Twintig jaar geleden bracht de Canadese band Do Make Say Think in eigen beheer een zelfgetiteld debuut uit. Al snel werd de plaat opgepikt door het op dat moment nog maar net uit de grond gestampte Constellation Records, waar de groep in de volgende decennia een van de consistentste postrockdiscografieën zou uitbouwen. Het nieuwe Stubborn Persistent Illusions is daar een uitstekende verderzetting van.
Do Make Say Think is nooit de band van de grote verrassingen geweest, en dat zijn ze ook niet geworden op hun achtste plaat. Net als op eerdere worpen ligt de eigenheid van Stubborn Persistent Illusions hem in kleine verschuivingen, nieuwe accenten bij de uit de duizend herkenbare sound van de heren. De twee drums haken hun ritmes nog steeds groovend in elkaar als een rommelende stoommachine terwijl de gitaren en bas in eindeloos vloeiende bewegingen hun queeste naar de perfecte melodie verderzetten. Daarbij is het vooral straf hoezeer het kwintet erin slaagt om ook nu weer moeiteloos te boeien.
Na de relatief lang uitgesponnen en traag opbouwende aanpak die de band op vorige worp Other Truths acht jaar geleden liet horen, kiezen de Canadezen hier opnieuw voor een meer eclectische aanpak met enkele kortere nummers waar geregeld behoorlijk wat vaart in mag zitten. Opener “War On Torpor” is in die zin een goeie intentieverklaring én een wake-upcall van jewelste, met vurige drumritmes die helemaal op het voorplan zijn gemixt terwijl de gitaren zich ergens achteraan in de mix met dreunende orgeltjes meten. Wie aandachtig luistert, hoort doorheen de hele plaat nog wel wat wat opmerkelijke mixkeuzes. Dat is nooit vreemd geweest aan Do Make Say Think, een band die van lo-fi een merite maakte. Maar het treedt hier misschien nog meer op het voorplan dan voorheen, met vooral een klein huzarenstukje in “As Far As The Eye Can See” dat geconcipieerd werd als een sonische wandeling waarbij het geluid langs verscheidene kanten op je af komt.
Nadat de deur is ingebeukt met de vlammende binnenkomer, mogen de bas en gitaren wat lieflijker aanzetten in “Horripilation” dat het soort mood swings en melodieuze gelaagdheid van klassiekers “Fredericia” en “Reitschule” aan de dag legt in een traag open bloeiende postrockhoogmis. En dan, enkele minuten ver in het nummer, beginnen plots enkele traag aanwassende blazers en een lieflijke pianomelodie tikkertje te spelen om in een ambienttapijt te eindigen: het is een ietwat onverwacht intermezzo en heeft geen directe voorlopers in eerder werk van de band, maar het past wel perfect binnen hun aanpak. En zo zijn er nog ettelijke voorbeelden te vinden doorheen deze plaat. Voorspelbare postrock? Hier niet te vinden.
Neem bijvoorbeeld het tweeluik “Bound” en “And Boundless”, het crescendotruukje wordt hier rijkelijk bovengehaald, de dubbele drums ratelen over elkaar heen om de rest van de band op te jutten. Maar opnieuw, net als je denkt dat de heren hun verhaal verteld hebben met deze song smijten ze er een diep dreunend orgelakkoord tussen dat de volledige sfeer omgooit om in de tweede helft te transformeren naar een vuil rammelende pletwals en uiteindelijk weer naar een luchtig dansende polyfonie. Afsluiter “Return, Return Again” zet dan nog eens de puntjes op de i met haast bombastisch jubelende gitaarfonteinen en een sound die zelfs in een stadium tot zijn recht zou komen.
En zo gaat het de hele plaat door, op het spanningsveld tussen herkenning en vernieuwing, en zoals steeds pendelend tussen contemplatie en extase. Zichzelf quasi heruitvinden zoals tien jaar geleden met het magistrale You, You’re A History In Rust doet Do Make Say Think daarmee niet en koploper in de discografie is Stubborn Persistent Illusions zeker niet, maar de kwaliteit is meer dan hoog genoeg om een respectabele plaats in onze platenkast te verdienen.
