Slechts enkele minuten zijn nodig om te begrijpen waar de nieuwe Netflix-serie Maid over gaat. In de openingsscène ligt een jonge vrouw doodstil en met haar ogen open naast een man in bed. De muziek drijft de spanning op. Plots staat de vrouw op, grijpt een rugzak en wat spullen en zet haar driejarige dochter in haar auto. Dan rijdt ze weg terwijl de man – ondertussen wakker – haar naam uitroept. Als kijker weten we dat ze vlucht en de glasscherven op de vloer geven ons voldoende indicatie waarom. Toch is Maid niet zo maar het relaas van een vrouw die vecht tegen een grote boze man. Maid laat zien dat huishoudelijk geweld geen zwart-wit verhaal is, maar nuance vraagt.
In deze ‘limited series’ leren we Alex (Margaret Qualley) kennen, een jonge moeder die na het verlaten van haar vriend Sean (Nick Robinson) – tevens de vader van haar dochter Maddy – botst op de bureaucratische obstakels van de sociale dienst. Om recht te hebben op een uitkering, heeft ze werk nodig. Om te kunnen werken, heeft ze kinderopvang nodig. Om kinderopvang te kunnen betalen, heeft ze geld nodig. Door deze administratieve rompslomp belandt Alex uiteindelijk in een opvangcentrum voor vrouwen die slachtoffer zijn van huishoudelijk geweld. Op aanraden van de sociale dienst begint ze te werken bij ‘Value Maids’, een poetsbedrijf. Op deze manier komt Alex in contact met verschillende leefwerelden en karakters en ze besluit haar ervaringen als meid neer te pennen in een notitieboekje. Deze schrijfsels vormen uiteindelijk de basis voor een echt bestaand boek Maid: Hard Work, Low Pay waarop de serie gebaseerd is.
Tijdens de tien afleveringen blijven we telkens dicht bij Alex en zien we enkel wat zij beleeft. Zo krijgen we op Proustiaanse wijze vaak haar herinneringen te zien door middel van flashbacks. Ook haar gedachten worden soms verbeeld door imaginaire scènes of door het tussenwerpen van beelden. Wanneer ze gedagvaard wordt, bestaat de conversatie in de rechtszaal bijna volledig uit ‘legal legal legal’ om Alex haar onwetendheid en verwardheid over te brengen.
De hoofdtoon van de serie is huishoudelijk geweld en hoe zich dat op verschillende manieren kan uiten. Ook hoe verschillende vrouwen hier mee omgaan en proberen de cyclus te doorbreken. Maar het verhaal wijkt ook regelmatig af. Zo heeft Alex ook een labiele moeder, gespeeld door Qualleys echte moeder Andie MacDowell, die de nodige aandacht opeist. Die vele flashbacks en ellipsen, maken de serie soms ietwat chaotisch. Het ‘switchen’ onderbreekt vaak de verhaallijn waardoor de problematiek van huishoudelijk geweld en de vragen die daaromtrent worden opgeroepen, naar de achtergrond verdwijnen.
Toch behandelt de reeks het complexe thema met voldoende subtiliteit en gelaagdheid. Sean is niet een door en door slecht persoon, het is een getormenteerd personage met heel wat problemen en ook Alex maakt foute keuzes. De serie toont eveneens de schrijnende situatie van leven op de armoedegrens. Het constant nadenken over geld vertaalt zich naar het scherm door een teller in de bovenhoek die Alex’ financiële toestand weergeeft. Alex leert dat de rijke mensen ook zware problemen hebben, waardoor de boodschap bij momenten herleid lijkt te worden naar ‘geld maakt ook niet gelukkig’, wat niet bijster origineel is.
Los daarvan voelt Maid aan als een frisse wind op het platform dat deint op slecht geschreven scenario’s met knappe acteurs. De grootste kracht van Maid zit voornamelijk in de uitstekende acteerprestaties van de cast en in bijzonder van Qualley. Ook de dynamieken tussen de verschillende personages voelt levensecht. Zo nu en dan lijkt de serie wat aan te slepen, maar misschien is dat eerder te wijten aan het feit dat we ‘fast entertainment’ gewoon zijn.
