Listenable
Eind 2007 in de Vaartkapoen. Een vriend en ik zakten af naar
Molenbeek om er Divine Heresy aan het werk te zien, de toen nog
kakelverse band van Dino Cazares (ex-Fear Factory). Nadat we de auto
veilig in een ondergrondse parkeergarage hadden achtergelaten,
stapten we een nog zo goed als lege concertzaal binnen. Op het
podium waren vier mannen druk in de weer met hun instrumenten.
Volgens de flyer die we aan de ingang kregen, konden die
gasten wel eens deel uitmaken van Hacride, een band afkomstig uit
het Franse Poitiers.
Half negen. De lichten werden gedoofd. Het geroezemoes in de zaal
verstomde. Hacride begon aan een half uur durende show die voor
eeuwig in ons geheugen staat gegrift. De manier waarop de band haar
nummers bracht, was werkelijk fenomenaal. Na het optreden zijn we
dan ook als een bezetene de merch stand ingedoken om hun
laatste plaat (‘Amoeba’) en een shirt te bemachtigen. Sindsdien
hebben het album én het shirt ettelijke rondjes gedraaid in
respectievelijk onze cd-speler en de wasmachine.
Sinds kort ligt ‘Lazarus’ in de winkelrekken, het derde
studio-album van Hacride. Na enkele luisterbeurten wordt al meteen
duidelijk hoezeer Hacride geëvolueerd is. Opener ‘To Walk Among
Them’ trakteert ons namelijk op een dik kwartier progressieve death
metal (Gojira
meets Meshuggah
meets Dream
Theater) van de bovenste plank. De band had er overigens gewoon
drie afzonderlijke songs van kunnen maken, maar besliste
uiteindelijk om er één lang werveltergend werkstuk van te
maken.
De vooral riff-gerichte sound van Amoeba heeft plaats moeten ruimen
voor lang uitgesponnen songstructuren, die de kwaliteiten van de
band extra in de verf zetten. Samuel Bourreau kan zich, met zijn
uiterste inventieve drumpatronen (gaande van bliksemsnelle
blasts tot het meer harmonieuze cimbalenwerk), moeiteloos
meten met de gevestigde waarden binnen het genre.
Na het stevigere beukwerk van ‘Act Of God’ is het de beurt aan
Adrien Grousset om zijn trukendoos bovenhalen. ‘Lazarus’ wordt door
een lekker flamencoritme op gang getrokken en ontaardt in een
ronduit fantastisch riff- en schreeuwfestijn. Het Engels van Samuel
Bourreau mag dan wel van een zeer hoog
it-is-I-Leclerc-gehalte zijn, brullen dat die vent
kan…
Terwijl diezelfde Bourreau op ‘Phenomenon’ juist geteld vier
minuten en vierenveertig seconden de tijd krijgt om op adem te
komen, haalt ook de rest van de band de voet van het gaspedaal. Het
resultaat is een ronduit adembenemende brok sludge waarop
het apocalyptische gekrijs van Colin Van Eeckhout (Amen Ra, Kingdom) niet zou misstaan. ‘A
World Of Lies’ en ‘Awakening’ zijn dan weer iets melodieuzer van
inborst. Nochtans bevatten beide songs voldoende venijn om een
roedel hongerige wolven het zwijgen op te leggen. Afsluiter ‘My
Enemy’ gaat tenslotte verder waar ‘To Walk Among Them’ was
gebleven, en biedt tien minuten gecontroleerde chaos die zelfs de
stijfste plank kan doen headbangen.
U hoort ons ongetwijfeld afkomen: ‘Lazarus’ is een ronduit
fenomenaal album, waar werkelijk niets op aan te merken valt. De
enige reden waarom de plaat niet met de maximumscore aan de haal
gaat, is dat we er rotsvast van overtuigd zijn dat Hacride nóg
beter kan. Het is lange tijd triestig gesteld geweest met het
Franse chanson, maar we zijn ervan overtuigd dat het weer de goede
kant opgaat met onze zuiderburen.
