Met een zelfgetitelde langspeler is de comeback van La Muerte compleet. De band klinkt nog steeds zwaar, authentiek en niet vies van experiment.
De legendarische Brusselse band La Muerte zette anno 1994 een punt achter hun tienjarige geluidsstorm. Het verhaal wilt dat Marine met hun single “Life in Reverse” op de vooravond van een internationale doorbraak splitte. Een deel van de band richtte Allez Allez op. Mark Marine veranderde zijn naam in Marc Du Marais en vormde anno 1983 het collectief La Muerte. De band stak zijn invloed niet onder stoelen of banken. Een snuifje Motörhead, vlaagjes The Stooges en Velvet Underground en een stevige portie The Birthday Party smeedde La Muerte om tot een eigen geluid. Ze bestempelden hun sound als ‘alternatieve heavy metal’ en stelden zichzelf voor als ‘de ontbrekende schakel tussen Salvador Dali en The Stooges’. Hun muziek situeerde zich tussen harde blues, noise en trash. De kerels maakten tussen hun ontstaan en de split in 1994 tien LP’s en EP’s. De band was populairder in het buitenland dan in hun thuisland België, kregen lovende recensies in onder meer: ‘NME’ en ‘Melody Maker’ en John Peel bood hen een sessie aan. Maar ‘na tien jaar toeren was het op’, zegt gitarist Dee-J. ‘De creatieve energie was zoek en we hadden de grenzen bereikt die we ooit voor ogen hadden.’, vervolgt hij. ‘De band maakte muziek die ze graag hoorde en wilde maken. We sloten en wilden geen compromissen en sloegen steeds hun eigenzinnige weg in. In die tijd zag niemand brood in La Muerte en investeringen in de band waren dan ook nihil. Dus ja…na een tijd is het finito.’
En dan… op zaterdag 7 maart 2015 in de Brusselse AB – voor een uitverkochte zaal – speelde de als ‘psycho trashmetal killer’ omschreven ‘band from BruxHell’ een uniek optreden. Uniek? Blijkbaar gaf dit concert food for thought. Want La Muerte herrees. Het optreden in de AB van die avond kan je meemaken op de -onversneden dubbele live-LP Evil. De originele bandleden Marc du Marais en de gitarist Dee-J omringden zich met gedreven talent: ‘Du Sang Nouveau’’ – dixit Dee-J. Tino de Martino ( Channel Zero) op bas, Michel Kirby (Arkangel; Wolvennest; Deviate; Lenght of Time) op gitaar en drummer Christian Z. (Length of Time) bliezen La Muerte mee nieuw leven in. Optredens op Dour, Graspop, de Lokerse Feesten, Desertfest, BSF, Roadburn, Impetus en Helldorado volgden. Ondertussen bracht La Muerte de EP’s Murder Machine en Headhunter uit. Die laatste was een geremixte versie van en met medewerking van Front 242 en Zeuss (Rob Zombie). Front 242 vervoegde trouwens La Muerte voor twee nummers live tijdens La Nuit Botanique 2017 en deed dit afgelopen weekend opnieuw in de AB – waar de kersverse plaat La Muerte live werd voorgesteld.
La Muerte werd onder meer geproduceerd door Déha – tevens de producer van Wolvennest en een man die zich onder verschillende pseudoniemen een reputatie heeft opgebouwd in het Black Metal genre. Niet dat de ruige rock van La Muerte plots een oversteek heeft gemaakt naar de zuivere metal. La Muerte klinkt best nog lekker smerig en ruig en omhelst in zijn huidige versie overigens flinke metal riffs, maar behoudt tegelijk zijn unieke sound. La Muerte doet nu ongetwijfeld niet meer zo controversieel aan zoals in dejaren ‘80. Het shockeffect en de verrassende variaties op gekende rock ‘n’ roll idiomen is de band in zijn ‘nieuwe’ setting echter niet verleerd. La Muerte klinkt nog steeds zwaar, authentiek en is niet vies van experiment. “Suis-Je Un Animal” is een meeslepende, trage doomsong, waar de beukende gitaren een scherp antwoord dienen op de aanvankelijk monotoon ingesproken tekst. Een song waar de Zweedse band Shining zou voor tekenen. Een fijne interpunctie trouwens tussen de agressieve, energieke en – vooral – compromisloze sound die de band aanhoudt op de rest van hun nieuwste langspeler. Steeds met knipoogjes naar cult en popcultuur, zoalste horen is op bijvoorbeeld “King Kong – Godzilla” of “Crash Baby Crash”. “L.S.D. For The Holy Man” werd (voor de fans) reeds uitgebracht op een 7’. Een fijn staaltje doorrammende rock dat elke grens van het bevattingsvermogen doorbreekt. Vandaar niet op Studio Brussel of Radio 2. Te goed, te onconventioneel. La Muerte is in al zijn tegendraadse en donkere eigenzinnigheid wel degelijk speels. Een blinkende parel quoi. Tegelijk alles vernietigend en verterend. Deze nieuwe release bevestigt de heropstanding van een cultband in de Belgische muziekscene om ‘U’ tegen te zeggen. Moge ze nog een lang leven beschoren blijven.
