Met een titel die nog meer tot de verbeelding spreekt dan zijn debuutalbum A Sufi And A Killer weet Sumach "Gonjasufi" Ecks in eenzelfde jaar niet minder dan tweemaal de aandacht op zichzelf te vestigen. Dat The Caliphs Tea Party de facto een remixalbum is, doet niet eens ter zake dankzij de vele eigenzinnige hoogtepunten.
De schare remixers die de nummers onder handen nam, liet zich immers niet afschrikken door de instantklassiekerstatus van het album en drukte zozeer zijn eigen stempel op de nummers dat men net zo goed van een nieuwe plaat kan spreken. In het geval van "My Only Friend" en het titelnummer geldt dit zelfs des te meer daar geen van beide songs op het debuut te horen was, maar als B-kantjes op EP’s en singles verschenen. Mede hierdoor vormen ze twee mooie breekpunten waarmee het album kan worden geopend en het juk van de verwachting kan worden afgeworpen.
Op The Caliphs Tea Party valt namelijk weinig etno-psychedelica te horen, maar er overheerst een electrotoets in al zijn facetten. Dat levert heel interessante momenten op zoals het atmosferische "She’s Gone [Oneohtrix Point Never Remix]" aantoont. De opzwepende balorigheid van het origineel is ingeruild voor een slepende en ijle track die toch de essentie van het origineel weet te bewaren door ook Gonjasufis zang door de valiummangel te halen. Ook "SuzieQ [Dem Hunger Bowel Blood Remix]" laat horen wat mogelijk is door voor een aliënerende aanpak te kiezen die zelfs verder gaat dan wat op A Sufi And A Killer te horen viel.
Dat een totale stijlbreuk echter niet noodzakelijk een goed idee is, maakt "Kobwebz [Jeremiah Jae Remix]" duidelijk. In tegenstelling tot het bezwerende origineel blijft het nummer steken in zijn pogingen om bevreemdend te klinken en zorgt het nog verder vermangelen van de sowieso al gemompelde zanglijn zelfs voor irritatie. In die optiek valt het op veilig spelende "Ancestors (Dreamtime) [Mark Prichard Remix]" zelfs te verkiezen. De remix mag dan wel weinig bijdragen, hij weet wel te begeesteren. Toch geldt de song niet als een van de hoogtepunten, daarvoor klinkt hij net iets te veel als de albumversie.
Een plaatsje op het ereschavot is alleen weggelegd voor zij die een totaal ander nummer creëren dat moeiteloos naast het origineel kan staan. Treffende voorbeelden hiervan zijn het stotterende "DedNd [Agdm Remix]" (dat thuis hoort in vochtige kelders), het door ambient beïnvloede "Candylane [Bibo Remix]" (dat de sfeer van "Candylane" treffend oproept en toch voor een heel ander geluid kiest) en"Holidays [MRR Remix]" dat net als het verontrustende "Change [Shlomo Remix]" (donkere dubstep) de albumversie moeiteloos naar de kroon steekt.
Nog meer fraais valt er te rapen met het buitenwereldse "Ageing [Dam Mantle Remix]" dat net als het rommelig psychedelisch klinkende "My Only Friend [Hezus Remix]" en een ronduit intrigerend "The Caliph’s Tea Party [Broadcast & the Focus Group "DedNd" Remix]" (hoeveel ideeën kunnen er in een song zonder dat die over zichzelf struikelt?) duidelijk maakt dat Gonjasufis aparte stemgeluid ook buiten de contouren van zijn debuut bestaansrecht heeft. Dat "Love of Reign [Bear In Heaven Remix]" net als op A Sufi And A Killer als een van de weinige zwakke broertjes geldt, mag dan ook met de mantel der liefde bedekt worden.
Hoewel Gonjasufi zelf weinig te maken had met dit album, zal ook The Caliphs Tea Party een pluim worden die zijn hoed zal sieren. Geheel onterecht is het niet, aangezien zijn vocal tracks zowat het enige is dat voor de songs behouden werd en aldus duidelijk maakt dat hij ook zonder de geniale productie van onder andere The Gaslamp Killer enige mate van (artistiek) succes had kunnen bekomen. Het niveau van A Sufi And A Killer haalt de plaat niet, maar op basis van verschillende songs hoeft Gonjasufi alvast niet te vrezen dat hij geen producer zal vinden die met zijn (unieke) stemgeluid aan de slag kan gaan.
Gonjasufi speelt op 13 december 2010 in de Botanique.
