De nieuwe plaat heeft bloed, zweet en tranen gekost, maar in mei was duidelijk te merken dat Explosions In The Sky weer met veel goesting op een podium staat, tot grote euforie van een uitverkochte AB. Vóór dat explosief optreden in Brussel mocht goddeau aanschuiven bij bassist Michael James. Een gesprek over de verse plaat, heimwee naar Texas én wapenwetten.
Explosions In The Sky heeft er weer zin in, en zijn populariteit is na de lange sabbatical allesbehalve tanende. Binnenkort headlinen de Texanen het Green Man Festival in Wales en in januari volgend jaar staan ze zowaar in de Brixton Academy geprogrammeerd. Ook komen ze voor het eerst naar Pukkelpop. “We maken geen onderscheid tussen de verschillende shows. Touren op zich is al te gek, maar sommige plaatsen geven toch extra druk”, legt een goedgemutste James uit. “Het voelt goed om terug te zijn, vooral omdat het nieuwe album ons veel moeite heeft gekost. Vandaag is het moeilijker om muziek te componeren dan tien jaar geleden. Heel lang wisten we hoe we moesten klinken, maar voor Take Care, Take Care, Take Care hebben we heel lang in het duister getast. Songschrijven is een uitdaging geworden.” “Vandaag zijn we andere mensen dan tien jaar geleden. We brachten de laatste jaren veel tijd met familie en vrienden door, tot het opnieuw kriebelde om op een podium te staan. Onze familie tourt nooit mee. We hebben daar geen plaats voor.” (lacht)
enola: Those Who Tell The Truth kleurde donker. The Earth Is Not A Cold Dead Place gaf een warmer gevoel. All Of A Sudden… was een bombastisch en explosief album. Tijdens het luisteren naar Take Care, Take Care, Take Care dacht ik: “Explosions In The Sky is geduldiger geworden.” Was het schrijfproces wel degelijk anders of overheerst een andere stemming op de nieuwe plaat?
James: “Inderdaad, de band moest subtieler klinken. Ook het schrijfproces was anders. We namen eerst heel wat tijd om demo’s op te nemen, terwijl alle vorige platen opnames waren van vier muzikanten, verzameld in een kamer. Take Care moest en zou meer een studioalbum worden. Dat gaf aanvankelijk een vreemd gevoel, want de live-sound is essentieel voor Explosions In The Sky. Minder evidente nummers als “Last Known Surroundings”, “Let Me Back In” en “Trembling Hands” vergen nog wat oefening voor we ze live gaan spelen. We voelen ons meer als componisten.”
“Toegegeven, studiowerk geeft veel meer druk. (zucht) Het kan fun zijn, maar elke noot moet perfect gespeeld worden. Tijdens concerten kunnen we het beest in ons loslaten en meer met het hart spelen.”
enola: Ik sprak daarnet over een meer geduldige songstructuur, maar toch blijft meestal een postrockgeluid overheersen. Akkoord?
James: “Natuurlijk. Als artiest wil je nieuwe dingen proberen, maar je mag de goede kenmerken niet overboord gooien. Ook Explosions moet balanceren tussen wat spannend is voor de band en interessant is voor de fans. Onze basissound blijft dan ook heel emotioneel en persoonlijk. We wilden de fans in het hart raken, maar tegelijkertijd mysterieuzer klinken. Het overheersende gevoel mocht niet meer zo gemakkelijk te ontrafelen zijn. We hadden nummers die happy klonken, en nummers die meer triestig klonken. De nummers op Take Care combineren verschillende emoties. Ze zorgen dat de luisteraar niet zeker is over wat hij of zij voelt. Het was behoorlijk moeilijk om die nummers te schrijven.”
enola: Wiens idee was de toevoeging van vocalen aan “Trembling Hands”?
James: “Dat was een idee van ons allemaal. We hadden die stemmetjes eerst in andere demo’s geprobeerd, maar het werkte alleen in “Trembling Hands”. We hebben veel geëxperimenteerd, weet je. We hebben maar liefst veertig demo’s opgenomen. Op een dag hielden we van een nummer, de volgende dag gooiden we het weg.” (lacht)
enola: “Postcard From 1952” klinkt als een meer klassieke Explosions-song en geeft een euforisch gevoel. Naar wie of wat verwijst de titel?
James: “Een postkaart uit 1952 deed ons meteen denken aan een naïeve kindertijd, de periode dat een mens gelukkig is en bijna geen duisternis of verdriet kent. Het Amerika van de fifties was ook een naïeve tijd, of toch in onze hoofden. Ik weet niet waarom precies.” (lacht)
godddeau: Klopt het dat het huisje op de albumhoes een warme plaats voorstelt waar geluk en verdriet elkaar ontmoeten?
James: “Bijna. Als je kijkt naar de albumhoes, lijkt het of iemand het huis verlaten heeft. De foto’s zijn van de muur gehaald. Er is geen meubilair. De deur staat open. Vroeger was het een gezellige en uitnodigende plaats. Er is het warme familiale gevoel, maar even goed de verlatingsangst. Dat gevoel hebben we soms wanneer we op tournee vertrekken.”
enola: Na de release van All Of A Sudden I Miss Everyone tourde de band twee jaar lang de wereld rond. Raakten jullie nooit op elkaar uitgekeken?
James: “Op lange termijn versterkt een lange tour onze vriendschapsband, maar op korte termijn werkt een tour bij momenten frustrerend. Gelukkig hoeven we geen vier maanden meer op de baan te zijn. Eén maand is meer dan voldoende.”
“Als jong bandje, zonder een grote platendeal, moet je wel intensief rondtrekken om populairder te worden. Vroegen speelden we zo veel mogelijk optredens, maar vandaag verdienen we meer geld per show. Bovendien is het het ons niet meer waard om zo lang van huis weg te blijven. Er bestaan belangrijkere dingen.”
enola: Op de releasedatum was de nieuwe plaat gratis te beluisteren: een teken van de in crisis zijnde muziekbusiness?
James: “Als gevolg van de massale piraterij verkopen we minder albums dan in het verleden. Take Care lekte al een maand voor de release. Tot onze grote opluchting was het een slechte versie. We gooiden het volledige album dan maar online. ‘De fans die het mooi vinden, zullen het kopen’, dachten we.”
“Of het hartenpijn deed om het album te zien lekken? Een beetje. Tegenwoordig is dat schering en inslag. Het is onvermijdelijk. Tien jaar geleden zag je je nieuwe plaat op die speciale releasedatum in de winkels liggen. Ik word soms wel nostalgisch naar die oude tijden.”
enola: Even iets helemaal anders. Wat maakt jullie woonplaats Austin zo bijzonder?
James: “Het is een mooie en interessante stad en met een half miljoen inwoners heeft het de perfecte grootte om genoeg muziek, film en cultuur te ontdekken. Bovendien heeft Austin niet te kampen met de grote stadsproblemen van pakweg New York of Chicago. Het is een goede plaats om thuis te komen.”
“Munaf, Mark en ikzelf groeiden op in een Texaans stadje. Enkel Chris (Hrsasky, drummer, lh) is afkomstig van een plaatsje nabij Chicago. We wonen allemaal al twaalf jaar in Austin.”
enola: Zoals je misschien weet, hebben België en Denemarken hun eigen postrockfestival. Net als Explosions In The Sky blijven ook Mogwai en Mono heel populair. Kan jij uitleggen waarom postrock, ondanks zijn creatieve stagnatie, nog veel volk blijft lokken?
James: “Ik denk dat instrumentale, emotionele muziek een speciaal effect heeft. De luisteraar moet zelf beslissen wat de muziek inhoudt. Het is voor brede interpretatie vatbaar. Ik weet niet of postrock als genre binnen tien jaar nog zal bestaan, maar het staat vast dat instrumentale muziek nog lang in de hersenen zal blijven plakken, al heeft elke stijl zijn limieten. Veel mensen kopen één keer per jaar een album of vinden niet de tijd om muziek in hun hart op te nemen. Ik denk dat postrock zo’n attitude vereist.”
“Of er zoiets als een ‘postrockattitude’ is? (lacht) De enige attitude is dat bands niet als postrock willen beschreven worden. Het is een scheldwoord geworden. Het woord ‘postrock’ is afkomstig van mensen die niet naar muziek luisteren, maar enkel op het label letten.”
enola: Zeg eens, wat vind je van de nieuwe wapenwet in Texas? Studenten kunnen tegenwoordig legaal met een wapen onder hun shirt rondlopen.
James: “(zucht) Een interessante discussie. Wapens waren in andere staten al toegelaten nog voor de wet in Texas werd ingevoerd. In de Amerikaanse grondwet staat te lezen dat burgers net als politiepersoneel wapens kunnen dragen. Ik vind dat best oké. In een ideale wereld zou niemand wapens nodig hebben, maar vandaag bezitten vooral de machtige mensen wapens, hun onderdanen niet. ‘De overheid zou haar bevolking moeten vrezen’, zeggen we. Er zullen altijd geschifte mensen zijn die wapens kunnen bemachtigen, of dat nu op een legale of illegale manier is. We kunnen geen wet maken die bepaalde mensen wapendracht verbiedt, en het toestaat aan anderen.”
enola: Om af te sluiten: welke nieuwe, hippe bands kan je appreciëren?
James: (denkt na) We houden allemaal van Wye Oak en Local Natives, bands met wie we een paar optredens in de Verenigde Staten deden. Wanneer ik met de band op baan ben, luister ik vrij vaak naar muziek op mijn iPod. Maar het is moeilijk om leuke bandjes te vinden, vind ik. Ik hou het vooral bij de oldies.”
Explosions In The Sky speelt op donderdag 18 augustus op Pukkelpop.
