2014 wordt het jaar van Mauro Pawlowski. 20 jaar nadat hij met Evil Superstars Humo’s Rock Rally won, zijn er optredens gepland met dEUS en staat er een liveplaat van Evil Superstars in de steigers. Daarnaast snijden Hitsville Drunks en, over enkele maanden, Gruppo di Pawlowski, nieuwe hoofdstukken aan in ’s mans discografie.
Als eerste wapenfeit dit jaar is er Sincerely Average, de vrucht van de samenwerking met Herman Houbrechts, Jan Wygers en Sjoerd Bruil, geen onbekende namen voor wie sinds midden jaren negentig de muzikale capriolen in dit land een beetje opvolgt. Zo toegankelijk als Mauro op die plaat klinkt, zo chaotisch maakt hij tijdens het gesprek soms sprongen tussen heden en verleden.
enola: Sincerely Average is, technisch gezien, opnieuw een debuutplaat. Maar Hitsville Drunks, de band in kwestie, bestaat al een tijdje?
Mauro Pawlowski: “De groepsnaam was een van de eerste dingen die er was. Herman en ik zaten gewoon thuis naar muziek uit de jaren zeventig en tachtig te luisteren toen het idee bij ons opkwam om zelf dergelijke nummers te spelen. Wat covers, wat eigen nummers. Gewoon, met ons twee, dan krijgen we al het materiaal in mijn auto.”
“Dat hebben we een tijdje zo gedaan, tot we eens in Nijmegen moesten spelen op het verjaardagsfeest van onze voormalige platenbaas. Jan kent die man ook goed, dus hebben we gezegd: ‘Ga mee. En nu je toch meekomt, speel bas.’ En toen waren we met drie. Wij zijn de veteranen; Sjoerd is de jongste, maar dat is ook een veteraan in wording.”
enola: Is het een echte band? Of toch vooral jouw project?
Pawlowski: “De songs komen allemaal van mij. Wat ik liever niet doe, is jammen. Ik vind dat verschrikkelijk. Het wordt soms verward met improviseren, wat iets anders is en wel kan werken. Maar muziek spelen om te spelen, dat is maar niks. Ik heb binnen mijn groepen altijd een duidelijk plan: dit is wat we gaan doen en we verliezen geen tijd. Ik werk gericht en in het geval van Hitsville Drunks zijn dat allemaal melodieuze gitaarnummers met gevarieerde tempo’s.”
“Ik maak nooit muziek omdat ik een onweerstaanbare drang tot uiten voel. Ik vind het fijn om muziek te maken; spelplezier is essentieel, bij al mijn bands. Als het spelplezier gedaan is, stopt de band.”
enola: De nummers op deze plaat lijken een soort vervolg op Songs from a Bad Hat, jouw eerste soloplaat.
Pawlowski: “Dat is zo, alleen kon ik toen nog geen nummers schrijven. Veel mensen vinden dat een goede plaat en ik ga ze niet waterboarden om hen het tegendeel te laten zeggen, maar ik meen dat echt. De klank van Songs from a Bat Hat was weliswaar fantastisch, er was een goede producer in een goede studio en de band speelt goed. Maar het was nog maar het begin, in die periode ging ik van puur instrumentalist naar songwriter en ik heb toch enkele jaren nodig gehad om mezelf echt te kunnen schikken in hoe een song geschreven wordt.”
enola: Dat lukt je nu vlotter?
Pawlowski: “Het is erop vooruitgegaan in die zin dat als ik vroeger iets maakte, ik er eigenlijk al niks meer van moest weten op het ogenblik dat het af was. Dat had ook te maken met de manier waarop ik muziek maakte. Dat was iets van het moment, zonder denken op lange termijn. Ik had een temperament. Met het ouder worden ben ik wat organisatorischer geworden, terwijl het vroeger allemaal korte energiestoten waren. Evil Superstars, dat was telkens op een week tijd. Songs from a Bad Hat is ook tamelijk snel geschreven.”
enola: Deze plaat is bijna het tegenovergestelde van een energie-uitbarsting. Ze klinkt bijna braaf.
Pawlowski: “Het is ook echt officieel braaf. Al denk ik niet in termen van braaf of stout. Het is niet zo dat als ik iets braaf of stout vind, andere mensen dat ook vinden. De meningen daarover verschillen al eens.”
“Toen ik nog bij de jeugd hoorde, heb ik mezelf nooit thuis gevoeld in de codes van de jeugdcultuur. Ik wil niet zo’n zin uitspreken als ‘ik ben een buitenstaander’, dat is te oppervlakkig gezegd. Maar mensen moeten ook niet altijd alles wat je doet goed vinden. Neem de Gruppo di Pawlowski-plaat, die weldra verschijnt. De laatste keer dat zoiets gemaakt is in België, was op een vergeten cassette in 1992. Als ik het goed vind, is het goed. Er zijn nog zoveel andere groepen, er worden nog zoveel andere platen gemaakt.”
enola: Twee platen op korte tijd, je doet anders wel je best. De standaard tegenwoordig is een plaat om de 2,5 jaar.
Pawlowski: “Exact! Wat doen die mensen in godsnaam? En die platen klinken dan ook nog alsof ze de verharde snotkorsten uit hun neus hebben gekeuterd. Ik ben nooit bezig geweest met de technische kant, dat is een gedoe en dan platenfirma’s en dit en dat: jamaar, je moet dat nog eens laten remixen door een of andere weetikveelwat pipo. Voor mij was dat heel ontmoedigend. Ciao losers, nu kan je thuis je platen opnemen en die net als in de jaren zestig snel na elkaar uitbrengen.”
“Als ik naar oude demo’s luister, dan vind ik dat echt niet goed. Ik heb heel veel liggen, maar ik maak liever nieuwe dingen. Het kost zoveel moeite om te achterhalen wat ik ooit in godsnaam bedoelde met een oud ding, Hoe heb ik dat gespeeld? Hoe moet ik dat nu spelen?. Tegen dat ik dat weet, heb ik al lang iets nieuws gemaakt. Ik heb eens een doos met tientallen songs, cassettes en cd-r’s naar het containerpark gebracht.”
enola: Wow. Iets anders. Niet bang om, zoals veel artiesten die lange tijd bezig zijn, in de middelmaat te belanden?
Pawlowski: “Neen, die schrik heb ik niet. Als het ooit gebeurt, ga ik voor extreme middelmaat. Dat het zelfs voor middelmatigen te fel is en ze dadelijk in een kramp raken en zichzelf spontaan bevuilen.”
(abrupt) “Sowieso zijn het tegenwoordig saaie tijden in de muziek. Aan de oppervlakte dan. Er wordt heel veel goede muziek gemaakt, maar die raakt niet. Nuja, dat moet ook niet per se, dat gaat met golfbewegingen. Binnen een jaar zullen er wel weer sterke dingen in de hitparade staan, zeker? Dat nummer van Miley Cyrus, “Wrecking Ball”, dat was al iets goeds.”
enola: Wat trekt je aan in Miley Cyrus?
Pawlowski: “Dat lijkt me wel een chique griet. Ik denk dat het meer zelfbewust is dan de commentaren die ik erover hoor. Ik vind dat goed, een beetje decadente pikanterieën om onze kinderen te bederven.”
enola: Is het niet vreemd hoe de serieuze rockwereld omgaat met popartiesten? De ene wordt omarmd, de andere uitgespuwd. Om later alsnog omarmd te worden. En vice versa.
Pawlowski: “Wat ze de serieuze rockwereld noemen, daar zijn heel veel complexen mee gemoeid. Soms verbaast het aantal persoonlijke complexen me zelfs. Wat ik nu mis, en het heeft al langer een slechte naam, is wat vroeger ‘cock rock’ genoemd werd. Rockmuziek waar de mannelijke viriliteit voorop stond, dat mag precies niet meer. Terwijl enkele van mijn favoriete dingen pure cock rock zijn: oude Guns N’ Roses bijvoorbeeld. Ik snap niet waarom een vent zich moet schamen voor zijn viriliteit.”
enola: Misschien is dat over pakweg drie jaar wel weer oké?
Pawlowski: “Misschien wel. Alles komt terug. In de jaren negentig was er ook veel dat niet kon. Daarom is dat niet mijn favoriete decennium.”
enola: Knap vervelend, want je bent toch een beetje een kind van de jaren negentig?
Pawlowski: “Dat ben ik, helaas. Ik was nu eenmaal een twintiger in de jaren negentig. En dan moet je het doen.”
“Daarom was ik eerder recalcitrant in de nineties. Ik forceerde dat een beetje. Evil Superstars, dat is niet echt een typische band. Daar moest je wat indierockmaniertjes in steken, anders kwamen we nergens aan de bak. Ik herinner me nog de eerste keer toen ik met een vuist omhoog op het podium ‘rock’ riep, iedereen lachte en ik dacht: Shit, dat was niet wat ik bedoelde. Daar begon het misverstand al.”
enola: Ondertussen speel je wel bij dEUS, een band die in de jaren negentig enkel hits had.
Pawlowski: “Goed dat je over dEUS begint. Dat is een van de weinige groepen die nog openlijk seksueel durft te zijn. Als ik vergelijk met andere bands, dan hebben we heel veel vrouwen in ons publiek; we moeten dus wel iets goed doen. Als je alleen voor venten staat, dan is dat echt een heel andere sfeer. Het is toch een zinnelijk genot om samen naar rock-‘n’-rollmuziek te luisteren. En een beetje losbandigheid te schoppen.”
enola: Wat met die andere losbandige band, The Grooms? Black Europa is tien jaar oud, maar volgens de geruchten is een opvolger al jaren klaar.
Pawlowski: “Black Europa, dat waren veredelde demo’s. We moesten optredens hebben, dus moesten we een plaatje uitbrengen. Maar ik ga opnieuw aan de discografie van The Grooms werken. Ik ga platen uitbrengen! Hitsville Drunks, The Grooms ook! En binnenkort Gruppo di Pawlowski, dan zitten we hier misschien opnieuw. (abrupt) Welja, die extremiteiten, vanwaar die komen? Goh, ik heb nog oude Hitsville Drunks-nummers, die ik opnieuw ga …”
“Misschien is vier of vijf platen op één jaar wat veel en moet ik in één keer een box uitbrengen. Van Evil Superstars verschijnt dit jaar ook een elpee, op Record Store Day: Galaxy & Regression, van een optreden dat we in de AB hebben gegeven.”
enola: Die band blijft tot de verbeelding spreken: elke keer als de naam Evil Superstars valt, kijken mensen op.
Pawlowski: “Dat is chique. Ik vond ons een goede band. Maar het moest niet langer duren dan het geduurd heeft. Door buitenstaanders werd daar dan over gedaan dat het opdoeken door gebrek aan commercieel succes kwam. Pardon? Heb je de muziek al eens gehoord? (lacht) Maar ik ben er wel trots op, het is mijn eerste band. Het is goed als mensen dat tof vinden, daar dient het voor.”
