Khruangbin is geen clubje stilzitters. Zo loom als hun muziek soms klinkt, zo productief is de band uit Houston de laatste jaren geweest sinds hun debuut uit 2015. Begin dit jaar brachten ze samen met Leon Bridges reeds de ep Texas Sun uit, en nu volgt met Mordechai hun derde volwaardige langspeler.
Nochtans hadden ze zich in de zomer van 2019 voorgenomen om na een periode van drieënhalf jaar constant te touren even rust te nemen en zich te herbronnen. Het bloed kruipt echter waar het niet gaan kan en al gauw openden ze weer de jacht op nieuwe muzikale invloeden om te integreren in hun psychedelische surf-funk. Geluiden van de Caraïben en het Midden- en Verre Oosten werden op de vorige albums probleemloos geannexeerd in hun wereldwijde veroveringstocht. Het resultaat klonk steeds organisch en vooral op en top als Khruangbin zelf. Dit keer gaat Latijns-Amerika voor de bijl en dat is het duidelijkst te horen in “Pelota”, dat ondanks de ayayay’s, handclaps en vrouwen die zingen over de ‘camino’ toch niet helemaal kan overtuigen. Misschien omdat het er een beetje té dik op ligt.
Voor dit album dwaalt Khruangbin voor het eerst af van hun geijkte paden, wat op zich lof verdient. One trick ponies zijn er al genoeg in het poplandschap. Waren hun vorige platen grotendeels instrumentaal, nu eisen op meer dan de helft van de nummers vocalen de hoofdrol voor zich op. Hun samenwerking met Leon Bridges leerde ons al dat Khruangbin zeker wel kan varen bij een zwoele entente tussen stem en de bezwerende muziek. Op papier klinkt dit als een prima idee.
Toch wringt er iets. Anders dan bij de kenmerkende vocalen van Bridges worden de vocalen en ijle gezangen op dit album eerder als vegen op het instrumentale canvas gebruikt. Het lijkt het ingrediënt te veel. Met de stemmen erbij wordt het plots nogal repetitief, zoals in “If There’s No Question”. “Connaissais de Face” kan dienen als de soundtrack van een nouvelle-vaguefilm. Maar het klinkt óók een beetje als een afleggertje van Air, even hüpsch als de glimlach van dat Franse meisje op de camping vroeger, maar net als in dit nummer werd de belofte van die glimlach nooit ingelost. “Dearest Alfred” is gewoon – excusez le mot – saai. Maar het is zeker niet allemaal zwak. Zo is “Time (You and I)” er pál op: een vrolijk schuifelende discoshuffle die recht uit de platenkast van Earth Wind & Fire lijkt te zijn getrokken en waarop het moeilijk is om niet vrolijk uit bed te springen.
God weet dat wij believers zijn van de evolutie, maar de beste nummers zijn die waarop Khruangbin toch gewoon klinkt als zichzelf. De titels hullen zich in een wollige waas van onduidelijkheid zodat ze alles kunnen betekenen voor iedereen, als een muzikale handleiding in cold reading. Onderscheid tussen nummers als aparte entiteiten vallen grotendeels weg. Dit is muziek die drijft op sfeer en gemoed.
Zo danst de bas weer frivool op en neer in “First Class”; in “Father Bird, Mother Bird” spreidt de gitaar haar vleugels wijd om zó majestueus over haar natuurlijke habitat te glijden dat David Attenborough naar verluidt een aanvraag voor een documentaire heeft ingediend. “Shida” combineert kleine tempowisselingen mooi met plotse drumroffels als remmende paardenhoeven en met “One to Remember” halen ze uit hun trekkersrugzak weer een heerlijk lome reggae-dub waarin de flarden van gezangen wél zonder te storen uit de dikke dampen van de muziek mogen oprijzen.
Door de stemmen toe te voegen aan het groepsgeluid offert Khruangbin op dit album jammer genoeg deels haar eigenheid op. Wij houden meer van de groep wanneer ze voluit voor het instrumentale gaan en ons zelf de muzikale omkadering laten inkleuren. Waar de muziek vroeger volledig de aandacht naar zich toe zoog wordt ze nu willens nillens gereduceerd tot ondersteuning. Ze verdient beter. De samenhang in het album gaat ten onder aan de collage van verschillende stemmen en het resultaat is te wisselvallig om coherent te zijn. Een beetje een gemiste kans, maar niet elke transitzone op de wereldreis kan even interessant zijn.
