Met Snow sloegen Angus & Julia Stone opnieuw de handen in elkaar na enkele jaren apart. Het ging niet altijd even vlot tussen de zingende Australische broer en zus, maar de tijd van conflicten is nu wel voorbij. ”We hebben geleerd om de boel te laten rusten”, vertelt Angus op een zonnig terras.
enola: “Winter is coming”, we weten het ondertussen wel. Of is er een andere reden voor die titel Snow?
Stone: (lacht) “Toch wel, ja. Het moet een jaar geleden zijn dat we werden uitgenodigd voor het Zermatt Unplugged Festival in Zwitserland. Julia en ik hadden al even niet meer samen gespeeld, maar toen we daar akoestisch optraden in dat mooie stadje, voelden we dat het goed zat. We zijn een week blijven plakken, om te snowboarden en met de locals rond te hangen. Die tijd in de sneeuw heeft ons erg veel deugd gedaan, en was het begin van het idee om een nieuwe plaat te maken. Die titel leek dus gepast.”
enola: Jullie vorige, titelloze, plaat was de eerste waarop jullie samen songs schreven. Snow werd de moeilijke tweede?
Stone: “Dat viel mee. Bij die vorige plaat hadden we heel hard het gevoel dat we de dingen anders moesten aanpakken, en daarom zijn Julia en ik voor het eerst samen songs beginnen te schrijven. Ergens voelden we toen wel dat we daar nog maar pas mee waren gestart. Deze keer hebben we het idee om samen te werken helemaal tot leven gebracht. Alleen Julia en ik in de studio, echt aan het schrijven aan alle songs, en niet langer: zes songs van haar en zes van mij.”
enola: Lukte het om samen te werken? Het is geen geheim dat jullie in 2011 flink genoeg hadden van elkaar.
Stone: “Tijd helpt. We zijn nu meer dan tien jaar samen aan het touren en aan het schrijven, we hebben intussen toch een manier gevonden om met elkaar te leven. Het blijft werken, elke dag opnieuw, want touren is hardcore voor elke relatie, ook voor die met je zus. Elke dag zit je mekaar in de nek te ademen, je slaapt bijna boven elkaar, in die bunk beds in de bus. ’s Avonds treed je op, overdag geef je interviews… Dat wordt routine, geformatteerde waanzin, en dan kost het moeite om nog het mooie te zien in wat je doet. We hebben echter geleerd om een stap terug te zetten, zodat we dat opnieuw kunnen, en sindsdien is alles oké.”
enola: Jullie hebben een modus vivendi gevonden?
Stone: “Ik denk dat het meer de logische voortgang van het leven is. Ik voel me nu beter in mijn vel dan een paar jaar geleden, meer met de voeten op de grond. Julia en ik hebben een paar jaar weinig contact gehad, maar toen we opnieuw begonnen te praten was alles snel weer in orde.”
enola: Je weet nu beter hoe je conflicten moet ontmijnen?
Stone: (Lacht). “Niet echt. Wanneer we voelen dat we op een conflict afstevenen, proberen we de koers te wijzigen. We laten de boel even rusten vooraleer we er opnieuw over beginnen met een helder hoofd.”
enola: Wat apprecieer je het meest aan de songs van je zus?
Stone: “Ik heb het altijd geweldig gevonden hoe zij werkt. We hebben elk zo’n aparte manier van vertellen, het is uniek hoe zij dat recht uit haar hart doet. Dat vraagt moed. Ik hoop dat ik daar door de jaren heen toch iets van heb opgepikt.”
enola: Wat is de meest openhartige song op deze plaat?
Stone: “Bloodhound”. Daarin ben ik nogal open over mijn ervaringen in de liefde. Ik ben er op zich ook niet bang voor om mezelf bloot te geven. Soms schrik ik weleens als we een song hebben opgenomen: heb ik dat nu echt gezegd? Maar eigenlijk vind ik het gemakkelijker om iets in een song te zeggen dan in iemands gezicht.”
enola: Hoor je soms dingen bij Julia waarvan je denkt: “Dat heeft ze van mij geleerd”?
Stone: “Natuurlijk. Je neemt pagina’s uit elkaars boek en schrijft er je eigen verhaal mee. Er zijn ook manieren waarop zij schrijft, waar ik mee aan de haal ga. We inspireren elkaar, en da’s gezond.”
enola: Je maakt ook soloplaten onder je eigen naam of als Dope Lemon. Hoe beslis je waar een song die je net schreef, terechtkomt? Voel je of het een solosong is, of één die nood heeft aan Julia?
Stone: “Dat komt in elk geval ná het schrijven. Dan komt de vraag wie je erbij wilt betrekken. Bij veel aspecten van muziek maken komt het erop neer de juiste ingrediënten in de mix te gooien. Als je andere muzikanten de studio binnenhaalt, is het belangrijk dat je elkaar kent, en elkaars stijl begrijpt. Dan komt alles wel vanzelf. Dus je begint met een vaag idee, flarden muziek, en dan beslis je wie je nodig hebt om de rest uit te werken.”
enola: Wat heeft een nummer nodig om een Angus & Julia-song te worden?
Stone: “Julia en ik hebben het soort band waarbij we alles op tafel durven te gooien. Als iets niet werkt, dan zeggen we dat ook gewoon. Het helpt ook dat we onze andere muzikanten ondertussen al meer dan een paar jaar kennen. Voor deze plaat waren vooral de instrumenten die we gebruikten een belangrijk deel van de mix. We krijgen dat nu eigenlijk pas echt door, nu we moeten kijken hoe we alles live zullen brengen. Zo heb ik voor 150 dollar een oud orgel op de kop kunnen tikken. Dat is zowaar een derde groepslid geworden. Het is op bijna elk nummer te horen en heeft van die geweldige, ouderwetse beat-presets. Die werken als een metronoom, maar dan met meer karakter. Het swingt een beetje, maar tegelijk kraakt alles, want de boxen van dat ding zijn natuurlijk versleten. ‘t Heeft een eigen patina. Ik wou dat ik het mee kon nemen op tour, maar ‘t weegt een ton. Er zijn vier man nodig om het ergens binnen te zeulen, dus het is zoeken geweest hoe we dat konden oplossen.”
enola: Je doet weer grote festivals, zoals Werchter, aan op deze tour. Hoe zie je dat werken met jullie breekbare geluid?
Stone: “Het kan in elk geval marcheren, dat weet ik. Uiteindelijk: als je eerlijk bent, en vanuit je hart speelt, zal er altijd iets zijn dat aanslaat bij het publiek. Dan maakt de grootte van het podium niet uit.”
enola: Een wei kan een knusse huiskamer worden?
Stone: “Absoluut, dat heb je heel mooi verwoord.”
