Na een uitstapje, een uiterst succesvol uitstapje weliswaar, naar het horrorgenre (It Comes at Night in 2017) keert schrijver-regisseur Trey Edward Shults terug naar het genre van het familiedrama waarmee hij in 2015 debuteerde met Krisha. Om Waves echter zomaar af te doen als een familiedrama, is een stevig understatement. De veelheid aan indrukken die deze film op uw netvlies en trommelvlies zal nalaten, overstijgt het genre immers. Slechts 31 lentes jong deze regisseur en hij levert hier al zijn derde dijk van een film af. Ook voor productiehuis A24, is dit de zoveelste topfilm in een ondertussen meer dan indrukwekkend lijstje. In 2019 alleen al verschenen onder de hoede van dit bedrijf onder andere Uncut Gems, High Life, Under The Silver Lake, Midsommar, Farewell en The Lighthouse.
Waves is een karakterstudie van twee adolescenten die opgroeien onder het strenge alziende oog van een dominante pater familias en een liefdevolle, soms spartelende plusmoeder. Meer nog is het een studie van adolescenten in een ontwrichte samenleving anno…, tja anno vandaag. Het is goed mogelijk dat u het een beetje op uw heupen krijgt bij het lezen van de synopsis: Een dominante vader die zijn prestatiedrang projecteert op zijn zoon, ziet niet in hoe hij zo de ondergang bewerkstelligt van zijn zoon en zijn hele gezin. “Been there, done that” horen we u zeggen. Wel, wat Waves u voorschotelt: “haven’t been there, haven’t done that”.
Vanaf shot één steekt deze film zijn ambitie niet onder stoelen of banken. De camera start al cirkelend rond zijn protagonist en zweeft even later diens eerste worsteltraining binnen. Lichamen smakken tegen elkaar, zweet gutst tegen de grond en de bonkende soundtrack doet je hoofd tollen. De beeldvoering, het kleurgebruik en zelfs de alternerende aspect ratio van de film lijken als één samengekleefd geheel de gemoedstoestand van het verhaal te ondersteunen, zonder dat je het gevoel krijgt naar kunstgrepen te staren. De camera doolt doorheen de wereld van onze protagonisten en laat ons meekijken naar de wereld, hoe zíj die ervaren. Niet alleen door de blik naar binnen, op de personages zelf, maar ook de blik naar buiten, het Amerika van nu. Wat echter die visuele mortel écht doet samenklitten, is de soundtrack die eronder zit: muziek, geluid en beeld als quasi perfect geheel. Pluimen dienen hier enerzijds talrijk uitgedeeld te worden aan Trent Reznor (u vooral gekend als frontman van die band die “I’m Gonna fuck you like an animal” door uw hoofdtelefoon briest) en Atticus Russ. Dit duo verzorgde al de bejubelde – en zelfs één keer Academy Award winnende – sountracks van o.a. The Girl With The Dragon Tattoo en The Social Network. Reznor en Russ voorzien de tollende gedachtesprongen, de paniekaanvallen, de woede-uitbarsingen, maar ook de extases van intiem of uitgelaten geluk van onze protagonisten van de nodige overdonderende soundscapes. De film had echter niet kunnen bestaan zonder de aanvullende, sterk aanwezige score van vooral hip hop- en R ‘n B-artiesten als Kendrick Lamar, Kanye West en Frank Ocean, maar ook andere Groten der 21e eeuw zoals Radiohead of Amy Winehouse. Deze songs weten de leefwereld en tijdsgeest van deze jongeren tot in de puntjes te vatten. Niet alleen chapeau aan de productiemedewerker die de rechten op de nummers van deze artiesten wisten te strikken, maar ook een duim omhoog voor de artiesten zelf die inzagen dat deze film het meer dan waard was om hun muziek te doen weerklinken. Wat is het dan ook jammer dat u Waves waarschijnlijk niet gaan kunnen zien met het surround systeem van uw favoriete cinema, maar mogen we u alsjeblieft smeken om deze intense trip niet te laten weerklinken door het audiosysteem van uw hoogsteigen laptop?
Rest nog te zeggen dat de hoofdrolspelers van dit verhaal hun personage haast zijn. Acteurs Kelvin Harrison Jr en Taylor Russell, de broer en zus die het epicentrum van dit verhaal vormen, slagen er ondanks hun prille leeftijden in om schijnbaar zonder problemen de film te dragen. Ook Lucas Hedges toont hier eens te meer wat voor topacteur hij is. Wie Manchester By The Sea of Lady Bird zag, wist dit al langer.
Een slchtgezind criticus zal misschien hier en daar wat toevalligheden die gepresenteerd worden in de film weigeren te slikken, maar laat ons toch vooral veronderstellen dat de majestueuze vorm van Waves dit probleemloos overstijgt. Waves laat kleine dingen zien: mensen zijn goed voor elkaar, mensen maken fouten, mensen vergeven, mensen zijn klootzakken, mensen zijn mensen… Maar het laat dit alles zien op een grootse manier.
