Enkele liveshows, meer was niet nodig om de mythe rond Gonjasufi (Sumach Valentine) af te kraken. Wist de rapper die in een waas van mysterie debuteerde, op plaat meer vragen dan antwoorden op te roepen, dan verwerd hij op een podium al snel tot een derderangsartiest die steevast de schuld voor zijn falen bij anderen legde (de microfoon, de band of zelfs het publiek). Maar wiens schuld is het als MU.ZZ.LE faalt?
Debuutplaat A Sufi And A Killer werd onder de vleugels van Flying Lotus en in het bijzonder Gaslamp Killer geproduceerd, waarbij de mix van korrelige en buitenwereldse raps gecombineerd werden met psychedelische klanken en aparte beats. De mate waarin Gonjasufi zelf een rol gespeeld had in het geheel, was niet te bepalen. Met het gratis ter beschikking gestelde The 9th Inning ep (2011) werd een tipje van de sluier gelicht. De vier (oude) nummers maakten duidelijk dat Gaslamp Killer meer dan zijn stempel gedrukt had op A Sufi And A Killer, maar ook dat Gonjasufi wel degelijk een ruwe diamant was die geslepen kon worden.
Het "minialbum" MU.ZZ.LE lijkt die conclusie alleen maar te bevestigen, want hoe goed producer Psychopop zich ook van zijn taak kwijt, het mag duidelijk zijn dat hij niet Gaslamp Killers neus voor obscure beats en samples heeft. Toch brengt het duo het er niet onaardig vanaf zoals het beatgedreven "Rubberband" bewijst dat vaagweg refereert naar een Sinatra & Hazlewood-song die bedolven ligt onder lagen noise en feedback , of "Timeout" dat hortende en stotende beats heeft die de pianomelodie grotendeels naar de achtergrond verbannen. Ook het als een muzikaal duel geconstrueerde "Feedin’ Birds" weet te charmeren evenals het dromerig, stotterende "Nikels And Dimes" dat goed naar het debuut geluisterd heeft.
Op andere songs valt er meer aan te merken, en durven de songs van minder geslaagd ("Venom") tot ronduit zwak te gaan ("The Blame"). In het geval van "Blasuit" worden bijvoorbeeld piano en beats nogmaals tegenover elkaar gezet, zij het ditmaal zonder eenzelfde impact te halen, terwijl "Sniffin’" probeert gek te klinken zonder dat het ergens toe leidt. De schuld hiervoor kan overigens niet in de schoenen van Psychopop geschoven worden, die zich vakkundig zij het wat te ongeïnspireerd van zijn taak kwijt, evenmin als die van Gonjasufi wiens kenmerkende raspende rapstijl ook hier opduikt: het probleem zit in de samenwerking.
Waar Gaslamp Killer perfect aanvoelde hoe en waar Gonjasufi ondersteund moest worden en welke beats het beste bij hem pasten, is op MU.ZZ.LE die chemie ver te zoeken. Op de beste songs weten Gonjasufi en Psychopop wel een zekere samenhang te bereiken, maar die verbleekt vooralsnog bij wat op A Sufi And A Killer te horen was. Dat de meeste nummers niet eens de drie minuten halen, is bovendien de sterkte en zwakte van de plaat, want net zoals de zwakste songs snel vergeten zijn, krijgen ook de betere nummers niet de tijd om zich te manifesteren.
MU.ZZ.LE is een vreemde plaat, eentje die intrigeert en vragen oproept. Het laat de ruwe diamant horen die Gonjasufi is en smeekt om een producer die beter aanvoelt hoe Valentines krakende en raspende off beatstem het beste tot zijn recht zou komen. Zonder A Sufi And A Killer was dit een plaat geweest die de belofte naar meer inriep, maar doordat die eerste plaat al verschenen is, klinkt het vooral als een album dat in de schaduw staat en weinig extra bijdragen kan.
