Na meer dan tien jaar stapt Jon Amor terug de schijnwerpers in met een nieuw soloalbum, dat de ronkende titel Colour in the Sky draagt. En inderdaad, het is geen grijze muis geworden.
Gebeten door het bluesvirus op jonge leeftijd, maakte Amor in de jaren 90 het goede weer als leadgitarist bij The Hoax. Na het stopzetten van de groep ging hij de ingeslagen bluesweg in met AMOR, maar gaandeweg evolueerden zijn songwriting-kwaliteiten. Unknown Soldier uit 2007 was het vanzelfsprekende resultaat. Daarna greep Jon Amor terug naar zijn liefde voor de blues met The Jon Amor Blues Group, al verloochende hij het tekstschrijven nooit.
Op het nieuwe album is de blues niet nadrukkelijk aanwezig, maar bluesy gitaarsolo’s vind je wel. Het begint al bij “Faith Reborn”, een optimistisch statement om u tegen te zeggen. Het nummer waaiert mooi en weids open en roept filmische beelden op van een roadtrip langs open landschappen. Doorheen het album is het trouwens genieten van de gitaarpartijen en -riffs, ze overheersen, maar vervelen nooit.
Alhoewel Jon Amor niet openlijk een politieke kant kiest, heeft hij wel een mening en een boodschap. Op “Elephant” hekelt hij social media. We zijn namelijk veel te voorzichtig geworden om voor onze mening uit te komen (“It’s time for you to say what you mean, But you bite your tongue, And you might be wrong, And the love won’t come”).
Het juiste woord op de juiste plaats, dat is een van de stokpaardjes van Jon Amor. Op dit album zijn er op dat vlak echt pareltjes te bespeuren. Zo krijgen we nog een kleine indicatie hoe belangrijk onze smartphone geworden is in “Illuminous Girl”: “I was looking for my will to fight, but I couldn’t find it on my phone”. De prijs voor het merkwaardigste woord gaat wel naar slaughterhouse in “San Bernardino”. Een verwijzing naar Devizes, roots en hometurf van Jon Amor vinden we in “Drunk on Your Love”: “I’m high on the rooftops in a town where I feel like a king”. En zo kunnen we nog even doorgaan, ook in “Faith Reborn” en “Sentinels” zitten mooie spitsvondigheden verborgen.
Catchy liedjes staan er ook op: zo laat “Illuminous Girl” je ongegeneerd swingen, met dank aan een funky keyboardriedel van producer Steve Evans. Een samenwerking die een serieuze meerwaarde is, want Evans diende meermaals als klankbord om harmonieën en ideetjes op uit te proberen. Op dit album kreeg Jon Amor ook hulp van de crème de la crème van de Britse muziekscene: zo drukt Ian Siegal zijn stempel op “San Bernardino”, en zijn Paddy Milner en Bob Fritzema outstanding op de toetsen. Dat alles resulteert in een muzikaal kleurenpalet om u tegen te zeggen. In “Stranger for me” waan je je even in een second line in New Orleans, “Faith Reborn” en “Drunk on Your Love” flitsen ons even terug naar de jaren 70, en in vreemde eend in de bijt “Happiest All-Time Low” komt de jazzcrooner in Jon Amor naar boven. Een jas die hem verbazend goed past, en waarop je hoort hoe loepzuiver hij kan zingen.
Dat het niet altijd gitaargeweld moet zijn, weet Jon Amor als geen ander. “Scandinavia” baadt in een lekker melancholisch sausje, “Sentinels”, waarin hij de kleine Jon moed inspreekt, is van een hartverscheurende en breekbare schoonheid.
Colour in the Sky is een gevarieerd, kleurrijk, optimistisch album. Er is zoveel op te ontdekken: tekstueel grappig, gevat en ad rem, en de muziek klinkt zo vanzelfsprekend dat je er, zelfs na verschillende luisterbeurten, geen genoeg van kan krijgen. Een hartverwarmend pleidooi voor mededogen, positiviteit en liefde in deze koude wintertijden. Incluis spitsvondige teksten en van een muzikaliteit die we dit jaar nog niet gehoord hebben. ’t Is een aanrader, zeiden we dat al?
