Hij studeerde film aan de universiteit van Teheran en werkte als assistent-regisseur op de set van enkele films van zijn landgenoot Jafar Panahi. Panah Panahi komt dan ook een familie met een sterke filmtraditie en is naast medewerker, ook de zoon van de beroemde cineast achter titels als De Witte Ballon en Taxi Teheran. Met zijn eigen regiedebuut Hit the Road mocht hij vorig jaar aantreden in de ‘Quinzaine des Réalisateurs’ in Cannes en een klein jaar later komt de film nu ook in de Belgische zalen.
Hit the Road opent met een wat vreemde discussie tussen twee ouders en een jong kind over een gsm en eindigt met het doorknippen van de sim-kaart van het toestel dat het jongetje (een irritant joch dat niet enkel de ouders op de zenuwen werkt) blijkbaar tegen de wil van beide volwassenen heeft meegenomen in de wagen. Het is pas later dat we als kijker begrijpen waar dit gesprek om draait en ook de rest van de tien minuten durende introductie bevat wel wat enigma’s: waarom doen vader en moeder zo geheimzinnig en wat is er aan de hand met de zwijgzame oudere broer die vooral somber en ongelukkig voor zich uitstaart?
Panahi bouwt zijn hele film op rond de vraag in welke situatie de personages zich bevinden en dat gebeurt niet zonder de nodige bevreemdende momenten: er wordt gezongen in de auto, er wordt een fietser aangereden en af en toe zoomt de camera opvallend in op het gezicht van de door een gebroken been geïmmobiliseerde vader. Voordat we eindelijk begrijpen hoe de vork aan de steel zit, wordt er gepraat over koetjes en kalfjes, de hond, het leven en Kubricks 2001, A Space Odyssey. De camera trakteert ons ondertussen op stil observerende ‘long shots’ van het landschap waarover al dan niet stemmige muzikale begeleiding gedrapeerd wordt. Panah Panahi put hier duidelijk uit voorgaande tradities en dan vooral – bijna onvermijdelijk – uit de Iraanse ‘road movies’ van de grote Abbas Kiarostami (A Taste of Cherry of Life and Nothing More bijvoorbeeld).
Panahi Jr. is echter geen Kiarostami en heel vaak blijft hij steken in louter pastiche. Hit the Road maakt gebruik van dezelfde lange opnames – vaak zeer frontaal – en peilt eveneens naar onderliggende thema’s. Het verschil is dat de regisseur van Close-Up en Through the Olive Trees dat deed doorheen bespiegelingen over waarheid en leugen in film en aan de hand van een meesterlijk minimalistische vormtaal. Panahi probeert een aantal van die elementen over te nemen, maar dat wil daarom nog niet zeggen dat hij dezelfde finesse en beheersing van het medium heeft. Dat neemt niet weg dat er niet af en toe indrukwekkende momenten te vinden zijn in Hit the Road: de poëtische finale en een cruciale scène aan het eind gefilmd vanop verre afstand met de personages die verpletterd worden door het majestueuze landschap, suggereren dat regisseur Panahi echt wel een aantal veelbelovende dingen in zijn mars heeft. Vooralsnog schiet hij echter een beetje tekort om echt helemaal te overtuigen.
