In de wijde wereld mag 2016 dan wel een jaar geweest zijn waarvan we blij zijn dat het eindelijk voorbij is, de oogst qua muziekreleases was ronduit indrukwekkend. Het samenstellen van een top 10 bleek dan ook een heikel karwei.
Lucinda Williams :: The Ghosts Of Highway 20 Was Down Where The Spirit Meets The Bone al een comeback na een aantal wat mindere platen, dan maakte Lucinda Williams dit jaar pas echt indruk met haar nieuwste worp. Op het grensgebied tussen blues, folk en country dook ze in haar verleden, om op de proppen te komen met wat waarschijnlijk haar meest persoonlijke album ooit is. Highway 20 als de rode draad door haar leven.- PJ Harvey :: The Hope Six Demolition Project Waar Let England Shake in 2011 nog algemeen geprezen werd, kreeg dit album veel wisselvalligere kritieken. Onterecht, als u het ons vraagt. Muzikaal is The Hope Six Demolition Project het logische vervolg op zijn voorganger. Thematisch verlegt PJ Harvey de focus van haar Engeland naar conflicthaarden verspreid over onze aardbol. De soundtrack bij deze getroebleerde tijden.
- Margo Price :: Midwest Farmer’s Daughter Een debuut om “u” tegen te zeggen. Gehypet als het eerste countryalbum op het label van Jack White, bewijst Price hier dat de werkelijkheid soms de hype overtreft. Klassieke country, maar dan van een uitzonderlijk hoog niveau. En doorleefd, maar dat is niet verwonderlijk, met een bewogen levensverhaal als dat van Price.
- Nick Cave & The Bad Seeds :: Skeleton Tree Ook al dateert een groot deel van het album van voor het dodelijk ongeval van zijn zoon, het is onmogelijk om Skeleton tree daar los van te zien. Van de gitzwarte hoes tot de uitgekloven sound klinkt het als op plaat gezette rouwverwerking. Het is waarschijnlijk niet het allerbeste album dat Cave ooit gemaakt heeft, maar ongetwijfeld wel het meest aangrijpende.
- Richmond Fontaine :: You Can’t Go Back If There’s Nothing To Go Back To Afscheid nemen op zijn hoogtepunt, Richmond Fontaine doet het. Dat Willy Vlautin een van de beste tekstschrijvers van het moment is, wordt uitentreuren bewezen op dit album, dat naar goede gewoonte weer een uitstekende verzameling verhalen bevat van mensen die door pech, stom toeval of verkeerde keuzes op de sukkel geraakt zijn.
- Allen Toussaint :: American Tunes Dit postuum uitgebracht album was het resultaat van twee opnamesessies onder leiding van producer Joe Henry. Een met band, en een alleen op piano. Net zoals The Bright Mississippi krijgen we ook hier weer de essentie van New Orleans gedistilleerd met een unieke mengelmoes van jazz, blues, cajun en R&B.
- Grant-Lee Phillips :: The Narrows Van “de comeback van het jaar” spreken zou zijn vorige albums wat oneer aandoen, maar het grotendeels autobiografische The Narrows is waarschijnlijk wel Phillips’ beste soloalbum. Rootsmuziek met een grote R.
- Sarah Jarosz :: Undercurrent Met Undercurrent eist Sarah Jarosz nu wel definitief haar plaats op als coming lady van de rootsmuziek. “Muziek van de verstilde verfijning, van uitgepuurde klasse” schreven we toen, en beter kunnen we het nog altijd niet uitdrukken.
- Leonard Cohen :: You Want It Darker Het album waarmee — zo bleek een paar weken na de verschijning — Cohen afscheid nam. Een hoes als een rouwprent, een stem die voor schoonheid en troost zorgt. Het soort album dat je puur door emotie en geladenheid raakt.
- Sturgill Simpson :: A Sailor’s Guide To Earth Een album dat zijn volledige schoonheid pas na enige tijd vrijgaf. Achteraf gezien waren we wat te streng in onze recensie, want met dit album zorgt Simpson — met dank aan de Dap-Kings — voor het perfecte huwelijk tussen country en soul.
Vallen hier net uit de boot, maar hadden evengoed wel in de top 10 kunnen staan: Steve Gunn (Eyes On The Line), Billy Bragg & Joe Henry (Shine A Light), Radiohead (A Moon Shaped Pool), Malcolm Holcombe (Another Black Hole), Ulrika Spacek (The Album Paranoia), Palehound (Dry Food), Otis Gibbs (Mount Renraw), Swans (The Glowing Man), Johnny Dowd (Execute American Folklore), Wilco (Schmilco), Drive-By Truckers (American Band), Dans Dans (Sand), Terry Lee Hale (Bound, Chained, Fettered), Shirley Collins (Lodestar).
Live erg genoten van Jason Isbell (Botanique), Lucinda Williams (Paradiso), Diamanda Galás (Handelsbeurs), Craig Taborn (Jazz Middelheim), PJ Harvey (Vorst) en Wilco (AB).
Of het verschil met andere jaren statistisch gezien significant is, betwijfelen we, maar in 2016 leek de grim reaper overuren te draaien. Persoonlijk werden we het hardst geraakt door het heengaan van Guy Clark (1941-2016) en Leonard Cohen (1934-2016). Twee muzikanten die niet alleen als persoon altijd down to earth en bescheiden gebleven zijn, maar ook met vaak bedrieglijk eenvoudige songs muziek maakten die recht naar het hart ging.
