Er schuilt een zekere ironie in het feit dat twee jonge vaandeldragers van de Belgische jazz zich jarenlang voorbereidden op iets dat klinkt als een knotsgekke bricolage van ideeën. Anderzijds: er zijn wel meer dingen die in Duizeldorp op hun kop worden gezet.
De eerste keer dat we BeraadGeslagen aan het werk zagen, tijdens Fulco Ottervangers’ residentie op Jazz Middelheim 2015, zorgde het voor een feest van gesjeesde funk en foute smaak. Robothop, frommelelektronica en jazzfunk gingen er hand in hand, en vonden in 2016 ook hun weg naar die debuut-EP. Die zou volgens Fulco Ottervanger en Lander Gyselinck nog niet het echte werk zijn. De eerste langspeler zou een stap verder gaan. Negen songs, samen goed voor een dikke veertig minuten stoepdisco die een ode aan het Vlaamse land wil zijn, maar ook eentje aan de ongebreidelde knutseldrift.
De ingrediënten zijn bekend – stotterende beats & drums, bakken toetsen en elektronica – en worden opnieuw in romige gulpen over de luisteraar heen gekapt. Het is een bonte collage die doordrongen is van funk, disco, hiphop, r&b en fusion, die ritmes binnenstebuiten keert, maar zelden echt dansbaar is. Of toch niet op de conventionele manier. Duizeldorp rolt niet, maar botst. Stuitert. Schijnbeweegt. En dat op een manier die door een paar decennia elektronische en andere verwante muziek raast. Zo is het in de aanzet van opener “Wolkwerpen” onmogelijk om niet te denken aan Kraftwerk of een lichting bands uit de Kosmische periode, maar is “Bikini” duidelijk een kind van de fluo eighties, die van de vroege MTV, gymnastiekvideo’s en synths die gitaren vervingen. De verwantschap met STUFF. is duidelijk, maar dit is nog altijd een wankel evenwicht tussen kont en kitsch, met abrupte tempowissels, bewerkte samples en aalgladde productie.
Het blijft voortdurend balanceren op de grens van ongein en onzin, met de dramatisch blatende sirenes van de titeltrack, en “Isabellade” dat het zoekt tussen hinkstaphop en een belegen brok tienerromantiek met smachtende zang van Charlotte Adigéry. Als het wérkt, dan werkt het wel meteen goed: “Grindbuffel” is een mooi voorbeeld van de ‘alles kan, alles mag’-filosofie van het duo, met een struikelbeat die even irritant als cool is, terwijl “Elektroliefje” plastieken pop is met een domme, maar gelukzalige grijns. Toch werkt niet alles even goed, want de krappe ritmekermis van “Beraadbeat” voegt weinig toe, en “Waltz” en “Deinze” hebben wat moeite om hun status van een geinig ideetje te overstijgen.
Dat maakt van Duizeldorp een plaat met een wat schurende spreidstand. Het relativeringsvermogen dat er vanaf spat (het is voortdurend spelen met kitsch, conventies en absurditeiten) kan nooit kwaad, en natuurlijk hoeft het geen betoog dat de twee weten hoe ze iets in elkaar moeten steken dat op papier moeilijk kan werken, maar het dan toch doet. Soms wordt de grens tussen volwaardig project en vette knipoog echter flinterdun, en leidt het tot een excentriek, schreeuwerig geluidsbehang dat imponeert met z’n onbezonnenheid en collagedrift, maar ook vroegtijdig kan gaan vervelen. Een beetje zoals de artificiële zoetigheid van Bubblicious. Misschien is dat net het punt.
Het duo speelt op 16 december in de AB (Brussel).
