Het vorige deel in de Scream-franchise (getiteld Scream, alhoewel het strikt genomen ook Scream V was) omschreef zichzelf als een ‘requel’ – een combinatie van een reboot en een sequel – en was zo slecht dat er ook een nieuwe term zou moeten bedacht worden omdat filmisch onding te omschrijven. Dat er nauwelijks een jaar later alweer een nieuw hoofdstuk in de zalen gedropt wordt, dat dan bovendien nog doet denken aan Jason Takes Manhattan onzaliger nagedachtenis (kijk, het is ‘Scream in New York’) was meteen een teken aan de wand voor wat ons als kijker te wachten zou staan.
Met hetzelfde duo in de regiestoel als voor de vijfde aflevering – Matt Bettinelli-Olpin en Tyler Gillett die ooit iets vaagweg bekijkbaar afleverden met Ready or Not – mag het een klein mirakel heten dat Scream VI nét niet even rotslecht is als de voorganger. Dat is zowat het beste wat er kan gezegd worden, want verder is dit een saaie en langdradige ‘slasher’ die ontdaan is van elke vorm van creativiteit of inspiratie.
Het begint al met de proloog waarin een filmprofessor vermoord wordt door studenten omdat ‘ze me een C minus gaf op mijn paper over Giallo’ (als er iets is waarvoor ze vermoord moet worden is het om de onzin die ze nog steeds uitkraamt over horrorfilms die de ‘zeitgeist’ weerspiegelen). Toen Craven in 1996 met Scream en vervolgens een jaar later met Scream 2 het genre – pun intended – nieuw bloed gaf, was het spelen met zelfbewuste referenties fris en vernieuwend. Eindeloze afkooksels, reboots en vervolgen later is het dat echt niet meer. En dus zijn posters van Psycho, fragmenten waarin we Jason Voorhees zien en een clip uit Invasion of he Body Snatchers, echt geen charmante knipogen meer, maar afgezaagde en uitgemolken scenariospelletjes van mensen die denken dat dit soort opzichtige cinefiele meta-grapjes nog altijd creatief is. Wanneer ergens halverwege twee personages elkaar maar weer eens ondervragen over het lijstje obligate te kennen genreklassiekers uit de jaren negentientachtig, dan is er maar één emotie die daarmee gepaard kan gaan: hopen dat alle slachtoffers zo snel mogelijk het hoekje om worden geholpen zodat de ellendige marteling die Scream VI is, eindelijk kan stoppen.
Dat het scenario niet meer is dan een amalgaan van herkauwde nummertjes is niet echt een verrassing, met de rest van de film is het zo mogelijk nog erger gesteld. Dit zesde avontuur ziet eruit als een prent die in beeld gezet werd door een of andere artificiële intelligentie: alles oogt glad, onpersoonlijk, oninteressant en ontdaan van elke vorm van esthetiek.
Neen, Scream VI is niet het slechtste wat er momenteel in de zalen loopt en bovendien niks nieuws onder de zon – de Nightmare on Elm Street, Friday the 13th of zelfs Phantasm films in het zo verafgode ‘eighties’ decennium deden net hetzelfde – maar dat wil nog steeds niet zeggen dat er een reden te bedenken valt om aan deze troep twee uur van uw leven te verspillen.
