakker aan de leiband op Black Europa.
De Ghost Rock ep was het eerste wapenfeit van Mauro met zijn nieuwe band the Grooms. Jan Wygers op bas, David Joris op synthesizers, Steven Janssens op gitaar, en Herman Houbrechts achter de vellen is alles wat een energiek frontman nodig heeft om de komende maanden legendarische optredens weg te geven, en we zijn er dan ook zeker van dat iets in die trend te gebeuren staat. De leidraad daarbij zal wellicht het nieuwe album worden, hoewel the Grooms daar uiteindelijk slechts op twee enkele tracks mee mochten komen spelen.
Dat weerhoudt Black Europa er echter niet van om zich bij elke verse luisterbeurt tot een helse rit door industrial-rock-noise geweld te ontplooien, en dat wordt al duidelijk van de eerste seconden van de instrumentele titeltrack die het album opent. "Black Europa" is een aanslag op de muzikale zinnen en geeft onmiddellijk aan dat je het hele album een paar keer moet laten bezinken voor het geluidsterrorisme zich tot songstructuren, riffs, melodieën, en ritmes begint te plooien.
Even geduld dus, maar de beloning is niet gering, zo gaat dat bij grote artiesten. "Driving To The Fire" dendert over je heen als een kudde neushoorns, met een basdrum die stompt dat het een lieve lust is en een complete overdaad aan gitaarlijnen. Tussendoor schreeuwt ’der Mauro’ uit waar het nummer op één of andere manier dan toch over zou moeten gaan: "Woman, standing, under, a flaming tree / Hold on, come in, my love, wait for me."
Geen "I want to hold your hand"-teksten dus: naar goede traditie heeft Mauro het graag wat complexer en dat geeft hij dan ook aan met het eerste orgasme van het album, getiteld "Make It Complicated". Een vette bas volgt hier de fuzzgitaar wat voor een ’drive’ van jewelste zorgt. "Doing Something Right", met spacey keyboardgeluidjes en lekkere gitaaruitbarsting, smeert er een fijn vervolg tegenaan.
Twee sappige nummers verder doet "Terrorist Flower" aan enkele nummers van Songs from a Bad Hat denken, hoewel het duidelijk is dat we hier wel degelijk met een andere Mauro te maken hebben. Direct weer heel wat minder poppy en erg geschift zijn "Corruption" en het fantastische "Trip To Beg", een vers hoogtepunt en live ongetwijfeld vreselijk onmogelijk om stil bij te blijven staan.
"The Unreachable" gaat wat trager maar zuigt je mee in een epische tocht door de perversiteit zelve waarbij woorden zelfs onnodig worden en alles wat er overblijft "la la la laaa la laa" is. De neurose piekt bij de finale van "The Unreachable" die dan plots afgewisseld wordt met het hoge popgehalte van afsluiter "Tired of Being Young", een nummer als een snoepwinkel: het zou allemaal zo lekker niet mogen zijn.
De grootste verdienste van Black Europa is dat de waanzin perfect onder de controle van de grootmeester blijft, iets waar Somnabulas Swaps of Simulation wel eens last van had. De productie is strak maar laat tegelijkertijd ruimte voor uitspattingen, ideaal dus. Dat alles samen zorgt ervoor dat het weer schransen geblazen is met Mauro’s nieuwe. Voor een indigestie moet u echter niet vrezen: wie in het begin goed knabbelt kan zich wellicht uren blijven verlekkeren op deze plaat des duivels. Want beduveld moet zoiets onverantwoord onweerstaanbaar wel zijn.
