Alweer een dvd over The Police? Wel… ja, maar ook weer niet helemaal. In tegenstelling tot de docu van drummer Stewart Copeland is Can’t Stand Losing You in de eerste plaats het levensverhaal van gitarist Andy Summers, die met The Police hoge ogen gooide maar ook ervoor en erna een rijk gevulde carrière had.
Voor The Police speelde hij immers al bij — hou u vast — Zoot Money, The Animals, Soft Machine en Kevin Coyne. Hij werkte mee aan de live-uitvoering van Mike Oldfields Tubular Bells en leek begin jaren zeventig zelfs even in de running voor een plek aan de snaren bij The Rolling Stones. Na de dolle zeven jaar die hij aan de zij van Sting doormaakte, fabriceerde hij een trits jazzplaten, maakte filmmuziek, werd een gerespecteerd kunstfotograaf en schreef een vijftal boeken. Een van die boeken is trouwens One Train Later, de autobiografie waarop deze documentaire gebaseerd is.
Die vertelt op chronologische wijze het wonderlijke parcours dat Andy Summers aflegde. Daarbij schuwt de flegmatieke gitarist de waarheid niet. Zo is hij erg openhartig over het cocaïnegebruik van de band of over hoe hij zijn vrouw begin jaren tachtig liet zitten om ten volle van alle aspecten van zijn sterrendom te kunnen genieten, om na het verscheiden van de band met hangende pootjes naar haar terug te keren. Ook niet onbelicht laat hij de problemen met het superego van Sting. Die laatste speelt trouwens bijna willens nillens een hoofdrol in deze documentaire, ook al gaat ze eigenlijk over Summers. Hoe kan het ook anders?
De film begint met beelden van het laatste concert — the Cinderella moment dixit Summers — dat de band nu bijna dertig jaar geleden speelde. Na een zeven jaar durende rollercoaster van hits, tours, feestjes, interviews, groupies, drugs en uiteindelijk botsende ego’s en hoogoplopende ruzies, besloot een van de succesvolste bands ooit er voor onbepaalde duur de brui aan te geven.
Meteen daarna komen de beelden van de persconferentie die de band in 2007 gaf om zijn reünietour aan te kondigen. En dan vat Summers zijn geschiedenis en die van The Police pas echt aan. Hij en regisseur Andy Grieve kozen ervoor om de beelden van voorheen en die van nu zo te mengen dat de opwindende momenten van toen worden afgewisseld met rustiger scènes die zich twintig jaar later afspelen. Op die manier kruipt er wat gemoedelijkheid in de beelden. De flegmatieke en vaak licht ironische toon waarop Summers z’n verhaal vertelt, helpt daarbij zeker ook.
Een erg mooie scene is die waarin Summers – die van nu – ergens in Azië een vals gezongen “Every Breath You Take “ uit een karaokebar hoort schallen. Hij slentert de bar binnen en zet de nietsvermoedende bezoekers op het verkeerde been door eerst al even vals mee te zingen om even later – als iemand hem uiteindelijk toch herkent — met een luide “Tadaa!” de muts van z’n hoofd te trekken. “Exciting!” kraait een al wat oudere Aziatische dame, euh, opgewonden. Waarop hij – zichtbaar genietend van de aandacht – tijd maakt voor foto’s en een babbeltje.
Can’t Stand Losing You: Surviving the Police is een mooie en onderhoudende documentaire geworden die een prima beeld schetst van het zottenkot waarin Sting, Andy Summers en Stewart Copeland zeven jaar lang vertoefden. Een must-have voor Policefans, een must-see voor iedereen die zichzelf als popliefhebber beschouwt.
