Het was even schrikken toen Nicolas Rombouts in 2016 aankondigde dat hij bij Dez Mona wegging, niet in het minst voor Gregory Frateur zelf, na dertien jaar samen een muzikale koers te hebben uitgezet. Frateur zag zich verplicht de band on hold te zetten en zich te herbronnen. Na enkele omzwervingen, onder andere als danser bij Ann Van den Broek (WArd/waRD), begon Dez Mona aan een nieuw avontuur: buiten Frateur waren ook Sjoerd Bruil, Roel Van Camp en Tijs Delbeke nauw betrokken bij de opnames van Book Of Many.
Wie een vervolg op Origin verwachtte, is eraan voor de moeite. En toch is Book Of Many in vele opzichten wel vintage Dez Mona: de ballads zijn hartverscheurend maar toch hoopvol en de rocksongs zitten vol muzikale hoogstandjes, met in de hoofdrol accordeonist Roel Van Camp. Meermaals weet hij met de juiste accenten de stem van Frateur te laten schitteren, en zet hij en passant zichzelf in de schijnwerper, zoals op “Journey Reunite”, “Wolves” en “Blame”.
Voor de opnames van het album trokken de muzikanten naar de Ardèche, waar ze een vakantiehuis omtoverden tot studio. De zomer was warm en de krekels hoorbaar aanwezig op de achtergrond: vele songs werden dan ook slechts in een keer opgenomen. Het zou zonde geweest zijn om die couleur locale te wissen. Ook de korte instrumentals “Piano” en “Accordion” zijn leuke intermezzo’s die het album adem geven en vermijden dat het allemaal te zwaar op de hand wordt.
Voor een opdracht voor GoneWest verdiepte Frateur zich in de problematiek van de Eerste Wereldoorlog, met “Poppies” en “Darkest Hour” als resultaat: songs die dieper ingaan op het lijden van de eerzame soldaat, omringd door lotgenoten in duistere, modderige en koude loopgraven. Maar ook daar probeert hij hoop te brengen. Net zoals op “Journey Reunite”, dat op het eerste gehoor een hartverscheurend verhaal brengt met “Smell the blood of fathers and sons, Friends and rivals, Killed by their guns, Feel the strain, Glory and Shame, In atrocity’s name”, maar verdergaat met “Or will you see me, see me again, the one who loves you like no other can”. Het toppunt van die hoop is echter wel afsluiter “Darkest Hour”: “Out of of the darkest hour comes the silence, Home at last, We’re home at last”.
Voor wie vergeten is dat Dez Mona ook wel eens serieus kan rocken, moet goed naar “Lament” of “Another Kind of Life” luisteren: in die laatste song vertelt Frateur met Bowie-esque flair over genderdiversiteit: “Ain’t it mystifying, The love we tend to seek, Isn’t always what we expect, To be someone not anything but yourself isn’t always that easy. It’s another kind of life”.
Met “Book Of Many” is Dez Mona erin geslaagd een fraai album te maken, met toch wel typische Dez Monakenmerken.
Na het uitbrengen van een album volgt natuurlijk een releasetournee. Dez Mona is te bewonderen op 7 februari in de Minard in Gent, op 9 februari in de Bourla in Antwerpen en op 17 februari in de Botanique in Brussel.
