Na de Maraqopa-triologie slaat Damien Jurado een nieuwe weg in: The Horizon Just Laughed — punten voor de naam — is de eerste plaat die hij zelf producete. Ook nu stelt hij alles behalve teleur.
Onder de mensen komen, het zal voor Damien Jurado altijd even onwenning voelen als een linkerschoen aan een rechtervoet. Laatst speelde hij nog twee concerten in België (An acoustic journey through Maraqopa). In de Gentse Sint-Jacobskerk duurde het naar het schijnt even voor het ijs gebroken was, daags nadien in het auditorium van het Leuvense Stuk kon er geen woord — laat staan een bisnummer — af. Toch was het waarschijnlijk het beste concert dat we al van de man zagen.
Het album start opvallend zomers en zwoel met “Allocate”: een achteroverleunende gitaarlijn, een flard strijkers die uit een arrangement van Bill Withers is ontsnapt en een zweverige zanglijn. Waar op de vorige albums samen met producer Richard Swift al eens geëxperimenteerd werd met galm, klinkt de muziek nu heel toegankelijk met een hoofdrol voor melodieën. Inhoudelijk is er echter niet veel veranderd: zoeken en connectie vinden in een complexe wereld met een stevige dosis melancholie en cynisme. “What made you think I would live in your frown/ As you’re waiting around for the witches to drown?”
Ook “Dear Thomas Wolfe” is een schijnbaar moeiteloos ten berde gebracht en vlot verteerbaar nummer. Door het album zelf te producen, gooit Jurado meer ballast overboord en keert hij terug naar de essentie van het songschrijven. In “Percy Faith” richt hij zich tot andere (oud-)artiesten, waarmee hij zijn bevindingen van een veranderende wereld deelt: “Joseph Raymond Conniff, I am writing from Seattle / Where they now have put a trademark on the rain”. In “1973” doet hij dat trucje nog eens over. Het lijken misschien eenvoudige nummers, maar kunnen op de zwarte markt vlot geruild worden voor een nier of twee.
Verder mag The Horizon Just Laughed ook gewoon af en toe een speeltuin zijn (Jurado zat alleen in de studio, wie zal hem tegenhouden?). Zo is er het bossanova-ritme van “Marvin Kaplan” en wordt er verrassend expressief uitgehaald in het bluesy “Random Fearless”: “Don’t worry it’s a long long way back!”. Jurado beklijft echter het meest met het duo “Over Rainbows And Rainiers” en “The Last Great Washington State”, twee uitgepuurde en intieme nummers die tot het beste van zijn oeuvre behoren (inmiddels al weer aangedikt tot dertien albums).
Aan die veranderende wereld waarin hij zijn personages loslaat, probeert Damien Jurado koppig weerstand te bieden door dit album pas twee maanden na release toe te laten op online streamingdiensten. Wie de volledige plaat wil horen, moet zich dus naar de platenhandel haasten. Misschien naïef, maar het zal zijn carrière niet schaden. Wie het laagje onverschilligheid al had weggekrabd, kan ook dit album weer blind in huis halen.
