Vijf jaar geleden werd Franz Ferdinand onthaald als de redder van de Britse rockmuziek na een paar comateuze jaren. Na een héél belabberd 2008 voor de Britse gitaargroepjes worden de loftrompetten voor Franz Ferdinands derde album alvast weer opgeblinkt en gestemd. Maar is de band niet gewoon in hetzelfde gehypete bedje ziek?
Was dat even een lange stilte voor deze Tonight. De groep was het allemaal even beu, had elke zaal waar ze stonden, maar helaas ook zichzelf, platgespeeld. En achteraf gezien waren ze niet tevreden met de gehaaste tweede plaat. Terecht, You Could Have It So Much Better was een vlakke herhalingsoefening, weliswaar mét een paar puike singles. De twijfel rees of de band niet de zoveelste aap met een hoed op was die van elke festivalweide een boerenbruiloft kon maken, maar voor de rest slechts één trucje kende dat iedereen na een paar jaar eigenlijk wel gehad had. Zie ook: Kaiser Chiefs, dat met zijn derde plaat definitief de weg naar de vergetelheid heeft ingezet.
Franz Ferdinand besefte dat gelukkig zelf, en besloot ruim de tijd te nemen voor deze, nog steeds voor eenieder zo cruciaal geachte, derde plaat. Want eerlijk gezegd: de twee voorgangers trokken stilaan al het stof in de cd-kast naar zich toe, en (van) deze plaat hadden we niet(s) meer verwacht. Maar toch. Vorig jaar bereikten rooksignalen de buitenwereld dat ze experimenteerden met Afrikaanse ritmes — tja, Vampire Weekend was een van die Amerikaanse bandjes die alle Britse Beloftes van de afgelopen jaren langs rechts voorbijstak in 2008.
Maar vooral: de synthesizer heeft zijn intrede gedaan in hun Geluid. Ho maar! Dat ze tijdens hun sabbatical Bowies "Sound And Vision" gecoverd hebben, lijkt helemaal geen toeval te zijn: Bowies Berlijn-trilogie en Scary Monsters hebben ongetwijfeld in de studio rondgeslingerd. Niet dat u spectaculaire veranderingen mag verwachten, maar het is allemaal wel voldoende om Franz Ferdinand een zweem van relevantie te geven anno 2009, meer niet. We tellen enkele uitstekende singles, enkele interessante experimenten die helaas bijlange niet ver genoeg gaan, maar we horen wél een plaat die de voorganger helemaal irrelevant maakt.
"Ulysses" blijkt een uitstekende singlekeuze te zijn: herkenbaar met een nieuw laagje (synth)vernis. Op het gros van de plaat mag het tempo inderdaad wat naar beneden, waarbij een wulpse bas meer aandacht opeist dan de stampende drums van weleer: de groove primeert. Het moest een sexy, bijna een uitgaansplaat worden, eentje die meer op de heupen dan op het hoofd werkt. Helaas zijn in het prille begin van het album "Turn It On" en vooral "No You Girls" onderling inwisselbaar met vele van hun vroegere songs die u de afgelopen jaren al vergeten bent.
Gelukkig blaast "Send Him Away", inclusief de eerder genoemde Afrikaanse ritmes, een frisse wind door plaat en band, al is het vooral het uitstekende "Twilight Omens" dat Tonight redt van de nakende onverschilligheid: geweldig synthriedeltje, geweldig nummer. Zelden vleide Franz Ferdinand zich zo tegen de melancholie aan, alsof u tijdens een avondje "stappen" ondanks intens oogcontact met die ene beseft dat u helaas toch weer alleen naar huis moet. Op de radio, en snel. Net als "Live Alone", dat zoals "Ulysses" een gewoon ijzersterke Franz Ferdinand-song is die een mooi laagje make-up krijgt, maar eerlijk: we hebben het stilaan echt wel gehoord.
Het aantal oppervlakkige en afstandelijke songs neemt daarna de bovenhand en duwt de plaat kopje onder de vergetelheid in. Ontsnappen aan die verdrinkingsdood: "What She Came For", waarin de band zich op het einde aan een portie hardrock waagt, en daarin cum laude slaagt. "Lucid Dreams" mondt dan weer uit in een haast bezwerende elektronicatrip die steunt op een beat die Trent Reznor even heeft binnengegooid. En het mooie slotnummer "Katherine Kiss Me" kan haast ontroeren, een opzet waarin Franz Ferdinand met het flauwe "Eleanor Put Your Boots On" op de voorganger helemaal niet slaagde.
Franz Ferdinand lijkt in die songs dus te bewijzen dat ze wel de kunde hebben om eens ferm buiten de strakke lijntjes van hun Eigen Geluid te kleuren. Nu het lef nog, om zo een voorbeeld te nemen aan wat Blur deed met zijn titelloze plaat in 1997: het oude vertrouwde overboord gooien, de vlucht vooruit om de weg achteruit te vermijden. Want al duurt het maar een speeltijd in de middelbare school lang eer ze zalen uitverkopen, de speeltijd van Franz Ferdinand zou anders wel eens snel afgelopen kunnen zijn.
