Een biografie rond de levens van tennissterren Venus en Serena Williams moet op papier een geweldig idee geleken hebben. De twee atletes die opgroeiden in de wijk Compton in Los Angeles en onder impuls van hun vader zichzelf een weg vochten naar de wereldtop, biedt genoeg stof voor een gedramatiseerde ‘biopic’. Met Will Smith in de rol van vader Richard Williams lagen de kaarten ook goed voor een vertolking die de nodige nuance kon brengen … De vraag is dus waarom in de praktijk blijkt dat King Richard weinig of niets van dat alles te bieden heeft en vooral een eenzijdige hagiografie is die grotendeels bestaat uit doorzichtig sentiment.
Realisme is uiteraard niet noodzakelijk een eerste vereiste, maar het feit dat de figuur van Richard Williams meer dan één vraagteken oproept, zou toch wel iets meer aan bod mogen gekomen zijn in het slappe scenario. Het begint al met het grote ‘plan’ dat vader Williams had nog voor zijn dochters geboren werden en dat voortdurend vermeld wordt, maar waar we verder heel weinig echt over te weten komen. Een pak erger is dat er totaal voorbij wordt gegaan aan het feit dat mocht het resultaat anders geweest zijn – als in Venus en Serena halen de top niet – er toch wel een aantal van de autoritaire trekjes zijn van Williams die als een vorm van mishandeling zouden kunnen beschouwd zijn geweest. Dat soort finesses is echter niet besteed aan een prent die van Smiths personage een wat excentrieke maar joviale kerel maakt, die het uiteindelijk altijd bij het rechte eind blijkt te hebben.
Dat is een beetje een gemiste kans, al had dat niet eens zo erg geweest als wat ervoor in de plaats kwam ook de moeite waard was geweest. Laat ons duidelijk wezen: het is ronduit verbazingwekkend dat twee zussen met een achtergrond die hen allesbehalve voorbestemd had voor topsport, allebei het tot de besten in de wereld geschopt hebben en de rol die hun vader daarin gespeeld heeft is onbetwistbaar. Feit is alleen dat de met stroop overgoten scènes waarin alle kinderen in koor antwoorden, of de met popmuziek overgoten ‘moeilijke’ momenten, een klein beetje van het goede te veel zijn. Je kan je ook afvragen hoeveel keer je dezelfde bemoedigende zinnen kan blijven herhalen – soms lijkt dit een aaneenschakeling van ‘peptalk’ eerder dan een script.
Dat King Richard dan toch een beetje overeind blijft, is te danken aan het feit dat de makers zich realiseren dat het ook moet gaan over datgene waarom het publiek überhaupt geïnteresseerd is in dit verhaal: namelijk dat Venus en Serena uitzonderlijk getalenteerde tennisspeelsters waren en dat feit de nodige aandacht kan gebruiken tussen het opgeklopte melodrama door. Neen, regisseur Reinaldo Marcus Green vindt geen echt dynamische manier om dingen naar beeld te vertalen (zoals dat bijvoorbeeld wel het geval was in Borg vs. McEnroe) maar de film spendeert genoeg tijd aan de eigenlijke sport om dit ten minste toch een beetje een verhaal te maken over tennis en niet enkel over momenten van geluk en ongeluk. Ook de keuze voor een ietwat aparte climax is bewonderenswaardig en zorgt ervoor dat dit dan toch een bekijkbare, zei het allesbehalve memorabele, ‘biopic’ is.
