Mensen zijn niet van staal gemaakt. Lady Linn brengt met ‘I’m Fine’ een waarachtig en gevoelig nummer, met een randje even donkerbruin als het roest dat je ijzeren zelfbeeld in moeilijke tijden lichtjes aanvreet.
Na een relatief lange periode van stilte is “I’m Fine” de eerste single die een drieluik van EP’s met nieuw werk van de Gentse zangeres aankondigt. Linn schreef het voor zij die in ziekenhuizen overal te lande tijdens de afgelopen twee jaar in alle eenzaamheid en verstoken van hun geliefden uitdoofden, als kaarsjes die niet genoeg zuurstof kregen.
“You and I didn’t get to say goodbye / so I’ll have to trust you’ll be fine” begint Lady Linn zacht ingetogen op een drumbeat die standvastig pulseert als een hartslagmonitor terwijl zacht opwellende synthvegen de opwellende tranen uitkristalliseren die in steriele ziekenhuisgangen onder de deuren van de afdeling intensieve zorgen naar buiten sijpelen. Maar het smachten naar goed nieuws werkt in twee richtingen. Ook zij die machteloos thuis zaten te wachten op een afloop die beide kanten uit kon gaan, konden zich enkel optrekken aan de hoop dat hun geliefden vrede nemen met hun lot: “Life’s been good to me / don’t worry / you were on my mind”. De stemmen van Gregory Frateur en Linn haken mooi op elkaar in en weten de juiste toon treffend te vinden.
“I’m Fine” is het eerste beeld van de clip, waarbij een grote barst het laatste woord doorsnijdt. Het verbeeldt de breekbaarheid die iedereen voelt wanneer hij op zichzelf is teruggeworpen. Maar tegelijk is de barst de plek langs waar volgens Leonard Cohen de schoonheid van de condition humaine binnensijpelt – ook in deze single.