Van een gebrek aan doorzettingsvermogen kan je Lars Damoiseaux niet beschuldigen. Al jarenlang beitelt hij aan zijn droom om een Vlaamse zombiefilm te maken. Zijn eerste succes dateert ondertussen al van 20 jaar geleden met de kortfilm Striker Bob (ook toen al: zombies en recent voor het eerst in lange tijd nog eens vertoond op het Breedbeeld Kortfilmfestival, gecureerd door collega recensent Yirka De Brucker). Recenter, in 2016, mocht zijn Patient Zero in première aantreden op de openingsavond van het Kortfilmfestival te Leuven. Damoiseaux gaf toen al onomwonden toe dat Patient Zero helemaal geen kortfilm was, maar louter bedoeld als een promofilm voor een langspeler in het zombiekomische genre. En dat het niet eenvoudig was om voor dat genre subsidies te krijgen voegde hij er nog aan toe. Een jaartje later ging het VAF echter overstag en kon Yummy in productie gaan.
Alison (Maaike Neuville) is gezegend met een stel net iets te groot uitgevallen borsten en reist naar Oost-Europa – het exacte land wordt niet genoemd om te vermijden dat er te specifiek geschoffeerd wordt – om daar verlost te worden van de door haar zo verwenste F-cup. Zo zal ze immers terug in staat zijn ‘om te lopen om de bus te halen’. Naast het immer ondersteunende lief, ‘poepie’ Michael (de aaibare Bart Hollanders), reist ook de dominante moeder (Annick Christiaens) mee, die er en passant van kan profiteren om hier en daar ook wat correcties te laten uitvoeren. Hoe en wat er precies misloopt in die niet al te koosjere kliniek doet er niet zo heel veel toe – iets met stamcelbehandelingen –, maar kort door de bocht: binnen de kortste keren is het gros van de cast volledig toegetreden tot het kamp van de zombies en is het aan Alison en Michael om te ontsnappen aan het legertje ondoden.
De tijd dat er in Vlaanderen hoofdzakelijk boerenfilms gemaakt worden is gelukkig al even voorbij, maar met het productiehuis A-Team Productions krijgen we sinds kort Vlaamse cinema die radicaal een andere weg durft inslaan. Enkele maanden geleden liet dit productiehuis nog het knotsgekke Torpedo op ons los en nu levert het met Yummy een rasechte zombiefilm af. En veel verder dan dat moet je het dan ook niet zoeken. In de eerste akte zien we nog hoe een troep op elkaar gepakte, van testosteron overlopende pubers als doorgeslagen gekken, geilen op de nogal aanwezige F-cup van Maaike Neuville en durf je te verwachten – of vrezen? – dat er nog wat met symboliek gaat gezwaaid worden. Gauw blijkt dat het zover echter niet zal komen en dat het ‘m niet te doen is om de dubbele lagen. De kijker nestelt zich dus relaxed neer in het zitje: deze film zal geen kritische overpeinzingen of filosofische bespiegelingen eisen. Geen erg voorlopig, voorgangers zoals Braindead of Zombieland toonden al aan dat dat geen probleem hoeft te zijn. Yummy moet het dus helemaal hebben van een goede portie dreiging, afgewisseld met van voldoende gore voorziene ‘zombiekills’ en gevatte grappen.
Yummy blijkt die relatief beperkte verwachtingen echter niet helemaal te kunnen inlossen: de dreiging ontbreekt grotendeels en ook de grappen konden meestal niet meer dan een kleine grinnik teweegbrengen. Het verhaal bleek iets te vaak een wat rommelige opeenvolging van gimmicks die Damoiseaux van zijn lijstje wou schrappen. Iets te veel jongensachtige onderbroekenlol die net iets te minnetjes uitvalt voor het grote doek. Bij het zien van een brandende penis weet u waarover we het hebben.
Wanneer we ruim in de tweede helft van deze film zitten en heel het ziekenhuis in zombiemodus is, geraakt Yummy stilaan op gang en straalt het plezier dat de makers hadden met het maken van deze film, wat beter af op het publiek. Het duo Neuville en Hollanders amuseert zich zichtbaar kostelijk en ook Annick Christiaens transformeert tot een zombie, al deed ze heel haar leven niets anders. En als er een hoogtepunt gekozen mag worden: de scène met de bijl is er eentje die zowel de geslaagde grap vindt, alsook de gepaste portie ‘blood n’ gore’ levert waarvoor de horrorfans afgezakt zijn. Afgezien van die scène echter, blijven er niet veel herinneringen aan Yummy op ons netvlies plakken.
Wie Damoiseaux’ promofilm Patient Zero heeft gezien, herinnert zich nog een hyperkinetische trip die je geen seconde ademruimte gaf. Het is wat jammer dat er van die trip net iets te weinig blijft hangen hier.
