De Oscarnominatie voor Beste Buitenlandse film in 2012 voor The Broken Circle Breakdown heeft de carrière van Veerle Baetens geen windeieren gelegd. Zowel over het kanaal, met een rol in de miniserie The White Queen, als bij onze zuiderburen met rollen in Un début prometteur en Des nouvelles de la planète Mars gooit de Brasschaatse hoge ogen. Baetens waagt verder haar kansen in de Franco- Belgische film Duelles, een psychothriller met een snuifje Polanski.
De Vlaamse speelt de rol van Alice, hartsvriendin en buurvrouw van Céline. Beide leven het schijnbaar onbewogen leven van een huisvrouw uit de jaren 60. Hun innige band wordt nog eens versterkt door het feit dat ze in een tweewoonst leven en elkaars huissleutels hebben. De vriendschapsrelatie is zo intens dat het lijkt alsof de vrouwen zussen zijn waardoor hun onderlinge band al vrij snel een incestueus tintje krijgt. Het is allemaal net iets te familiaal en te informeel. Wanneer het zoontje van Céline in een onbewaakt moment een dodelijke val maakt, wordt hun relatie dan ook tot het uiterste beproefd.
Het is vrij duidelijk dat regisseur Olivier Masset- Depasse met deze verfilming van het boek Derrière la Haine van Barbara Abel een retrotrip naar het verleden wou maken. De geesten van Alfred Hitchcock en Roman Polanski waren dan ook vrij rond in deze voor de rest vrij klassieke psychothriller. Het huis-clos gevoel en de pastelkleuren versterken alleen maar de referenties aan het werk van deze ‘masters of suspense’. Tevens brengt de film hulde aan sterke vrouwenfiguren zoals we ze ook zien in de films van Todd Haynes. Het stylisme van een film als Far From Heaven zal sowieso een inspiratiebron zijn geweest. De regisseur mist echter de cinematografische flair van Haynes om zijn vrouwenportretten ook echt beklijvend te maken. Baetens en Coessens leveren niettemin een ware tour de force met hun vertolkingen. Ze lijken bij momenten wel twee Griekse schikgodinnen die elkaars lot willen bepalen. Baetens zinkt vrij overtuigend weg in de paranoia omtrent de dood van het zoontje van haar hartsvriendin, terwijl Coessens vrij onbewogen de gebeurtenissen doorstaat. Een onverwacht bezoekje of een plotse omhelzing, evidente zaken in het verleden, komen plots bedreigend over. De camera maakt het de kijker in zijn beeldvoering ook niet gemakkelijk om letterlijk een beter zicht te krijgen op de gebeurtenissen. Vaak wordt door een gordijn gefilmd of komen de personages met opzet flou in beeld waardoor een gevoel van onbehagen ontstaat.
Masset- Depasse is echter geen Polanski en al zeker geen Hitchcock. De zorgvuldig opgebouwde spanning wordt overboord gegooid door een vrij ongeloofwaardige plotwist. Een twist die zwaar botst met de esthetiek van het verhaal. Op een perverse manier krijgt de film zowaar een ‘happy ending’ dat niet in overeenstemming is met de donkere premisse. De regisseur gaat er op een slordige manier van uit dat als hij alle vakjes van de psychothriller aanvinkt het allemaal wel in orde komt. Duelles kan uiteindelijk gecatalogeerd worden als een verdienstelijke poging om de grote meesters in de psychothriller te evenaren. Het feit dat de film niet weggezet kan worden als het zoveelste ‘thrillertje in een dozijn’, heeft zoals gezegd veel te maken met de acteerprestaties van Baetens en Coessens. Vooral Baetens heeft stilaan het patent op het spelen van uiterst getroebleerde, maar daarom niet minder interessante vrouwenfiguren. Het vermogen om op een geloofwaardige manier te variëren in uiterst complexe emoties is volgens ons de reden van haar huidige succes. Wat Masset-Depasse betreft, is het vrij duidelijk dat de man talent heeft. Dat talent komt eerder tot uiting in een realistische setting, zoals Illégal in 2010 aantoonde, dan in hommages zoals Duelles probeert er een te zijn.
