Het is toch erg gesteld met de acteurs van tegenwoordig. Eerst
vertolken ze onverwacht een baanbrekende, controversiële rol om nog
geen anderhalve maand later te hervallen in hetzelfde veilige imago
waarmee ze min of meer bekend zijn geworden. Heath Ledger wil na
‘Brokeback Mountain’ bewijzen dat
hij écht geen homo is, en kruipt in de huid van Giacomo Casanova,
de meest beruchte vrouwenloper ooit. Diens levensverhaal is nu niet
bepaald onontgonnen terrein, en met stroopdraaier Lasse Hallström
in de regiestoel zorgt dat ervoor dat dit nu niet echt een film was
die hoog op mijn ‘must-see’ lijstje stond. De verrassing was dan
ook eens zo aangenaam dat die sloeber van een Casanova eigenlijk
wel meeviel.
Rond de figuur Casanova zijn al tientallen films en miniseries
gemaakt, en toch is dit exemplaar m’n eerste ervaring met de
‘echte’ persoon. Durf me nu wel niet te beschuldigen van gebrek aan
referentiekader, want Casanova is eigenlijk zo’n beetje de
peetvader van alle vrouwenversierders die je ooit in literatuur,
theater en film bent tegengekomen, inclusief Don Juan, Warren
Beatty en Marc Reynebeau. Als je je trouwens even verdiept in het
onderscheid tussen Casanova en Don Juan blijkt dat die laatste een
meer onschuldige versie van de eerste is. Volgens die redenering
moet ik zeggen dat de relatief brave Casanova van Hallström veel
meer lijkt op Don Juan dan op Casanova zelf – waardoor Don Juan
allicht weer stapje lager komt te staan, ergens rond het niveau van
Romeo en daar zullen we het maar bij laten voordat we helemaal
verstrikt geraken in deze vrouwenloperssemantiek. Om u maar
duidelijk te maken dat je niet veel van de figuur Casanova moet
weten om van deze film te kunnen genieten.
Het (voornamelijk fictieve) verhaal begint als een soort 18e eeuwse
‘Wedding Crashers’. Casanova (Heath
Ledger) maakt de Venetiaanse hoven onveilig en wordt na een
zoveelste avontuurtje met de verkeerde vrouw op het matje geroepen
door de magistraat van Venetië (een rolletje van Tim ‘Percy uit
Blackadder’ McInnery). Casanova krijgt de keuze, Venetië verlaten
of zijn broek dichthouden en trouwen met een braaf meisje van
aanzien. Net wanneer hij zich heeft verloofd met een blonde
schoonheid ontmoet hij Francesca Bruni (Sienna Miller), een
vrijgevochten feministe die walgt van alles waar Casanova voor
staat (lees: ze valt als een baksteen voor hem). Via allerlei
listen en sluwheden zal Casanova er alles aan doen om Francesca
voor zich te winnen. Het wordt pas echt gevaarlijk voor onze
vrouwenzot als de afgesproken verloofde van Francesca (een
gigantische Oliver Platt) en een pisnijdige afgevaardigde van Rome
(een heerlijke Jeremy Irons) zich met de zaken komen
bemoeien.
Dolle Zweed Lasse Hallström hield zich de laatste jaren
voornamelijk bezig met vaak overroepen en weinig betekenende
filmpjes, die door de Miramax-bonzen als Oscar-bait werden
gelanceerd. ‘The Cider House Rules’ en ‘Chocolat’ waren niet
slecht, maar om ze nu te promoveren tot Oscarpakkers, dat is er
toch wat over. Zijn laatste twee in die categorie, ‘An Unfinished Life’ en ‘The Shipping News’ gingen dan ook
genadeloos (én terecht) op hun bek bij zowel de pers als het
publiek. Met ‘Casanova’ (geen Miramax-product, toeval?) heeft
Hallström een film gemaakt die staat voor wat het is: een
pretentieloos en charmant avontuurtje dat doet wat het moet doen:
twee uur amusement leveren zonder dat het publiek zich bekocht moet
voelen. En ondanks een paar rommelige foutjes lijkt die missie meer
dan geslaagd.
Hallström heeft duidelijk zijn wekker gelijk gezet met die van
Terrence Malick, waar het de visuele pracht en praal betreft. De
voornaamste reden waarom ‘Casanova’ zo lekker wegkijkt zijn juist
de mooie plaatjes. Venetië baadt in een prachtige poel van
avondzonlicht (magic hour zou Malick zeggen). De gondels
dobberen gezellig in de waterbaantjes en iedereen ziet er
verrukkelijk uit in dit decadente maar o zo mooie Venetiaanse
decor. Een ballontocht met vuurwerk op de achtergrond wordt
misschien iets te kitcherig, maar mij deed het een beetje aan Baz
Luhrmann denken, wat nooit slecht kan zijn. Het gemaskerd bal is
ongetwijfeld de leukste sequens in heel de film, het is amusant
gebracht en een lust voor het oog.
Het verhaal is duidelijk als een farce opgebouwd, met
misverstanden, persoonsverwisselingen en onverwachte wendingen als
basisingrediënten. Naar het einde toe wordt het allemaal iets te
rommelig maar het gaat aan zo’n vaart vooruit dat je niet veel tijd
krijgt om erover te struikelen. Er zitten trouwens een paar leuke
uithalen naar de kerk in Casanova (vaak met veel plezier aangegeven
door Jeremy Irons, die zich smakelijk amuseert met zijn rol). Niks
gewaagds of echt scherp, maar dat zou ook niet passen in dit
blijspel. Ook de onderliggende emanicapatie-boodschap is meer een
kapstok om de farce aan op te hangen dan wat anders. Belangrijke
dingen heeft ‘Casanova’ dus nergens te zeggen, maar op die manier
wordt de film ook nooit prekerig of te moraliserend.
Ook de acteurs zijn stuk voor stuk verdienstelijk bezig. Heath
Ledger is zeker geen memorabele Casanova, maar storen of door de
mand vallen doet hij nooit. Relatieve nieuwkomer Sienna Miller (de
ex van Jude Law) is voorlopig nog niet de ontdekking van het jaar,
maar goed, ook zij charmeert net genoeg om haar met een geslaagd
rapport naar huis te sturen. Het zijn echter Oliver Platt en Jeremy
Irons die de show stelen met hun overdreven (en toegegeven, een
beetje karikaturale) bijrollen.
‘Casanova’ is zo’n filmpje waar ik me bijna schuldig bij voel omdat
ik ervan genoten heb. Het is nergens memorabel, af en toe wat
rommelig maar zelden minder dan charmant. Een ouderwetse mix van
avontuur, romantiek en humor waar ondergetekende met een brede
grijns naar heeft zitten lonken. Wie er geen te hoge verwachtingen
op nahoudt zou wel eens aangenaam verrast kunnen worden door deze
vrouwencharmeur.
