Mis hem niet op Pukkelpop. Wat Andrew Bird enkele maanden geleden liet horen tijdens Les Nuits Botanique was pure klasse. Goddeau was toen van de partij en sprak de dag voordien met de Amerikaanse zanger/fluiter/multi-instrumentalist, naar aanleiding van z’n jongste plaat Noble Beast.
enola: Als ik de bio mag geloven, is Andrew Bird iemand die altijd onderweg is.
Andrew Bird: "Met de jaren ben ik meer en meer gaan toeren. Die levenstijl koester ik. Ik heb weliswaar vrienden en familie in Chicago en een stek waar ik mijn was en plas kan doen, maar eigenlijk hou ik er niet van opnieuw thuis te komen na een toer. Er zijn weinig verantwoordelijkheden verbonden aan toeren: je hoeft alleen maar je job goed uit te oefenen. En dat is eerlijk gezegd heel leuk, maar ook vermoeiend: toeren gaat gepaard met voor- en nadelen. Het is een andere manier van overleven."
enola: Wat zie je als je terugblikt op de jonge Andrew Bird die zijn eerste stappen zet in de muziekwereld?
Bird: "Veel romantiek. Je toert voor het eerst met een band en je treedt iedere avond op voor anderhalve man en een paardenkop in een shitty rockclub. Toen ik jonger was, was ik er van overtuigd dat ik later filmmuziek zou maken omdat ik veel verschillende stijlen onder de knie had, maar toen ik met Bowl Of Fire aan het toeren was, dacht ik: is dit het danè Elke dag was een strijd met ups en downs. Eigenlijk genoot ik er wel van maar na verloop van tijd hield ik het toch maar voor bekeken. Ik wou me bezinnen over de manier waarop ik muziek maak."
enola: Je bent een solo-artiest in hart en nieren?
Bird: "Ik zie mezelf als een solo-artiest die gesteund wordt door een liveband. Om eerlijk te zijn: ik geniet soms meer van mijn solo-optredens. Maar jaren aan een stuk alleen op het podium staan, kan eenzaam zijn. Ik sample mezelf als ik solo speel, dat klopt, en ik ben dat nog altijd niet moe, maar uiteindelijk wil ik toch dat een concert een sociaal gebeuren is. Mijn enige echte soloplaat in de pure zin van het woord is Weather Systems.
enola: Over Armchair Apocrypha, je vorige cd, zei je dat die plaat een openluchtsound heeft.
Bird: "Het was een album met vooruitstekende tanden, terwijl de nieuwe plaat warmer, bruisender en romantischer is. Ik hoop dat de sound van Noble Beast een mix van is van oude Kris Kristofferson-albums en vroege Studio 1-dubplaten. Dat is in ieder geval de muziek waar ik naar luisterde toen ik aan het opnemen was. Ik hou van die sound.
enola: Een perfecte mix van Belle & Sebastian en M. Ward?
Bird: "Nee, niet Belle & Sebastian…ik hou van iets meer dissonantie en spanning. En wat M. Ward betreft, we hebben een gelijkaardige achtergrond maar misschien ben ik rustelozer dan hem. Hij levert misschien wel altijd dezelfde plaat af. Maar dat is niet erg, want ik hou van zijn muziek. Ik waardeer hem ten zeerste."
enola: Net zoals de crooners van de jaren veertig?
Bird: "Vroeger zong ik als een oude crooner. Met een overstuurde microfoon, op zoek naar een loeiend geluid. Nu doe ik dat niet meer. Tegenwoordig luister ik meer naar de bluesguys: Charlie Patton, Son House. Maar toen ik mijn eerste platen opnam, zong ik met heel veel vibrato: ik wou klinken als Ella Fitzgerald. Het probleem met opnames is: hoe luider je zingt, hoe dunner de sound wordt. Hoe de crooners er destijds in slaagden de productie toch goed te krijgen, begrijp ik nog altijd niet."
enola: Iemand schreef dat je nieuwe plaat aanvangt als een Disneysoundtrack, omwille van de romantische violen waarmee Noble Beast van wal steekt.
Bird: "Die loop is een introductie. Ik was niet op zoek naar een Disney-sfeertje. Ik vind wel dat er een instrumentale intro op een plaat moet staan, net zoals vroeger vaak het geval was. Een album is een show, een film, een boek. Na het zesde nummer mag er al eens een interlude te horen zijn. Er staan ook enkele korte nummers op mijn nieuwe album. Op die manier gun je de luisteraar even wat afstand van de persoonlijkheid van de artiest en het geeft mij de kans te experimenteren met instrumentale stuff."
enola: Hou je van je eigen stem?
Bird: "Ik denk dat ik op plaat nog nooit zo goed heb gezongen als live. Tijdens een concert zing ik beter: er is een publiek, er is interactie…als je in de studio voor een micro staat ben je aan het werken, ’t is bijna oneerlijk. Je creëert klanken en je denkt er te veel over na. Maar misschien moet ik toch maar eens overwegen wat meer ambitieuze dingen te doen met mijn stem."
enola: Hecht je veel belang aan je teksten?
Bird: "Ik geef echt om mijn teksten, maar ik doe alsof ik er niet van wakker lig. Ik doe alles op mijn aparte manier. Als kind was ik ook al meer in de ban van obscure gedachten. Dat is mijn territorium. Soms voelde ik me meer verbonden met mijn oudste broer die autisme heeft. Zelf ben ik nogal gezond maar het thema komt wel vaker naar voren in mijn songs, op "Opposite Day", bijvoorbeeld. Je wil geloven dat je broer te veel op zichzelf gericht is maar eigenlijk ziet hij de wereld totaal anders. Dat hij niet functioneert in de maatschappij betekent niet dat hij niet op zijn eentje kan functioneren. Misschien amuseert hij zich wel en slaagt hij er in zijn omgeving te beïnvloeden. We projecteren al te vaak op basis van onze eigen wensen als het gaat over mentale ziektes. "
enola: Zelf heb je soms de uitstraling van een eenzame loner. Het album Andrew Bird & The Mysterious Production Of Eggs schreef je helemaal alleen op een boerderij.
Bird: "Ik heb wel die neigingen. Ik spendeer veel tijd in afzondering, terwijl ik me afvraag waarom ik er niet echt in slaag deel uit te maken van de maatschappij. Ik denk daar echt wel vaak over na. Het is niet zo dat ik er compleet tevreden mee ben dat ik alleen ben. "
"Als je alleen bent, word je geconfronteerd met je demonen. Dat is gezond gedurende een bepaalde periode, als je je demonen wil kennen. Maar soms moet je het geluid in je hoofd laten verstommen. Dat doe ik door een weekje op het platteland te vertoeven. En als ik het geluid toch opnieuw hoor, probeer ik het weg te bannen. Ik krijg veel ideeën op zo’n moment. Een song als "Tenuousness" is overduidelijk het gevolg van te veel informatie en lawaai…en het gevoel dat je daar van af wil. Toen ik enige tijd geleden in Lissabon was, had ik ook een voorgevoel omtrent de financiële crisis. Ik zag het handelscentrum, de schepen, de bedrijvigheid in de straten. Het was overweldigend. Als je reist, is elke dag chaotisch. Hoe komt het toch dat alles wat zich voor mijn ogen afspeelt zo goed samenhangt, vroeg ik me af."
enola: Je hebt ooit gezegd dat dieren in groep handelen als één dier, terwijl mensen in groep niet handelen als één wezen: er is te veel chaos en naijver.
Bird: "Ik heb al vaker gezongen over hoe mensen zich gedragen in groepsverband. Ze voelen zich comfortabel en ze halen uit. Die inslag is op al mijn platen terug te vinden. Neem nu het nummer "Effigy": de man die te veel tijd op zijn eentje doorbrengt, wil dat andere mensen zich comfortabel voelen in zijn gezelschap. Eigenlijk is hij gewoon wanhopig. Hij doet een inspanning om opnieuw banden te smeden, maar hij is vergeten hoe hij dat moet doen. Hij zorgt er voor dat mensen zichzelf ongemakkelijk beginnen te voelen, want ze kunnen zichzelf herkennen in hem. Ze zijn in hun kleine veilige groep, die kerel gedraagt zich vreemd en ze zijn op hun hoede. Zelf slaag ik er ook niet altijd in iemand te verwelkomen. Ik ben niet zo benaderbaar, maar over dat soort zaken denk ik wel na. "Eugene", te vinden op mijn eerste plaat, gaat over een kleine man die in je leeft en de controle overneemt. Soms kan je onder de indruk zijn van je eigen biologie. Die biologie kan in de weg staan van wat je denkt dat goed is voor jezelf."
