De soundtrack van gentrificatie.
Groots, gewaagd en grensverleggend. Aphex Twin, Massive Attack en Debussy. Het is lichtjes duizelingwekkend om op het internet de omschrijvingen en vergelijkingen door te nemen die GoGo Penguin de afgelopen jaren kreeg opgeplakt. Ook binnen de enola-stal kent GoGo Penguin zijn bekeerlingen: onze recensenten aanwezig op Gent Jazz in 2015 konden de scherpte en beheersing van het trio uit Manchester best wel smaken. Met A Humdrum Star is de groep aan z’n vierde album toe: zorgt de combinatie tussen jazz en elektronica nog steeds voor magie?
De sfeer op A Humdrum Star zit meteen goed dankzij de beklijvende openingsnoten van ”Prayer”: met een handvol piano-akkoorden en een gestaag groeiende spanning zorgt het trio voor een eerste prikkeling. Geen grootse innovaties hier, maar de balans tussen elektronica en klassiek voelt evenwichtig aan. De structuur die bij ”Prayer” is neergepoot — een eerste instrument geeft de aanzet met een motief en de anderen vullen aan — keert voor de volledige duur van het album terug. Die keuze zorgt niet meteen voor grote verrassingen en voelt na een paar songs als voorspelbaar aan. Tegen ”A Hundred Moons” is het duidelijk dat we geen buitensporige keuzes hoeven te verwachten.
Ondanks de monotone structuren, zijn er een paar vormelijke opflakkeringen. ”Strid” begint met een spartelende contrabas en leidt na een viertal minuten tot een fusion in de stijl van Maiden Voyage — alleen spijtig van de percussie die wat flets overkomt. Een vleugje speelsheid en avontuur laat zich in ”Return To Text” opmerken; het is een van de weinig momenten waar het trio actief naar verdere ontwikkeling in een compositie zoekt. Met statige songs en weinig beleving, blijft ons emotioneel membraan ondoorprikt.
Uit alles in A Humdrum Star blijkt dat GoGo Penguin geen impressionisme nastreeft (zoals persberichten suggereren) maar een precies georkestreerde vorm van IDM verkiest. Muziek met veel ritmische lagen (”Transient State”) en een timbre dat af en toe als een klamme techno overkomt (”Bardo”). Het is enkel bij ”Reactor” dat GoGo Penguin zich iets nadrukkelijk als trio durft te uiten, met een adequate balans tussen groots en intiem alsook een vibe die traditioneel en modern verbindt. Binnenin het trio is het grotendeels Nick Blacka (contrabas) die uit vooraf vastgelegde patronen probeert te breken. Het pianospel van Chris Illingworth blijft te vaak in repetitieve akkoorden en een herkenbaar stramien steken.
A Humdrum Star heeft nood aan meer vuurwerk en minder beredenering. Ook de samensmelting tussen elektronica en jazz loopt niet van een leien dakje. Het trio heeft de afgelopen jaren de standaard voor nieuwe trio’s gezet met drie uitstekende albums en een reeks van indrukwekkende concerten. In vergelijking neigt het vierde album naar weinig geïnspireerde eenheidsworst. Niet meer dan doorsnee jazz op maat van een welstellende middenklasse zonder tijd en behoefte aan diepgang. Deze Mancunians kunnen ongetwijfeld beter.
