“It’s hard to dance with a devil on your back, so shake him off”, predikte ze nog op haar bombastische tweede plaat Ceremonials. En dat doet ze nu: een relatiebreuk en een opborrelende drankverslaving van zich afschrijven en -kwelen op haar meest persoonlijke en gewoon beste plaat tot dusver.
”Subtiliteit” zal nooit in een woordenwolk rond Florence Welch opduiken, maar toch is How Big, How Blue, How Beautiful verrassend en verademend down to earth. En laat dat net het gevolg zijn van een legioen koperblazers dat deze plaat (altijd te pas, nooit te onpas) van een sonore gouden rand voorziet. Tja, Florence, weet je wel. Maar dan nog: weg zijn de gezwollen metaforische retoriek en de door synths aangedikte bombast van Ceremonials, die een beslag legden op Welch heur houdbaarheid en geloofwaardigheid . Het verwijt van effectbejag werd steeds moeilijker te weerleggen. Een inderhaast uitgebrachte MTV Unplugged liet vooral pijnpunten in haar laatste songs horen. Overdadige arrangementen moesten de gaten in de kaas opvullen.
Maar de arena’s werden groter, dus ja. Maar clichés zijn er om bewaarheid te worden. In dit geval: de tol van de roem. Vervreemding van haar partner leidde tot een pijnlijke breuk. Vervreemding van zichzelf bijgevolg tot alarmerend drankgebruik. Ze werd een dwaallicht in haar eigen leven. Maar van zulke metaforen blijft ze op HBHBHB (wijselijk) ver weg: ze schrijft zoals ze ons op de hoes aankijkt. Rechttoe, rechtaan. Geen woord teveel deze keer (“It’s the hardest thing I’ve ever had to do / To try and keep from calling you” klinkt het droog in “Caught”). Geen overdadige synths als masker of gyproc.
Maar wel: een werkelijk fantastisch gearrangeerde plaat, met als neusje van de zalm heerlijke blazersarrangementen van Goldfrapps Will Gregory. Perfect in een kathedraal van geluid gemangeld door Markus Dravs (Arcade Fire, Coldplay). Door zich af te scheuren van Paul Epworth, stilaan de begeleidingshond van prille hypes, scheurt Florence zich met haar Machine ook verder af van generatiegenoten als Adele. De harp verdwijnt naar de achtergrond, de gitaar mag weer wat prominenter naar voren à la Lungs. Voor nu diept HBHBHB de charmes van dat debuut nog verder uit, de tijd zal uitwijzen of de impact van deze plaat daadwerkelijk ook groter is.
Voel de haartjes op uw arm zich uitrekken wanneer het koor in “Various Storms & Saints” à la Björk binnen kronkelt. Luister naar de triomfantelijke euforie van “Queen Of Peace” die geworteld is in het gestolde bloed van een gebroken hart: “Now you have me on the run / The damage is already done / Come on, is this what you want? / Cause you’re driving me away”. De impact is compleet, want je hoort haar opluchting na een long and winding donkere tunnel. Het geweeklaag in “Ship To Wreck” (“Did I drink too much? / Am I losing touch? / Did I build this ship to wreck?”) en “What Kind Of Man” (“What kind of man loves like this / To let me dangle at a cruel angle”) wordt gecounterd door een majestueus geluid met de kin en de borst naar voren, zonder holle productionele poespas.
Met de tippen van haar blote voeten raakt Florence ook blues (“Caught”) en gewone poprock (het titelnummer, “Delilah”) aan, maar steeds met een eigenheid die door (nu ja) gedoseerde arrangementen eindelijk weer uit de verf komt. Al is “gedoseerd” wellicht de slechts denkbare woordkeuze. Alhoewel. Het is door rustpunten als “Long & Lost” en “St Jude” in te bouwen dat Welch weer op aarde neerdaalt, doordat haar stem niet altijd als een misthoorn over de vlakten moet schellen om een horde Orks weer in hun hol te jagen. “Pulled apart against her will” heeft ze deze keer echter wél iets te zeggen. Wanneer ze op “Third Eye” nog eens alles uit de kast haalt met tribale drums en haar zwaar aangezette vocalen, is dat effect bijgevolg een pak groter dan op haar voorganger.
Het cynisme van Lungs heeft ze wellicht voor altijd afgezworen, maar haar kwetsbaarheid die ze hier koppelt aan een intense euforie moet daar niet voor onderdoen. In deze onzekere tijden waarin iedereen zich blind van twaalfde stiel naar dertiende ongeluk sleept, zou deze plaat terugbetaalbaar moeten zijn.
“Happiness hit her like a bullet in the head” klonk het nog in “Dog Days Are Over” op Lungs. Zo komt haar derde plaat ook binnen.
