Niet zo lang na het debuut Heads Of Woe uit 2014, leek de Kempense formatie Geppetto And The Whales uit te doven. Ingehaald door het leven, zoals zo vaak gebeurt. Maar kijk: vier jaar later staat de band er toch mooi terug.
Passages, heet het tweede album, en dat er in alle luwte aan gewerkt is, ver van de druk die zo’n band die op het punt staat van de grote doorbraak nekt, blijkt snel. Waar het debuut Heads Of Woe een bruisende, jeugdige kijk op het leven verraadde, toont Passages mooi wat de jaren met een jonge mens kunnen doen. Nu is Geppetto And The Whales dus stukken volwassener dan de lichtvoetige pop die de band bij een gemakkelijke radiohit als “Juno” nog had. En we houden wel van die nieuwe, gerijpte blik op het leven.
Dat leven gaat allang niet altijd meer over rozen: songs als “Ruts” en “Stuck In Reverse” verraden in meer dan hun titel een twijfelende, zoekende band die het toenemende gewicht van de wereld de afgelopen jaren voldoende ervaren heeft. Eerste single “I Know Who You Were” spreekt daarover al boekdelen, en dan is het nog niet eens het beste nummer op de plaat. Die prijs gaat misschien wel naar “Faust”, een ingetogen mijmering over de vraag hoe een leven geleid zou moeten worden, met al die bagage. Dat zit ook duidelijk in albumtitel Passages: het niet te stoppen voorbijgaan van die weinige tijd die we krijgen, het vervagen van het ongrijpbare verleden en het steeds opnieuw betreden van een onzekere toekomst.
Niet dat de plaat altijd diepfilosofisch aanvoelt: de melodieën en harmonieën, hier en daar versierd met snuifjes piano, zijn gewoon te mooi om existentialisme toe te laten. “Stop contemplating on old fun / Maybe stop contemplating at all”, weet “Thirteen Lovers” het ook tekstueel treffend te vatten. De productie door Brian Fredrick Joseph (Bon Iver, Sufjan Stevens) wist de band evenzeer op het juiste evenwicht van melancholie en levenslust te brengen, met een universele uitstraling als bonus. Invloeden waar de band naar lijkt te verwijzen gaan zo ver als Grizzly Bear in een iets folkier bui (“Tall Leaves”), maar doen verder geen afbreuk aan een flinke eigen stempel.
Cynischer critici zouden nu “Coldplay!” kunnen roeptoeteren, ja. Geppetto And The Whales kreeg jaren geleden inderdaad een onverwacht duwtje in de rug toen Chris Martin en de zijnen een videoclip van de band deelden. Luister nu dan nog eens: als Martin een song uit Passages zou delen, dan zou dat uit afgunst zijn. En er zullen er nog zijn. Zo is “Ruts” het soort song dat Bert Ostyn voor de wederopstanding van zijn Absynthe Minded niet geschreven kreeg. Ook het instrumentale “Man From Porlock” mag de luisteraar keer op keer graag meevoeren naar het stadje in het Exmoor National Park in Zuid-Engeland. Het glooiende weidelandschap komt als vanzelf voor de geest.
Passages is in een zomers grasveld op de rug naar voorbijdrijvende wolken turen en je afvragen: “wat doen wij hier eigenlijk”? Maakt dat de tweede van Geppetto & The Whales uniek? Verre van. Maar daarom is de fantasie niet minder welkom, nu er sneeuw in de lucht en ijs in onze harten zit. De dooi is ingezet. Ook dat is een passage.
Geppetto And The Whales stelt zijn tweede graag voor: op 20 februari in het Depot in Leuven, op 23 februari in de Roma in Antwerpen en op 5 maart in de Vooruit in Gent.
