Door zijn alsmaar uitdijende, stilistische bokkensprongen makende oeuvre heeft Boris het excentrieke randje van de Japanse rock altijd mooi belichaamd. En hoewel je ze niet kan verdenken van platgaan voor de commerce — die wispelturigheid zorgt ervoor dat het trio gedoemd is om een cultfavoriet te blijven — maakte Boris met Astbury toch een EP die op z’n minst wat wenkbrauwen de hoogte in zal jagen. Vooral dan omdat de betrokkenen soms grandioos op hun bek gaan.
We hebben er geen idee van hoe het trio precies in aanraking kwam met de Brit, maar dat doet er ook niet toe. Feit is dat hun respectieve achtergronden moeilijk nog verder uit elkaar kunnen liggen. Met The Cult kende Astbury aardig wat succes einde jaren tachtig (Electric en Sonic Temple zijn trouwens prima platen, dus we willen dit zeker een kans geven), maar de groep wist de grunge golf nooit te boven te komen en was gedoemd om rustig uit te doven, iets dat ze nooit zonder slag of stoot hebben willen doen. En The Cult, dat was Grote songs, Grote productie, Grote stem.
Astbury, dat is er immers eentje die zingt als een Viking, met ontblote bast, gebalde vuisten, het gezicht verwrongen in de constipatiegrimas van de bluesman. Veel pathos en bombarie in zijn performance en de vraag is dan natuurlijk hoe dat te verzoenen valt met het afstandelijke, arty imago en de resoluut in lo-fi-wateren gedijende muziek van de band, waarbij drone, doom, rammelpunk, proto-metal, psych, folk en nog meer elkaar voor de voeten lopen. Samenwerkingen met SunnO))) en Michio Kurihara (intussen zo’n beetje de vierde man) zagen er op papier goed uit en waren ook goed. Maar Ian Astbury, de jodelaar van Liverpool?
Na een paar beluisteringen valt vooral te melden dat dit daadwerkelijk klinkt als het werk van Boris én Astbury, in die zin dat geen van beide zijn typische stijl achterwege gelaten heeft of de moeite deed om zich de wereld van de andere partij eigen te maken (niet dat het een voorwaarde is). Wat je voorgeschoteld krijgt, zijn dus die typisch gruizige gitaarpartijen van Takeshi en Wata en de bonkende drums van Atsuo. De muziek blijft weg uit de buurt van extreme drone- en doomexperimenten, maar psychedelische wasems en schuursound zijn intact gebleven. En Astbury, die geeft het volle pond, alsof hij nog steeds naast Billy Duffy staat te kwelen.
Dat levert vooral heel ongemakkelijke muziek op. Neemt Boris tijdens "Teeth And Claws" ergens plaats tussen Sonic Youth, shoegaze en minimale hardrock, dan spaart Astbury de stembanden niet en zijn dominant in de mix geplaatste, met dramatische tics gestouwde vocale capriolen zijn resoluut gemikt op veertigers die een tweede jeugd denken te vinden op Werchter Classic. Het kan nog vreemder op "We Are Witches", dat uitpakt met een lompe groove, een schurend gitaargeluid dat je een jaar of twintig geleden op slecht geproducete death metalplaten hoorde, en een zanger die niets kreeg om mee te werken of zelf geen ideeën bij had. Het resultaat is fletse, amateuristische hardrock.
De twee overige tracks, waarop de band wordt bijgestaan door Kurihara, doen amper beter. Voor Cultcover "Rain" wordt Astbury zelfs vervangen door Wata en haar gemurmel. In sommige hipstermiddens zal het meisjesgefluister vast "sexy" genoemd worden, want het heeft iets weg van Blonde Redhead dat vertraagde thrash speelt, maar soms valt het verschil tussen chocomousse en geparfumeerde kak gewoon niet te negeren. Afgesloten wordt gelukkig gedaan met het aanvaardbare (het is ver gekomen) "Magickal Child", dat ’episch’ echter verwart met ’protserig’ en al even gemakzuchtig aanmoddert als al het voorgaande.
Boris-fans van goede wil zullen dit vast geweldig vinden, want het is net zo onevenwichtig en excentriek als de rest van hun discografie. Astbury-fans zullen hier dan weer ver bij uit de buurt willen blijven. En wij? Wij zijn vooral blij dat het tekstje bijna naar de eindredactie gestuurd kan worden en het promo-exemplaar definitief stof kan vergaren in het gezelschap van andere mislukkingen die we graag vergeten.
