2020 was op het vlak van filmdistributie (zoals op veel andere vlakken) een bijzonder jaar. Nu Warner Bros. aankondigde dat in 2021 alle films die het huis verdeelt tegelijkertijd zullen verschijnen in de zalen en op de aan Time Warner gelinkte streamingdienst, breekt ontegensprekelijk een periode van pijnlijke transitie aan in afwachting van een nieuw evenwicht. Los van die onzekere blik op de toekomst, kan er op kwalitatief filmvlak echter wel tevreden teruggekeken worden. De Enola recensenten lichten de komende dagen elk hun tien favoriete titels van 2020 toe en op 1 januari krijgt u de samengestelde top-10 van de hele filmredactie (om in aanmerking te komen moest een film in 2020 in dit land uitgebracht zijn in de zalen of via VOD/streaming, titels op filmfestivals die pas in 2021 in de zalen verschijnen, werden dus niet opgenomen in de lijstjes en verhuizen naar 2021).
- The Lighthouse (R. Eggers – Usa/Can/Braz)
De meest ontwrichtende film van het jaar is de beste film van het jaar. In deze prachtige zwart-wit gefotografeerde prent bent u getuige van hoe de combinatie van Robert Pattinson, Willem Dafoe, de Elementen en een erg onfortuinlijke meeuw, de boel compleet doen ontsporen. Tel daarbij het constant aanwezige woedende geloei van de vuurtoren en je weet dat deze film de grip op je gestel niet gauw zal lossen.
- Waves (T. Edwards Shults – Usa/Can)
‘Een dominante vader die zijn prestatiedrang projecteert op zijn zoon, ziet niet in hoe hij zo de ondergang bewerkstelligt van zijn zoon en zijn hele gezin’. ‘Been there, done that’ horen we u zeggen. Wel, wat Waves u voorschotelt: ‘Haven’t been there, haven’t done that’. In Waves worden de ter beschikking gestelde media, beeld en klank voor de volle 100% benut (die veranderende beeldkaders! Die perfect uitgekiende soundtrack!), zonder dat ook maar ooit het prachtige verhaal overschaduwd wordt door het vormelijke.
- The Last Black Man In San Francisco (J. Talbot – Usa)
The Last Black Man in San Francisco, of hoe een op het eerste zicht zo ontzettend niet filmisch thema als ‘gentrificatie’, wordt omgetoverd tot een adembenemend filmisch sprookje.
- Uncut Gems (J. & B. Safdie – Usa)
Na Uncut Gems voelt de kijker zich beslist uitgeput, een tiental jaren ouder en is het laatste wat ie wil doen de film nog eens opnieuw te zien. Toch is diezelfde kijker er na de kijkervaring beslist van overtuigd dat hij zonet een waanzinnige trip heeft meegemaakt en moet hij zelfs toegeven dat Adam Sandler daar een groot aandeel aan had.
- 1917 (S. Mendes – Usa/Uk/Sp/Ind/Can/Chin)
Toegegeven, er hangt behoorlijk weinig vlees aan dit verhaaltje en het veronderstelt een stevige dosis ‘suspension of disbelief’. Maar laten we in het jaar waarin cinema zo vaak afwezig was, toch een lans breken voor deze visueel adembenemende spektakelprent, met als hoogtepunt de brandende hel waarin corporaal Schofield wakker wordt, halverwege dat jaar 1917.
- The Painted Bird (V. Marhoul – Cz/Slov/Ukr)
Ook de tweede zwart-witprent in dit lijstje is beslist geen plezierrit en het is dan ook geen sinecure om de odyssee van de kleine Joska te aanschouwen. Qua uitgepuurde uitputtingsslag haalt deze nog niet hetzelfde niveau als An Elephant Sitting Still vorig jaar deed. Maar The Painted Bird verdient hier zeker zijn plaats in deze top 10.
- Ema (P. Larraín – Chil)
Pablo Larraín toont zijn meesterschap in gebruik van kleur, muziek, dans en doet ons kennismaken met een thema dat nog niet uitvoerig bestudeerd is in cinema: afgestane adoptie. Of hoe reggaeton plots toch te verdragen blijkt.
- Monos (A. Landes – Usa/Col/Arg/Nl/D/Zw/Ur/Ch/Dk/Fr)
Een Lord of the Flies en Apocalypse Now crossover: een onversneden ruwe fabel over een stel kindsoldaten die vrijwel meteen stevig grip neemt rond de keel. Al moet toegegeven worden dat die spanning in het tweede gedeelte lichtjes wordt gelost.
- JoJo Rabbit (T. Waititi – Usa/Cz/Nz)
De critici waren behoorlijk verdeeld over deze Jojo Rabbit. Zo vonden velen het ongepast om Hitler en zijn trawanten af te doen als imbeciele stripfiguren. Wanneer je echter akkoord gaat met de premisse dat heel deze film is opgebouwd vanuit de verbeelding van de onwetende tienjarige Jojo, kan die kritiek mijns inziens echter genegeerd worden. Wat dan overblijft is een prachtige, bij wijlen hilarische kritiek op het naziregime.
- The Invisible Man (L. Whannell – Usa/Can/Aus)
Oerdegelijke thriller/horrorfilm die op hoogst beklijvende manier huiselijk fysiek en vooral psychologisch geweld in cinemavorm giet. Regisseur Leigh Whannell laat ons de leegtes zien in de ruimte en onze fantasie doet de rest van het werk. En uiteraard kan hij daarbij rekenen op een immer uitmuntende Elisabeth Moss.