Een bekendheid kan je hem nu niet echt noemen, maar in selecte kringen wordt Abbas Kiarostami één van de beste hedendaagse filmmakers genoemd. Met loftuitingen van uiteenlopende cineasten als Jean-Luc Godard, Martin Scorsese, Werner Herzog en Quentin Tarantino lijkt de man alleszins voorbestemd om de filmgeschiedenis in de gaan als één van de allergrootsten. Maar ook het grote publiek geraakt stilaan meer vertrouwd met Kiarostami, niet in het minst omdat hij de laatste jaren zijn thuisland Iran verlaten heeft en begonnen is aan een internationale tournee die hem wereldwijde faam zou kunnen opleveren: Copie Conforme filmde hij in Italië en Like Someone in Love, zijn nieuwste, is volledig in Japan gedraaid.
Akiko is een jonge studente in Tokyo die bijklust als prostituee. Op een avond heeft ze een wel heel ongewone klant: een bejaarde professor sociologie die niet meteen geïnteresseerd lijkt om in Akiko’s broekske te zitten, maar haar in plaats daarvan een glas wijn en zelfgemaakte soep aanbiedt. Er ontstaat een ongewone vriendschap tussen de twee waarin de professor zich als (groot)vaderfiguur over Akiko ontfermt. En daar heeft ze misschien wel nood aan, want het is maar een kwestie van tijd voor Akiko’s jaloerse, opvliegende vriendje hoogte krijgt van haar bijverdienste.
Like Someone in Love lijkt op het eerste zicht weinig gemeen te hebben met Kiarostami’s Iraanse werk. In minimalistische, haast krakkemikkig overkomende films als Where is my Friend’s Home? en Ten ging Kiarostami door een gebrek aan middelen cinematografisch bijzonder inventief te werk en ontwikkelde hij een kenmerkende, eigen beeldtaal. Bovendien wierpen zijn sociaalbewogen films meestal een interessante blik op het moderne leven in Iran. Tenslotte was het vaak onduidelijk in welke mate scènes in zijn films al dan niet nagespeeld waren: And Life Goes On bijvoorbeeld, presenteert zich als een documentaire waarin een regisseur en zijn zoon op zoek gaan naar de hoofdrolspeler van Where is My Friend’s Home, die mogelijk in een aardbeving is omgekomen. Door de reëel aanvoelende menselijke tragedie is het niet makkelijk om te bepalen of je naar echte beelden aan het kijken bent. Dat is allemaal uit den boze in Like Someone in Love: de film is minder los geschoten, heeft strakke composities en een eerder cleane look. Van sociaal engagement is er minder sprake en hoewel Kiarostami ook in deze film met verschillende rollen en identiteiten speelt, kent hij nergens een gelijkaardige gelaagdheid en zoekt hij ook nergens de grens tussen fictie en realiteit op, zoals hij dat deed in bijvoorbeeld Copie Conforme.
Wat allesbehalve wil zeggen dat Like Someone in Love een conventionele film geworden is. Dat blijkt onder meer uit drie briljant in beeld gebrachte scènes. De eerste is de ingenieus geschoten openingsscène, waarin Kiarostami de camera op de hectische chaos van een bar in Tokyo richt, terwijl we buiten beeld het hoofdpersonage een geanimeerd telefoongesprek horen voeren. Deze scène wordt gevolgd door het sterkste moment in de film, namelijk wanneer Akiko onderweg naar een klant op de achterbank van een taxi de steeds zieliger wordende voice mailberichten van haar grootmoeder beluistert, die speciaal naar Tokyo is gekomen om haar kleindochter even te kunnen zien. Het is een teken van groot meesterschap om iets simpel als een voice mailbericht tergend en pijnlijk te laten overkomen. Een laatste treffende scène is als het ware nog minimalistischer: hier zien we hoe twee onbekenden elkaar de ogen kruisen, gegeneerd wegkijken, maar het daarna uit nieuwsgierigheid toch niet kunnen laten om nog even een blik te werpen. Een moment uit de alledaagse werkelijkheid, dat voor haast iedereen wel herkenbaar moet zijn.
Kiarostami voelt zich als een vis in het water in de Japanse setting en in die zin is de film wel een verbetering op het intrigerende, maar lichtjes gekunsteld aanvoelende Copie Conforme. Kiarostami’s Iraanse films zijn als parabels opgebouwd waar de personages banale conversaties voeren die uiteindelijk toch veel wijsheid blijken te bevatten. Op één of andere manier werkte die structuur niet helemaal in de Italiaanse setting van Copie Conforme. Of misschien ‘acteerden’ Juliette Binoche en vooral operazanger William Shimell iets te nadrukkelijk om deze aanpak tot zijn recht te laten komen? Hoe dan ook, de dialogen van Like Someone in Love zijn als vanouds sterk en Kiarostami weet ondanks de alledaagsheid van de plot zelfs een soort intrige op te bouwen met de driehoeksverhouding in de film. Het abrupte einde doet wel enigszins afbreuk aan het geheel, maar zonder echt uitdagend of innovatief te zijn, levert Kiarostami hier toch één van de sterkste films van het jaar af.