In haar recensie over Ready or Not op de nog steeds actieve site van wijlen Roger Ebert, wijst de Amerikaanse critica Scout Tafoya op een merkwaardig fait divers omtrent de productie: in augustus besloot Paramount om een film over rijken die voor de lol op mensen jagen, niet uit te brengen omdat aanhangers van president Trump vonden dat de prent liberale kiezers zou kunnen aanzetten tot het veroordelen van wapengeweld. Behalve de absurditeit van die gebeurtenis, is het vooral het schrikwekkende aspect dat blijft hangen: een ‘tweet’ van Trump is dus voldoende geworden om een grote studio te laten afzien van de release van een film. Opmerkelijk genoeg is er niemand die graten ziet in het thematisch volkomen gelijkaardige Ready or Not – al zouden kwatongen kunnen beweren dat hier het gegeven meespeelt dat de film wordt uitgebracht door ‘Fox Searchlight Pictures’, dat uiteraard – ondanks de recente verkoop aan Disney – nog steeds zeer nauwe banden heeft met het conservatieve nieuwsbastion ‘Fox News’.
Beide films zijn nochtans niet meer dan een moderne variant op The Most Dangerous Game, een kortverhaal uit 1932 van Richard Connell, dat voorheen niet minder dan dertien keer als inspiratie diende voor diverse filmversies. De beroemdste zijn wellicht de adaptatie uit 1932 met Joel McCrea en A Game of Death geregisseerd door niemand minder dan Robert Wise (West-Side Story, The Sound of Music), maar het idee van een mensenjacht lag ook aan de basis van Hard Target, de ‘Van Damme -test’ die Hong Kong maestro John Woo draaide als eerste proeve in Hollywood (elke cineast uit de voormalige Britse kroonkolonie dit uitweek naar de Verenigde Staten, draaide opmerkelijk genoeg eerst een film met ‘Muscles from Brussels’).
De variatie die hier wordt aangebracht bestaat uit het inbedden van het verhaal in een soort familieritueel, waar de kersverse bruid Grace (Samara Weaving) het slachtoffer van wordt wanneer ze de jongste telg huwt van de ‘Domas’ familie, die een fortuin opbouwde als producent van gezelschapsspelletjes. Tijdens de huwelijksnacht is het de gewoonte dat een nieuw lid van de dynastie een kaart trekt waar een spelletje op staat en dat ook daadwerkelijk speelt, om vervolgens opgenomen te worden in de rijke traditie. Grace trekt echter de enige ‘slechte’ kaart en moet ‘verstoppertje’ spelen in het huis, zich niet bewust van het feit dat deze kaart de aanzet is tot een dodelijk spel dat uiteindelijk moet leiden tot een bloedoffer – een gevolg van het satanische pact dat de overgrootvader sloot in ruil voor het uitbouwen van zijn imperium.
Aanvankelijk is het allemaal opgezet als een soort stijlvol Agatha Christie – mysterie (‘And then, there were none’ zegt een van de personages als knipoog naar de beroemde roman) maar al gauw wordt die aanpak ingeruild voor ‘grand guignol’ griezel. Helaas is het allemaal niet spannend genoeg om te beklijven en is het regisseursduo Matt Bettinelli-Olpin/Tyler Gillett (eerder al weinig overtuigend met V/H/S) veel te braaf wanneer het aankomt op harde horror, waardoor de film ook niet barok of exuberant genoeg is om te plezieren. Veel erger is dat gaandeweg de premisse ook ondermijnd wordt door flauwe humor – de blunderende schoonfamilie lijkt eerder ‘The Addams Family’ dan een echte dreiging – en het script het niet kan laten ook een doorzichtige boodschap mee te geven: ‘rich people really are different’.
Hier en daar zijn er een paar leuke vondsten – een nagel die op lugubere wijze de redding wordt van de onfortuinlijke bruid – en alles culmineert in een finale die noch op visueel, nog op griezelvlak iets te bieden heeft, maar er dan toch tenminste in slaagt enigszins verrassend uit de hoek te komen.
Ready or not:
