In Poitiers werd niet alleen in de Middeleeuwen zwaar slag geleverd, ook in de eenentwintigste eeuw is de stad de uitvalsbasis voor metalen gekletter. Lazarus, de derde oorlogsverklaring van Hacride, komt zelfs harder aan als het twee jaar oude Amoeba en dat zonder overdreven machinegeschut en dikke geluidsmuren.
Het viertal uit Poitiers hoort hoe dan ook sinds de release van Amoeba in 2007 bij de elite van de nieuwe Franse furie. Ook Gojira, Dagoba en Scarve halen hun industriële geluid bij Fear Factory, proberen het technische niveau van Meshuggah te benaderen en de machines van Devin Townsends Strapping Young Lad na te bootsen, een voor een met originaliteit en voorkeuren. Gojira heeft een zwak voor Morbid Angel, Scarve mixt frisse gothenburg death en industrial en Dagoba kijkt duidelijk het meest op naar Fear Factory.
En wat met Hacride? Terwijl Amoeba nogal ingewikkeld en eenzijdig klonk komt de monstrueuze opener “To Walk Among Them” meteen weelderig over. Samuel Bourreau wisselt zonder problemen epische zangstukken af met schreeuwerige uithalen en de sferische stukken — een Cult Of Luna-geluid is ergens herkenbaar — lijken alsof we eventjes uit de klauwen van een leeuw bevrijd worden in een vijftien minuten durend gevecht. Niettemin volgen nog blastbeatstukjes en loodzware breaks. Kortom, een fascinerende start. “Act Of God” is dan weer het bewijs dat Hacride de moeilijkdoenerij van Meshuggah — hoorbaar in het basdrumspel van Olivier Laffond — een toegankelijker geluid meegeeft en dat zonder een overkill aan bombast, waar Devin Townsend zich af en toe aan zondigt.
Af en toe dreigt er zelfs verborgen dynamiet te ontploffen. Zo begint “Lazarus” op een ontspannen flamencoritme, maar mondt het uit in loodzwaar gitaarwerk. Ook “World of Lies” zet de muzikale durver met een snelle Tool-ishe riff op het verkeerde spoor, gevolgd door een typische uitbarsting, alleen weten we niet wanneer. “Phenomenon” kabbelt eerst rustig op zweverige sludge, maar gaat als een splinterbom uiteenspatten. U bent bij deze gewaarschuwd.
Enige kleine teleurstelling is “Awakening” aangezien het niveau niet zo hoog ligt als de rest van het materiaal door de slome eerste minuten. Bij nader zien blijft het een leuke finale hebben door het downtempo en technisch hoogstaande drumritmes. “My Enemy”, de minst hapklare brok van het ganse album, ontketent zich tot een waar progressief metaljuweeltje, waarbij de epische passages aan Opeth doen denken. De headbangmomenten tijdens de ultieme climax in de zevende minuut brengen ons in het universum van de Nederlandse revelatie Textures.
Met Lazarus is Frankrijk alweer het epicentrum van een muzikale aardbeving. De Fransmannen maken zelfs technische metal toegankelijker voor een breder publiek. Wij hopen mee dat Lazarus (ook live) tot ver buiten Frankrijk zal gevoeld worden.
