Liefde, dat is een beest. Een allesverslindend beest dat mensen
opslorpt en genadeloos uitspuwt, als ze niet opletten. Vooral als
het einde in zicht is, durft het er wel eens pijnlijk aan toe te
gaan. Vraag maar aan temptation Gringo – die weet er alles en nog
veel meer van. Ikzelf moet ook nog altijd een zure krop doorslikken
als ik terugdenk aan de laatste harteloze woorden van de blauwogige
teef die me voor het eerst liet zitten. ‘Neen, ik vind de Freggels
helemaal niet beter dan de Snorkels.’ En zo werd het piepkleine
hartje van een tienjarige verliefde zot voor de allereerste keer
gebroken. Ook Olivier Masset-Depasse, die een tien jaar durende
relatie niet heeft kunnen overleven, kan ervan meespreken. In zijn
eerste langspeelfilm, ‘Cages’, wringt hij zijn persoonlijke emoties
en ervaringen uit en laat hij ze in een zalvende spons trekken.
Maar verwacht in geen geval een cynische fuck you aan de
allesbepalende kracht van de liefde. Het is beter dat u helemaal
niets verwacht, want ‘Cages’ is een vreemd en eigenzinnig beestje
dat zich moeilijk laat vangen in een hokje. Een beetje zoals de
liefde dus.
Ambulancière Eve (Anne Coessens in een doorleefde vertolking) en
café-uitbater Damien (Sagamoré Stevenin) vormen een passioneel
koppel. Ze zien elkaar doodgraag en hun liefde kent geen grenzen.
Tot Eve het slachtoffer wordt van een ernstig auto-ongeluk (een
glasscherf door de strot, niet gezellig). Fysiek zijn er geen
blijvende letsels, maar ze houdt er wel een psychosomatische
stotter aan over. Eve is mentaal zwaar gecrasht. Als ze na een jaar
nog altijd geen woord heeft gezegd, raakt het geduld van Damien,
die ondertussen al een minnares (Micheline Goethals) heeft
aangeschaft, stilaan op. De vrouw met wie hij ooit nog zo
hartstochtelijk lag te vrijen op een klif aan de oceaan bestaat
niet meer. Wanneer Eve de man van haar leven lijkt kwijt te spelen,
neemt ze drastische maatregelen om haar relatie en zichzelf alsnog
te redden. Als ultieme test zal ze ook de jaarlijkse
dierengeluidenwedstrijd (een kleine what the fuck is
toegelaten) in het café helemaal alleen moeten organiseren.
Masset-Depasse was blijkbaar zo in de wolken met het
festivalsucces van zijn kortfilms dat hij voor zijn eerste
langspeler opnieuw drie kortfilms heeft gemaakt. ‘Cages’ slaagt
namelijk niet in de opzet om consistent en consequent als één
verhaal te blijven werken. Wat begint als een tragisch liefdesdrama
slaat om in een bizarre psychologische thriller (eventjes lijkt het
erop dat Eve Kathy Bates uit ‘Misery’ gaat naspelen) om dan
uiteindelijk te verzanden in een surrealistisch en lichtkomisch
drama met zatte Walen die dierengeluiden nadoen. Intrigerend genoeg
om de zuinige vijfentachtig minuten boeiend te houden, maar als
totaalervaring een veel minder bevredigend pakket. Masset-Depasse
versnippert en forceert zijn basisthematiek en mist ook de nodige
ervaring om zijn experimentele sprongetjes volledig te
verantwoorden.
Er zit nochtans iets heel oprechts en diepzinnigs verborgen in
het onzekere hart van ‘Cages’. Dit is namelijk evenzeer een film
over de liefde (en meer bepaald over de afhankelijkheid die het
creëert) als over de gevolgen en verantwoordelijkheden die een
relatie met zich meebrengt. Wanneer twee mensen een koppel vormen,
dan zijn ze geen individuen meer, maar dan worden ze een gebundelde
eenheid. Vrijheden worden opgegeven en concessies worden gemaakt,
allemaal in the name of love. Zo kan Damien met moeite
zijn café draaiende houden met een gezellin die geen woord spreekt,
maar toch zet hij door. Waneer Eve voor de zoveelste keer het niet
aandurft om drank te serveren en op een papiertje ‘désolée’
schrijft, dan lacht hij nonchalant ‘ik zal het bij de rest van de
papiertjes leggen’. Hij houdt nog van haar, maar het wordt steeds
moeilijker voor hem om te functioneren in de relatie. Ze is, zoals
ze zeggen, een blok aan zijn been geworden. En dan mogen de kleffe
Hollywoodfilmpjes en de stationsromannetjes nog zo lyrisch de lof
zingen over de power of love, als het kaduuk is, dan zit
je op een ontspoorde trein richting niemandsland. Maar kan Damien
zijn geliefde van weleer zomaar achterlaten? Eve zit gevangen door
haar mentale blokkage en haar obsessieve affectie voor Damien,
terwijl hij gevangen zit door zijn verantwoordelijkheid voor haar.
Masset-Depasse krijgt die boodschap er wel door, met veel hulp van
zijn sterk acterende hoofdrolspelers, maar de keuze om de toon tot
twee maal toe drastisch te veranderen, helpt hem niet.
Zolang de focus op de twee geliefden ligt, werkt ‘Cages’ het
beste. Al is het maar omdat de vertolkingen bijzonder knap zijn.
Vooral Anne Coessens is overdonderend sterk (op een subtiele manier
uiteraard) als de vrouw die zich wanhopig vastklampt aan de liefde
voor haar ventje. Niet in staat om haar gevoelens uit te spreken
(letterlijk en figuurlijk) en gefrusteerd omdat ze haar verdomde
stotter maar niet kwijtraakt (je zou bijna geloven dat ze een echt
spraakgebrek heeft). Ze speelt het gevoelig, genuanceerd (zelfs
wanneer ze Damien aan het bed bindt, blijft de cliché psychopate
ver weg) en moet het allemaal doen met haar ogen en lichaamstaal.
Straffe tante. Sagamoré Stevenin krijgt een minder uitdagende rol,
maar straalt wel genoeg charisma en sympathie uit om de obsessie
van Eve te verklaren. Ook al heeft de sloeber al een tijdje een
minnares achter de hand.
Masset-Depasse brengt zijn relatie-analyse verpakt als
intimistisch drama zowel sober als mooi in beeld. De scènes aan de
klif (waar Eve haar onvoorwaardelijke liefde voor Damien pleit met
de veelbetekende woorden ‘ik kan me geen moment herinneren dat ik
je niet van je heb gehouden’) leveren oogstrelende scopeshots maar
voor de rest houdt de regisseur de camera dicht op de huid van z’n
acteurs om het zinnelijke aspect te benadrukken. De mentale afstand
mag dan wel mijlengroot zijn tussen Damien en Eve, lichamelijk
plakken ze nog aan elkaar (let op de ongemakkelijke maar sensuele
wasbeurt). Het laatste onderdeel van de film (de
dierengeluidenwedstrijd) mag dan wel inhoudelijk-thematisch een
misser zijn, visueel is het een stuk waar de regisseur de meest
interessante plaatjes kan schieten. Het bevreemdende, bijna
magisch-realistische gevoel (de als eksters verklede mannen die met
biervaten sleuren!) dat in de beelden kruipt, is soms hypnotiserend
mooi om te aanschouwen.
Een film over de liefde zonder er pathetisch over te doen. Een
film over relaties zonder de klefromantische toer op te gaan.
‘Cages’ is een bij momenten interessante psychologische
karakterstudie met mooie beelden die jammer genoeg slechts half tot
zijn recht komt door toedoen van een veel te slordige structuur en
misplaatste toonverschuivingen. Masset-Depasse heeft het talent en
de visie, nu moet hij alleen nog leren dat een langspeelfilm maken
niet hetzelfde is als drie kortfilms aan elkaar te plakken.
