“You know it’s bad when the family flies in,” realiseert Julia Jacklin zich. De Australische nachtegaal mag dan wel een internationaal doorbraakje geforceerd hebben met Don’t Let The Kids Win, het ging haar de afgelopen twee jaar niet van een leien dakje.
Jacklin is constant aan het toeren geweest om haar debuutalbum te promoten. Op zich was dat al vermoeiend genoeg, en dan kwam er nog een energievreter van een destructieve relatie bij. Afwisselend werd Julia gekleineerd en genegeerd door een onverlaat die eens beweerd had haar lief te hebben. Zo verspreidde hij naaktfoto’s van haar op sociale media in een vlaag van opspugende jaloezie. Morele grenzen werden voortdurend met de voeten getreden. Fysieke nabijheid had het punt van verstikking al lang bereikt vooraleer de Australische besloot haar familie te hulp te roepen.
Op adem komen van zo’n geïnstrueerde emotionele mishandeling vraagt tijd en geduld, en het is binnen het verwerkingsproces dat dit tweede album zijn oorsprong vindt. Crushing belichaamt dan ook elke mogelijke betekenis die aan die titel gegeven kan worden. Het gaat over de intensiteit van voelen, over hoe lichamelijke ervaringen de innerlijke beleefwereld kunnen vormen. Of verwoesten. “I guess it’s just my life / And it’s just my body.” Met broze stem en onmiskenbare zelfverloochening probeert Julia het trauma nog te relativeren, maar het is een vergeefse poging.
In deze openingstrack (“Body”) laat Jacklin vooral de kracht van de intimiteit horen. Haar zang meandert ergens tussen gefluister en gemompel. Op geen enkel moment zoekt ze het uiterste van haar vocale register op en net dat maakt de song — met zijn spaarzame instrumentatie en heldere productie — geloofwaardig. Ontdaan van onze rol als anonieme luisteraar, worden we in de positie van ouder gezet, die na een lange vlucht een ontredderde en moegestreden dochter op bed aantreft en haar verhaal aanhoort. “Don’t Know How To Keep Loving You” en “Convention” zijn gelijkaardige hulpkreten. Breekbaarder dan in “Turn Me Down” wordt het nooit. De song start in een southernrock midtempo en valt halverwege compleet stil. Jacklin herneemt het enkele seconden later in haar eentje, zichzelf begeleidend op een nauwelijks hoorbaar akoestisch gitaartje. Het leven wordt plots een halt toegeroepen. Het lichaam schreeuwt dat het niet meer verder kan.
Contrasterend tegenover deze sterk afgetekende ontboezemingen, heeft Crushing ook een paar uptempo-nummers in petto. Die maken het, met vechtlustig positivisme, allemaal een beetje dragelijker maar zijn op zich minder origineel. “I don’t wanna be touched all the time / I raised my body up to be mine,” bijt Jacklin van zich af en een fel oplichtende backdrop van gitaren geven ondersteuning. Liedjes als “You Were Right” en “Pressure To Party” tappen uit hetzelfde vaatje maar roepen daarbij toch de vraag op of Jacklin zich, met twee ‘redelijk goeie’ platen onder de arm, voldoende zal kunnen profileren. Is er plaats voor deze Australische in het druk bezette female alt-rock veld, waarvan Courtney Barnett en Angel Olsen al jaren de aanvoerders zijn en Snail Mail sinds vorig jaar de nieuwe belofte is? Crushing laat het na om daarop volmondig “ja” te antwoorden, ondanks de sterke momenten die het album zeker heeft.
Julia Jacklin speelt op 8 april in de AB.
waarom zijn die elpees zo bespottelijk duur