Met het afsluiten van de Avengers avonturen en het aantreden van een ritst nieuwe figuren (‘Venom’, maar ook de slecht onthaalde ‘Eternals’) is er binnen het Marvel-universum ook nog ruimte voor vertrouwde helden, zij het dan in een licentie-deal met Sony. Op die manier mag ook Peter Parker alias Spiderman zijn exploten verderzetten in een film die de vorige filmische incarnaties van de superheld binnenbrengt in de nieuwste interpretatie.
Spiderman: No Way Home opent op het exacte punt waar de vorige prent eindigde en toont de gevolgen van het bekend maken van de dubbele identiteit van Peter Parker (nog steeds vertolkt uiteraard door Tom Holland). De zaken lopen zodanig uit de hand, ook voor kompanen MJ (Zendaya) en Ned (Jacob Batalon), dat Peter beslist de hulp in te roepen van Dr. Strange (Benedict Cumberbatch) om via wat onzinnige hocuspocus de onthulling ongedaan te maken. Dat loopt mis en die mislukking vormt de aanzet voor de eerste ‘meta’ Marvel film waarin de eerdere Spiderman films (die van Sam Raimi uit de vroege jaren 2000 en de cyclus met Andrew Garfield een decennium later) plots deel gaan uitmaken van een zelfbewuste terugblik op wat voorafging.
Die insteek vormt meteen de grote troef van No Way Home en ging in de Amerikaanse zalen gepaard met luid applaus en geroep telkens een vriend of vijand uit een eerdere versie op het toneel verscheen. Dat is ook nodig, want de actie is alweer verre van meeslepend of memorabel, al zijn er een tweetal uitzonderingen met een (sterk door Christopher Nolans Inception geïnspireerd) gevecht in het ‘mirror universe’ en de verrassend ingehouden finale die eens niet bezwijkt onder overbodige bombast.
De kern van deze Spiderman ligt echter niet in de beproefde formule van bovennatuurlijke gevechten gemengd met vermoeide grapjes, wel in de manier waarop het gegeven van het samenbrengen van al die filmversies voor een keer ook bouwt aan een echte emotionele kern. De zin ‘with great power comes great responsability’ die als een rode draad doorheen alle Spiderman films loopt sinds 2002, keert hier terug om nog maar eens een nieuwe betekenis aan te nemen en aan het eind van dit behoorlijk geslaagde superheldenavontuur ook een onverwachte wending te brengen.
Het idee om allerlei personages samen te brengen die door twee decennia en verschillende leeftijden van publiek van elkaar gescheiden zijn, klonk aanvankelijk vooral als een cynisch doordrijven van wat het MCU al voortdurend doet: alle films, reeksen en aanverwanten tot een onlosmakelijk kluwen weven dat vereist dat het publiek ook alles moet zien om bij te blijven. Het resultaat is echter veel geslaagder dan het opzet en maakt van het onderonsje tussen geschifte en gemuteerde geleerden en hun heroïsche tegenhangers, bij momenten een uiterst genietbaar spektakel dat met kop en schouders uitsteekt boven alles wat tot nog toe in het ‘Marvel Cinematic Universe’ werd gedraaid (al dan niet in samenwerking met Sony). Nooit gedacht die woorden ooit te zullen schrijven, maar de eerste goede film rond een Marvel held sinds het MCU werd opgestart in 2008, is een feit!
