Het komt niet vaak voor dat een band van het kaliber van Editors
ons land drie keer aandoet op even veel dagen. Het was in
Antwerpen, Gent en Brussel dat het muzikale hart binnen onze
grenzen even tikte, een ideaal moment voor enola om wat nader
kennis te maken met de bijzonder populaire Britten. Even voor hun
optreden in de AB gingen we op bezoek bij bassist Russell Leetch en
drummer Ed Lay.
enola: Hoe gaat het ermee?
Ed: Uitstekend!
Russell: (gelijktijdig) Niet slecht.
enola: Oei, merk ik daar enig verschil?
Ed: Russell heeft gewoon niet zo goed geslapen
gisteren.
enola: Gisteren speelden jullie in Gent en de dag ervoor in
Antwerpen. Wat vonden jullie ervan?
Russell: Het was echt tof. De optredens waren goed. Behalve
wat technische problemen in Gent. Niets ergs of zo. Die duiken
altijd wel eens op en zijn er om ons te testen. Maar we hebben ook
genoten van de steden op zich.
enola: Heb je de kans gehad om wat van de steden te zien of was
het vervelende interviews de hele dag door?
Ed: We hebben zeker die mogelijkheid gehad. Gisteren was het
weer jammer genoeg verschrikkelijk in Gent maar ik heb een korte
nachtwandeling gemaakt wanneer het droog was. Ik vond het echt
mooi. En in Antwerpen hebben we ook onze tijd genomen. We hebben er
fantastisch gegeten vlak aan de rivier, trouwens.
enola: En vanavond Brussels night out?
Ed: Zeker! We zijn hier al een aantal keer uitgeweest en het
was altijd erg tof. De vorige keer hier speelden we in de kleinere
zaal boven (ABClub, kvv) en de sfeer zat er zeer goed in.
Hopelijk wordt het deze avond hetzelfde, maar dan op grotere
schaal. De zaal waar we vanavond spelen is een van de beste van de
wereld, dus daar kijken we zeker naar uit.
enola: De meeste bands van jullie grootte doen één optreden in
een grotere zaal, als ze ons land al niet overslaan, terwijl jullie
nu voor drie gaan in meer gezellige zalen. Is dat een bewuste
keuze?
Russell: De volgende keer dat we hier zijn, zal het ook in de
grote zijn hoor. We zullen ervoor zorgen dat het geluid er goed
zit. Dit doen we nu in Nederland, bijvoorbeeld. We doen het
alletwee graag eigenlijk. Tweeduizend of achtduizend toeschouwers
maakt voor ons niet veel uit.
Thuis in België
enola: Jullie drie optredens hier waren onmiddellijk
uitverkocht. Het ziet ernaar uit dat jullie vrij groot zijn
geworden in België…
Ed: Ik moet wel zeggen dat dit een verrassing was. Ik wist dat
we het vrij goed deden in Nederland, maar om naar hier te komen en
zo snel uit te verkopen, is een echte eer. We zijn gewoon blij dat
mensen het beginnen te vatten en bovendien voelen we ons hier
thuis. Ook in Duitsland en Noord-Frankrijk. We voelen dat onze
muziek hier beter werkt dan ergens anders op de wereld.
enola: Met ‘The Back Room’ hadden jullie al succes bij
recensenten en fans maar ‘An End Has A Start’ heeft jullie echt op
de wereldkaart gezet. Was dit enigzins
ingecalculeerd?
Ed: We hebben wel het gevoel dat we beter zijn geworden in het
schrijven van songs, in het opbouwen ervan. We hebben onze sound
ook wat verbeterd. We dachten dus dat we het wel iets beter zouden
doen met ons laatste album. Bovendien zijn we vooral een liveband
en hebben we in het Verenigd Koninkrijk en West-Europa erg veel
opgetreden, wat ons succes wel zal hebben in de hand gewerkt.
Wellicht hebben we vorig jaar zelfs wat té veel
opgetreden.
enola: Met de burnout tot gevolg?
Ed: Daar heeft iedereen wel eens last van. We kunnen niet meer
doen dan er elk optreden volledig voor gaan.
enola: Hoe gaan of gingen jullie om met dat spontane
succes?
Russell: Het komt echt niet veel voor dat mensen ons herkennen
als we op straat komen of zo, laat staan dat ze ons tegenhouden om
een foto te nemen. We staan niet in de boekskes en shit like that.
Wat voor ons ideaal is.
Ed: Als je geniet om op een podium te staan voor een paar
duizend mensen, dan is het oké.
Russell: Of elfduizend! High five! (doet een ‘high five’
met Ed).
Ed: We hebben net ons grootste optreden ooit gegeven in het
Verenigd Koninkrijk, in Birmingham…
enola: Dus jullie kunnen thuis nog op jullie gemak
uitgaan?
Ed: Zeer zeker. Wanneer we thuis zijn, zijn we terug gewone
mensen. De laatste keer dat ik er was, heb ik nog een brandslang
gekocht (lacht).
Russell: Ik moet wel zeggen dat ik steeds minder begin uit te
gaan als ik eenmaal thuis ben. Het is vaak plezanter om gewoon
thuis te relaxen.
Ed: Wanneer je toert, ben je elke avond uit. Na het optreden
is er altijd een uitnodiging om met die of die te gaan drinken. Als
je dan eenmaal thuis bent, is het inderdaad leuk gewoon voor je tv
te hangen.
Left
Erikson
enola: Jullie zijn door de Daily Mail uitgeroepen tot tweede
grootste Britse band van de laatste tien jaar (na Arctic Monkeys).
Wat zijn jullie plannen om de grootste te
worden?
Russell: Ik denk dat we er nog een paar moeten inhalen om dat
te worden maar het is goed om een streefdoel te hebben, zeker? Het
is een beetje zoals een hardloper: die wil de beste tijd
verscherpen. Eenmaal je die hebt, wil je die behouden want er zijn
altijd mensen die beter willen zijn.
Ed: We willen gewoon het beste uit onszelf halen. Dat is nog
iets anders dan de beste worden in het circuit.
enola: Nu we het over grote bands hebben…
Russell: (bijna roepend) Interpol? Joy Division?
enola: Die komen nog. The Beatles eerst: Ed, zij waren met
vier. Ringo kwam later. Jullie zijn met vier. Jij kwam als drummer
ook later. Dit moet een teken zijn…
Ed: Dat kan inderdaad niet anders. Neen, ik ben erg blij dat
deze jongens me die kans hebben gegeven. Het is de enige grote kans
die ik in mijn leven heb gekregen. Ik was al fan van de band voor
ze me vraagden, van de optredens die ik toen van hen zag, nog in
onze uniefdagen.
enola: Wat is jullie favoriete nummer van
Interpol?
Russell: Het laatste nummer op hun eerste album. Ik ken de titel
niet meer. Is het ‘Left Erikson’?
enola: ‘Leif Erikson’. Hebben jullie hen ooit
ontmoet?
Ed: We lopen die wel eens tegen het lijf op festivals maar het
is niet dat we al bij elkaar hebben gezeten en samen een pint
hebben gepakt.
enola: Ooit al een interview afgenomen waarin de naam
‘Interpol’ niet viel?
Russell: Een paar. De goede (lacht).
enola: Begrepen. Voor jullie ‘Editors’ heetten, waren jullie
nog Snowfield. Wat vond jullie label zo verkeerd aan die naam dat
jullie moesten veranderen?
Ed: Kitchenware Records vond het eigenlijk goed en vroegen ons
de naam te behouden. Maar ik vond het nergens op slaan,
saai,…
enola: Dus het was jij die…
Ed: Ik saai? Opletten wat je zegt hier! (geveinsd
agressief)
enola: … besliste de naam te veranderen?
Russell: We waren het er allemaal over eens dat die naam moest
veranderen op het moment dat we ons contract tekenden. We hielden
gewoon niet zo van Snowfield.
Ed: Het geeft mensen het verkeerde idee hoe we zullen klinken.
Ik ben echt blij dat we het veranderd hebben en ik vind dat we nu
een interessante, frisse en goed klinkende naam hebben. Bovendien
zullen we met deze steeds tevreden blijven.
Russell: Vanaf nu is het altijd Editors.
enola: Na de zomerfestivals gaan jullie werken aan een derde
album…
Russell: We gaan er onze tijd voor nemen. Bij ons tweede album
was er veel druk en dat willen we nu wat minder. We zijn er als
band nu ook meer gerust in. Bij ons tweede album was er toch nog
wat twijfel over dit en dat. Nu weten we dat we een goede band
zijn, of willen we dat toch denken, en zullen we onze tijd nemen en
met iets echt goeds op de proppen komen. We zullen ook heel wat
meer songs schrijven. In plaats van er twaalf op te nemen en
daarvan tien te selecteren, zullen het er nu twintig
worden.
Ed: Dan kunnen we een andere release uitbrengen met b-sides.
En een dvd. Of toch niet… We hebben nog geen idee hoe onze derde
zal klinken en zien wel waar we uitkomen.
Russell: Ik luister veel naar Depeche Mode de laatste
tijd. En Portishead. Misschien gaan we wat meer in die
richting.
enola: Hebben jullie nog helden waarmee jullie een dag op een
podium willen staan?
Ed: David Bowie is een van mijn helden.
Russell: Wanneer je terugkijkt in de tijd, zie je wanneer
artiesten relevant waren. Voor Bowie was dit de jaren
zeventig.
Ed: Ik vind dat hij vandaag ook nog relevant is, hoor.
Russell: Mja, hij probeert altijd nieuwe dingen. Maar
toch, voor bands op hun hoogtepunt moet je naar het verleden, neen?
En wie wil nu spelen met bands van dit moment? Wat niet wil zeggen
dat we niet open staan voor voorstellen.
‘An End
Has A Start’ is uit bij PIAS.
