Al twee seizoenen lang exploreert Sex Education wat het betekent om jong en seksueel actief te zijn. Bij het verschijnen van het derde seizoen rijst de vraag of de serie, die gekenmerkt wordt door het tonen van masturbatie, seksuele escapades en een breed spectrum aan verschillende seksualiteiten, nog voldoende relevant, vernieuwend en origineel kan zijn. Zijn er nog seksualiteiten die nog niet aan bod zijn gekomen? Zijn er nog problematieken die nog niet besproken werden? Kan de serie ons nog iets leren? Het antwoord is simpelweg: ja. Sex Education laat ook in het derde seizoen zien dat het – ondanks de fictieve verhaallijn en expliciete taferelen – nog steeds betere seksuele voorlichting is dan wat scholen vandaag de dag aanbieden.
Het derde seizoen pikt de draad terug op bij het begin van een nieuw schooljaar op Moordale Secondary School. Na het vertrek van Mr Groff heeft de school een nieuwe directeur gekregen: Hope Haddon (Jemima Kirke), die zich door de kids gewoon Hope laat noemen. Al snel blijkt dat haar coole houding gepaard gaat met nieuwe regels bedoeld om de reputatie van de ‘sex school’ te herstellen. De kleurrijke school die rechtstreeks uit een John Hughes film lijkt te komen, verandert stilaan in een grijs, saai en vooral niet-inclusief instituut, wat de studenten doet reflecteren over hun vrijheid en recht op expressie.
Ook dit seizoen verkent Sex Education het volledige aanbod aan seksualiteit en seksuele beleving, maar gaat het tegelijkertijd dieper in op de ontwikkeling van de personages. Zo zien we bijvoorbeeld hoe Aimee (Aimee Lou Wood) haar aanranding probeert te verwerken en hoe Adam (Connor Swindells) zijn geaardheid tracht te verzoenen met zijn beeld van mannelijkheid. De focus verschuift enigszins van seks naar relaties in de brede zin van het woord. Personages die in de vorige seizoenen nogal eenzijdig gekarakteriseerd werden, worden verder uitgepuurd. Al blijft de relatie tussen Otis (Asa Butterfield) en Maeve (Emma Mackey) ook in het derde seizoen een centrale plaats innemen.
De serie blijft bovendien koploper in het belichten van alle mogelijke vormen van genderidentiteit en seksuele ontplooiing en geeft een forum aan al wie omwille van ras, seksuele voorkeur of klasse gediscrimineerd wordt. Seizoen 3 verwelkomt zo twee non-binaire personages, wiens karakterisatie gelukkig niet volledig steunt op dat deel van hun identiteit. Ook volwassenen en hun (seksuele) relaties krijgen steeds meer schermtijd, net als ouder-kind relaties. Op deze manier geeft Sex Education de kijkende tieners een beeld van de problemen en leefwereld van hun ouders. Daarnaast maken ze zo de serie ook toegankelijker en aantrekkelijker voor een ouder publiek.
Ook al werd de ‘sex clinic’ in het vorige seizoen opgedoekt, toch blijft het therapeutische karakter sterk aanwezig en verkondigt Gillian Anderson als sekstherapeute Jean Milburn nog steeds klinkende slagzinnen. In tegenstelling tot het vorige seizoen dat bij momenten verloren liep in miscommunicatie en slechte timing, wordt het belang van communicatie in dit seizoen net onderstreept. Problemen worden meteen besproken en uitgeklaard, wat niet noodzakelijk realistisch is maar wel een goed voorbeeld schept voor het jonge doelpubliek. Soms dreigt de pedagogie wel de bovenhand te nemen, zeker wanneer elk personage op het clichématige af gehumaniseerd moet worden door middel van een achtergrondverhaal. In een poging te contrasteren met de emotionele diepgang, kiest Sex Education daarom soms onnodig voor plastische humor, die naast onorigineel bovendien ook nog eens wansmakelijk is. Verfijnde humor kan je het sok incident(u ontdekt het zelf maar) alvast niet noemen.
Toch bewijst Sex Education met seizoen 3 opnieuw dat het terecht één van de meest geprezen series van het moment is. Sex Education zet in op inclusiviteit en kaart belangrijke thema’s aan die door de luchtige toon en doorgaans goed gedoseerde humor makkelijk verteerbaar blijven, zonder dat ze aan belang inboeten.
