Warp, 2011
V2/Munich
Nu Koning Winter definitief het hazenpad heeft gekozen, is het
tijd voor plaatjes die het stijgende kwik in klanken vatten. U kon
zich al kronkelen als een krolse kat in de zoetsappige melodieën
van The Pains Of
Being Pure At Heart en ook op de nieuwe Bibio is het van
dattum. Maar hoewel ‘Mind Bokeh’ lentefrisser klinkt dan een bus
Febrèze komt er toch een ranzig geurtje van middelmatigheid uit
deze plaat gekringeld. Is Bibio bezweken onder de hooggespannen
verwachtingen? Was ’s mans vorige plaat een toevalstreffer? We
hebben er het raden naar, maar de conclusie blijft spijkerhard:
‘Mind Bokeh’ raakt nooit tot aan de hielen van z’n voorganger!
Jammer, aangezien de carrière van Bibio na jarenlang aanmodderen
in de marge eindelijk uit de startblokken was geschoten met
‘Ambivalence
Avenue‘. Op die plaat toonde de jonge Brit zich namelijk een
muzikale duizendpoot par excellence. Klankenknipper,
fijnbesnaarde folkie, beatsculpteur, …: Bibio (Stephen Wilkinson
voor de vrienden) liet al z’n muzikale persona’s aan bod komen,
maar geen enkele was non grata. De man verweefde broken beats,
glooiende folkmelodieën, soul en elektronica tot een ingenieus
klankentapijt dat subtiel tussen zomerse zorgeloosheid en herfstige
melancholie zweefde.
Wie dacht dat Bibio daarmee z’n muzikale habitat had gevonden,
komt echter bedrogen uit. Op ‘Mind Bokeh’ rijdt hij ‘Ambivalence
Avenue’ uit en slaat af richting gespierdere electropop. Op zich
geen verkeerde keuze, ware het niet dat hij de licht
unheimliche, nostalgische sfeer van die plaat mee over de
haag heeft gekieperd. En zonder die sausbinder gaat ‘Mind Bokeh’ al
snel aan het schiften.
Het begint nochtans allemaal veelbelovend met ‘Excuses’, een
caleidoscopisch brokje ambient dat Gorillaz-gewijs vervelt tot
electropop met de catchiness van een wintergriep. Ook
‘Wake Up’ en ‘Anything New’ kunnen de schijn nog ophouden, maar
daarna is het vet grotendeels van de soep. Zo zijn ‘Light Seep’ en
‘Artists’ Valley’ weinig meer dan makke doorslagjes van ’s mans
vorige werk. De beats klinken dan wel krachtiger, maar de songs
zelf slaan nog geen deuk in een pakje boter. Echt vervelend wordt
het echter pas met het over het paard getilde ‘Take Off Your
Shirt’, een door zware gitaren (!) gestutte stamper die pijnlijk
tussen wal en schip valt. Net wat te subtiel voor de gemiddelde
fuifzaal en tegelijkertijd pijnlijk goedkoop voor Bibiofans. Van
een losse flodder gesproken!
Wie de betekenis van het woord ‘Bokeh’ kent, had dit gebrek aan
focus nochtans kunnen voorspellen. Het is namelijk een
fotografische term die de onscherpte in een foto uitdrukt. En
hoewel een paar songs (‘More Excuses’, de fraaie instrumentale
afsluiter ‘Saint Christopher’) een helder hoofd verraden, is de
kwaliteit van ‘Mind Bokeh’ vaak te troebel om de luisteraar bij het
nekvel te grijpen.
Wat een nieuwe richting moest worden zonder de fans tegen de
haren in te strijken, is dan ook een behoorlijke afknapper
geworden. Het cement van ‘Ambivalence Avenue’ ontbreekt en onder
het gewicht van z’n ambitie stuikt ‘Mind Bokeh’ daardoor als een
kaartenhuisje in elkaar. Een accident de parcours of het
vroegtijdige artistieke Waterloo van Bibio? De tijd zal het
uitwijzen. De soundtrack voor deze lente zoekt u alvast best
elders!
