Na de zonde: het berouw. Na de woede: dat moment waarop het allemaal zinloos lijkt, en je bij jezelf te rade gaat. Op Doubt Is My Rope Back To You laat Get Your Gun de redeloze tirades, de woeste uitbarstingen voor wat ze zijn en graaft frontman Andreas Westmark diep in zichzelf.
Was The Worrying Kind, het imposante debuut van Get Your Gun, een dronken kerel die je uitdaagde op café en met een vuist in je gezicht alvast de eerste zet deed, dan zijn we drie jaar later vier pinten verder. Het is tijd voor excuses, een persoonlijke biecht en een diepe blik in de spiegel: “Was that really human nature, heaving in my bathroom mirror?” De adrenaline is gaan liggen, en hier staan we: met een Andreas Westmark die out of the blue toegeeft dat hij het ook niet meer weet, want “You’re nothing … without a woman’s touch”.
De oorlog met de buitenwereld is er dus een met zichzelf geworden. Westmark wroet op zijn tweede in zijn ziel, slaat de spiegel schaduwboksend in duizend stukjes, en probeert toch min of meer met zichzelf in het reine te komen. Er is een relatie door te slikken, en dat gaat niet vanzelf: “Starving eyes aiming for the promise of more / Nothing in sight but lust and chores”. En dat is het begin. De muziek volgt: geen brute uithalen meer, enkel trage nummers vol spanning en geladen stilte.
Dat maakt Doubt Is My Rope Back To You een minder gemakkelijke zit dan zijn bij momenten aanstekelijke (“Black! Book!”) voorganger. Bedoeld ook: met “Love Like Feathers” en “Stray” staan twee van de minder evidente nummers helemaal vooraan, en met hun slepende tempi en gedragen zang laten ze horen dat Westmark bij het componeren het orgel, met zijn lange, doorgonzende klanken ontdekte. Het zorgt voor nog meer drama en plechtigheid bovenop de zo al loodzware sfeer. Geen lachebekjes? Zelfs Nick Cave vindt het af en toe nogal doemerig, laat hij per brief weten. Voor hem hoeft dat niet meer.
Over de oppervleermuis gesproken: waren de referenties bij de vorige plaat nog Sixteen Horsepower en zelfs wat Alice In Chains, vandaag zijn het The Bad Seeds die regelmatig het hoofd om de hoek steken. In “Joy Of Recognition” is dat met een dreinend orgeltje, in hoogtepunt “Haywire” laat broer Simon Westmark metalen percussie, die ergens uit de catalogus From Her To Eternity is geplukt, exploderen als een willekeurige driftbui.
“You’re Nothing” wil dan weer niet loslaten, houdt het bij dreigen zonder uitvoeren, om als de spanning niet meer te harden is, enkel nog die verontschuldiging over te houden, te laat en te weinig: “And I meant nothing, I meant nothing with the words I said / But I meant everything, I meant everything with the love I gave.”
Het mooiste nummer volgt daarna, wanneer Westmark “Open Arms” als een verloren man begint, maar langzamerhand, over een kale maar statige orgellijn, zijn schouders recht. De melodie gloeit op en vanaf 4′.36” mogen de registers stukje bij beetje meer open. Een grootse finale komt er echter niet. Een gelouterde zanger neuriet het nummer uiteindelijk zachtjes weer naar bed; net op tijd voor “Enough For Everyone”.
Er is geen haast meer nu. In dat slotnummer neemt Get Your Gun rustig tien minuten de tijd om af te ronden. “The war’s behind us, now it’s time to leave”, maar toch: de langzaam opstekende gitaarstorm doet even vermoeden dat niet alle woede is weggeëbd, het is vals alarm; we bereiken niet eens categorie drie. Doubt Is My Rope Back To You kabbelt uiteindelijk naar zijn einde; zelfs de grootste innerlijke storm gaat ooit liggen als de catharsis is bereikt. Na zeven intense nummers heerst opnieuw een soort gelaten vrede, en zo is het voor iedereen goed. Get Your Gun heeft een straffe plaat gemaakt.
