“Lang geleden dat we nog eens wazige synthpop met interstellaire ambities uit Frankrijk hoorden”, dachten we onlangs. En zie: net op tijd besluit M83 om een nieuwe plaat uit te brengen. Op 17 oktober ligt Hurry Up, We’re Dreaming! in de winkels. Eerste single “Midnight City” is te downloaden op de website van de band.
Ja, het heeft wat langer geduurd dan voorzien, maar dat maakt Anthony Gonzalez — de Fransman met de Engels-Spaanse naam achter M83 — meer dan goed. Hurry Up, We’re Dreaming! wordt immers een lekker ouderwets dubbel album. Allemaal de schuld van The Beatles blijkbaar. Hun White Album was voor de jonge Anthony een bron van fascinatie, net als Pink Floyds Ummagumma en — een paar decennia later — Smashing Pumkins’ Mellon Collie And The Infinite Sadness. “Het heeft me altijd geïnspireerd hoe artiesten iets aandurfden dat zo enorm was als een dubbelalbum”, zegt Gonzalez daar nu over. “’t Is een gigantische hoop werk, maar ik heb het toch altijd ooit zelf willen doen. Dit was het juiste moment.”
Wat levert dat op? Guest spots van Zola Jesus en Brad Laner, hulp van Gonzalez’ broer Yann. En nostalgie natuurlijk, zoals dat op voorganger Saturdays = Youth ook het geval was. Gonzalez: “Een van de songs heet “Raconte-Moi Une Histoire”, en gaat terug op de tijd dat ik vijf was en mijn moeder me een magazine met dezelfde titel kocht. Het had telkens een cassette met voorgelezen verhaaltjes op de cover.” En ook de tienerromantiek is niet ver weg: “”OK Pal herinnert me aan mijn tienerjaren, je weet wel, als je eindelijk voor het eerst iemand ontmoet die je echt begrijpt.”
Voorts nog belangrijk: in lijn met M83’s filmische kwaliteiten heeft de plaat “opening” en “closing credits”. “’t Is een trip”, geeft Gonzalez voor de goeie verstaander mee. En om zijn zang ook die dramatische kracht mee te geven bekeek hij Herzogs Aguirre, The Wrath Of God terwijl hij zijn zang opnam. We mogen sowieso een meer upfront Gonzalez verwachten. Naar eigen zeggen was het touren met Kings Of Leon, The Killers en Depeche Mode een levensveranderend moment. “Als je al die frontmannen ziet, vol zelfvertrouwen, dan geeft dat je ook de kracht om het zelfde te doen. Ik besloot dat ik met mijn dertig jaar oud eindelijk wat minder verlegen mocht zijn als ik voor een microfoon stond. Ik heb nog nooit zo luid gezongen als nu.”
En vergeet het dat die eighties nu eindelijk te ruste zijn gelegd. Hell, u mag zelfs een saxofoonsolo en geslapte bas verwachten. Gonzalez zegt geen sorry: “Ik hou gewoon van de eigthies. Productie stond toen op een hoog niveau en commerciële muziek stond nooit op een hoger niveau. Luister naar wat je nu op een hitzender krijgt, en vergelijk het met Blondie, Madonna, Michael Jackson, Tears For Fears en Talk Talk. Dat waren niet alleen geweldige songs, maar ook betekenisvolle kunstwerken.”
Nooit gedacht dat we het wereldrecord “het hart vasthouden terwijl we reikhalzend uitkijken” zouden verbreken, maar daar lijkt het naar.
“Midnight City”:
