Eén van de grootste misdaden die een film kan begaan, is het
openlijk proberen om iets specifieks te doen, iets specifieks te
zijn. Een komedie moet niet proberen om grappig te zijn, een
actiefilm moet niet proberen om spannend te zijn… Die
dingen moeten vanzelf komen, als een logisch gevolg van de plot en
de personages die erin rondlopen. ‘Honey’, een feel-good movie waar
ik allesbehalve met een beter gevoel buitenstapte, probeert
90 minuten lang om charmant, grappig en (God sta ons bij)
inspirerend te zijn, en probeert dat zo nadrukkelijk dat je er na
een tijdje rode vlekken van in je nek krijgt – deze film is zó
behaagziek, wil zó graag sympathiek gevonden worden, dat het
ronduit onuitstaanbaar wordt.
De plot is een samenraapsel van andere typische producten uit
hetzelfde genre – ergens in Hollywood moet er een grote Ikea aan
filmscenario’s bestaan, waar je de onderdelen van scripts kunt
aankopen om ze thuis zelf in elkaar te steken. Hoe verklaart u
anders dat dezelfde ideeën zo dikwijls terugkeren in een lichtelijk
veranderde gedaante? In het bouwpakket van ‘Honey’ zaten onder
andere deze beproefde, immer betrouwbare en welbekende stukken: een
Frisse Jonge Meid (je ruikt de deo gewoon), werkt als
dienster in een café maar Droomt van een Beter Leven. In casu een
leven als danseres – zoals het is, geeft ze les in hip-hop in een
plaatselijk jeugdcentrum, maar ooit wil ze van haar passie haar
beroep kunnen maken. De Frisse Jonge Meid wordt op een avond
ontdekt door De Slijmerige Upper-Class Eikel, in dit dit geval een
regisseur van videoclips die haar de kans geeft op een
professionele carrière, maar eigenlijk enkel op haar niet geheel
estetisch onverantwoord lichaam uit is. Zal De Frisse Jonge Meid
haar afkomst verraden? Zal ze kiezen voor de Slijmerige Upper-Class
Eikel of toch maar voor de Sympathieke Jongen Uit De Buurt? Wat
denkt u zelf? Ik gebruik die hoofdletters omdat dit conventies zijn
van het doorsnee Hollywood melodrama die al zo lang meegaan, dat
iedereen ze wel in de één of andere incarnatie al eens is
tegengekomen. Komen er nog aan te pas: De Sceptische Ouders, die de
dansdromen van hun dochter niet goedkeuren. Zouden ze voor het
einde van de film misschien bijdraaien? Wie weet? De
Probleemjongeren, die door De Frisse Jonge Meid van de straat
worden geplukt en door middel van het dansen uit hun milieu van
drugs en criminaliteit geraken. En natuurlijk: Het Climactische
Optreden, de dansvoorstelling aan het einde die ervoor zorgt dat
alles toch nog goed komt.
Elementen uit dit verhaal – als u het zo wilt noemen – kwamen we
eerder tegen in ‘Coyote Ugly’, het
Britney Spears-vehikel ‘Crossroads’,
‘Save The Last Dance’ en ‘Glitter’. Nu niet direct hoopvolle
precedenten – ik moet toegeven dat ik ‘Glitter’ nog steeds niet
zelf heb bekeken, maar ik ken de plot en mensen die dat wél hebben
gedaan. Die mensen bezoeken nu nog steeds een psychiater. En
inderdaad, ook ‘Honey’ is het soort van film dat je met de beste
wil ter wereld geen cinema kan noemen. Op z’n best is het een uit
de hand gelopen aflevering van een middelmatige jongerensoap die
voor vijf uur ’s middags op tv komt. ‘Dawson’s Creek’, maar dan met
een overwegend zwarte cast en nog minder geloofwaardige situaties
of personages.
De clichés hoef ik u vast niet meer uit te leggen, die zullen
onderhand al wel duidelijk zijn geworden. Dat het voorspelbaar
is… Tja, als u nu nog niet weet hoe het allemaal zal aflopen moet
u écht eens wat meer films zien. Wat wél het vermelden waard is, is
de hemeltergend stupide manier waarop dit verhaal verteld wordt. In
elke scène heb je, meestal aan het begin, één enkele regel dialoog
die de essentie van de scène samenvat. Let er maar eens op: aan het
begin van de film worden de ouders van De Frisse Jonge Meid
geïntroduceerd, en zowat het eerste dat haar moeder tegen haar zegt
is: ‘Je weet dat je vader en ik je pogingen tot een danscarrière
niet goedkeuren en dat we veel liever hadden gehad dat je was gaan
reizen en studeren.’ Voilà, en daarmee hebben we die informatie ook
weer met de paplepel ingegoten gekregen. En zo gaat dat in essentie
de hele film lang door. De kijker heeft letterlijk geen enkele
inbreng, want elke situatie, elke relatie tussen de personages
wordt uitdrukkelijk uitgelegd in de dialogen. Dat soort van extreem
literalisme in een film komt al gauw bijzonder neerbuigend over –
hoe dom denken die filmmakers eigenlijk wel dat we zijn? En meer
dan dat, het klinkt ook gewoon fake. Niemand praat zo.
Wanneer was de laatste keer dat u een vriend bezocht en zei: ‘Ik
kom je even bezoeken omdat wij oude vrienden zijn die elkaar hebben
leren kennen op school en nu we beiden getrouwd zijn en werken
houden we regelmatig contact’?
Natuurlijk mikt ‘Honey’ in de eerste plaats op een publiek dat
zich dat soort vragen niet stelt – jongere tieners die al tevreden
zijn zodra er iets over dat scherm loopt te huppelen dat voldoende
lawaai maakt om hen wakker te houden. Veel mensen schijnen ervan
overtuigd te zijn dat dat voldoende is – dat domme films oké zijn,
zolang ze maar op kinderen gemikt zijn. Ik zal wellicht nooit
begrijpen wat de logica achter die redenering is – hoe kunnen we
ooit hopen om verstandige volwassenen met een zeker gevoel voor
smaak te creëren, als we hen dit door hun strot rammen tijdens hun
kinderjaren?
Komt daar nog bij dat ‘Honey’, ook in de VS, gemikt was op alle
leeftijden, zodat de street credibility van de film quasi
nihil is. Dit hele verhaal speelt zich af in wat dan “de
verloederde buurten” moet heten, met overal bendeleden, sociale
miserie en armoede. Maar in ‘Honey’ mag er niet eens gevloekt
worden, want dat kan de Amerikaanse filmcensuur niet lijden. Het
gevolg is dat de film zich afspeelt in een sprookjesversie van de
grootsteedse slums, waar je werkelijk geen seconde in kunt
geloven.
Jessica Alba heeft hier weinig meer te doen dan haar gespierde
middenrif te tonen en grote ogen te trekken naar de camera, in de
hoop dat het publiek haar op die manier aantrekkelijk genoeg zal
vinden om te vergeten dat ze eigenlijk niet kan acteren. Lil’
Romeo, mij voordien geheel onbekend, maar schijnbaar één van de
jongste in de schier eindeloze reeks rapper/acteurs, kijkt met een
permanent pissige blik om zich heen en hoopt zo het feit te
verhullen dat hij als zoon van NBA-basketballer Master P nooit
zonder bodyguards in een foute wijk is binnengelopen. Net zo min
als mét, waarschijnlijk. En dan is er nog Mekhi Phifer, geen slecht
acteur (zie ‘Clockers’ en de tv-reeks ‘ER’), maar hier heeft hij
een rolletje dat nauwelijks de geest van een personage suggereert.
Hij glimlacht, moedigt Honey aan in haar plannen en verdwijnt van
het toneel wanneer hij niet gewenst is voor het verloop van de
plot.
‘Honey’ is een crowdpleaser die van cliché naar cliché zeilt en
z’n publiek beledigt met al de meest voor hand liggende platitudes.
Te mijden.
