Met hun vorig jaar verschenen debuut Dogrel toonde het Ierse vijftal van Fontaines D.C. zich één van de boeiendste exponenten van een nieuwe generatie post-punk bands te zijn die de voorbije jaren op het voorplan kwamen op de Britse eilanden. Amper anderhalf jaar later zijn de Dubliners er al met een opvolger. Met A Hero’s Death speelt de band in ieder geval niet op veilig, want als het één ding niet is dan is het een Dogrel, The Sequel.
Het succes van Dogrel — met inbegrip van een nominatie voor de Mercury Prize — maakte van 2019 voor de band een boerenjaar. De zalen waar opgetreden werd, werden steeds groter, de optredens volgden elkaar in sneltempo op. Maar de druk op de band en het constante samenzijn eisten hun tol. De bandleden leefden op elkaars lip, maar tegelijk groeide de afstand tussen hen. De vriendengroep van weleer stond onder druk. Tot de band even afstand nam van het podium, zich terugtrok in hun thuisbasis Dublin om daar aan nieuwe nummers te werken en vooral: opnieuw een echte groep te worden.
Een missie waarin de band op A Hero’s Death — de titel verwijst naar een tekstregel in een toneelstuk van de Ierse schrijver Brendan Behan — met verve geslaagd is. Was hun debuut een album van een band die klaarstond om de wereld te veroveren (“My childhood was small / But I’m gonna be big”) dan leggen ze hier de focus op het introspectieve. “I don’t belong to anyone”, zingt zanger Grian Chatten met een dik Iers accent op het openingsnummer. Fontaines D.C. heeft lak aan conventies en doet op zijn tweede album gewoon waar het zin in heeft.
Dat resulteert in een album waarop de band een muzikale koerswijziging heeft ondergaan. Op het onderkoelde “I Don’t Belong” met z’n pulserende baslijn en een kil aanvoelend “Love Is The Main Thing” is de invloed van bands als Suicide en Joy Division duidelijk hoorbaar. Rauwer gaat het eraan toe in nummers als “A Lucid Dream” of “I Was Not Born”, sterke songs die live vast en zeker zullen uitgroeien tot opzwepende splinterbommetjes.
Maar het opvallendste is misschien wel de aanwezigheid van een aantal ballads. Chatten mag dan wel geen groot zanger zijn, het gevoel dat hij vooral in deze nummers in zijn zang legt maakt dat hij die beperking in zijn voordeel weet te draaien. Best van al is “Oh Such A Spring”, een wals in miniatuurformaat die voor tweeënhalve minuut pure, verstilde pracht zorgt. Waar het relaxte “Sunny” wat doelloos ronddobbert zorgt slotsong “No” dan weer voor een pakkend einde.
Dit wil allemaal niet zeggen dat het Fontaines D.C. van Dogrel helemaal verdwenen is. Songs als “A Hero’s Death” of “Televised Mind” zijn van dezelfde rauwe en energieke postpunk die hun debuut kenmerkte. Maar uiteindelijk is A Hero’s Death toch vooral een album van een band die haar eigen ding wil doen en zich niet wil conformeren aan wat er van hen verwacht wordt. Zolang ze dat doen met albums van deze kwaliteit is dat een winnende formule.
Op 30 maart 2021 speelt de band in Trix, en ook op Rock Werchter zijn ze in 2021 van de partij. Al is dat in deze tijden van corona natuurlijk allemaal onder voorbehoud.
