Bij Oostenrijkse muziek denken de meeste mensen spontaan aan Wolfgang Amadeus Mozart of — de horror, de horror — in lederhosen geklede jodelaars. Son Of The Velvet Rat bewijst dat er op rootsgebied erg boeiende dingen komen uit het Alpenland.
Son Of The Velvet Rat is een band gebouwd rond het echtpaar Georg Altziebler (zang, gitaar) en Heike Binder (accordeon, keyboards) die sinds 2003 regelmatig albums uitbrachten die behoorlijk wat weerklank vonden in hun vaderland. Maar de muziek die ze brengen is zo Amerikaans als Route 66, Coca-Cola en baseball. Om verder te geraken met hun muziek namen ze in 2013 de drastische beslissing om te verhuizen naar de Verenigde Staten, waar ze neerstreken in de woestijn rond Joshua Tree in het zuiden van Californië. Een streek met heel wat muzikale geschiedenis sinds Gram Parsons — voor wie het zijn spirituele thuis was alsook zijn laatste rustplaats — er verbleef
Voor Dorado, hun zesde album ondertussen, deden ze een beroep op producer Joe Henry. Het resultaat is een album dat opgenomen werd op een paar dagen en dat sober, organisch en warm klinkt. Voor de muzikale begeleiding deed producer Henry een beroep op een aantal sessiemuzikanten waarmee hij vaak samenwerkt zoals Jay Bellerose en Patrick Warren. Zij namen de plaats in van de vroegere bandleden die de oversteek naar de VS niet mee gemaakt hebben.
Mede dankzij de hese, rokerige stem van Altziebler en de uitgepuurde muzikale invulling weet Son Of The Velvet Rat meesterlijk de sfeer van hun nieuwe onherbergzame thuisbasis in de Californische woestijn weer te geven. Een streek waar enkel de meest geharde planten weten te overleven in de meedogenloos brandende zon. Waar slangen en schorpioenen de enige wilde dieren zijn die de elementen trotseren. Een thuisbasis voor mensen die aangetrokken worden door de rust, ver weg van de drukte van de grootsteden. Waar alles tot de essentie herleidt wordt.
In het sombere en dreigende openingsnummer “Carry On” heerst een onheilspellende sfeer (“Summer’s gone without a reason / Or maybe not, I don’t know”), die extra in de verf gezet wordt door de Keltisch aandoende, minimalistische viool van Bob Furgo. “Copper Hill” wordt zachtjes aangezet door een subtiele mondharmonica, waarna de piano het nummer langzaam naar een crescendo duwt. Dorado staat vol met muziek die zich ophoudt in een wereld waar blues, folk en country elkaar ontmoeten. Een plaats waar artiesten als pakweg Lucinda Williams, Otis Gibbs of Willard Grant Conspiracy ook thuishoren. Maar evengoed zorgen subtiele Europese elementen zoals invloeden uit het cabaret of Balkan blues in de muziek ervoor dat Son Of The Velvet Rat toch een eigen identiteit heeft.
De folk noir op het album bereikt een eerste hoogtepunt in “Love’s The Devil’s Foe”, een nummer dat qua muzikale sfeerschepping herinneringen oproept aan Bob Dylan’s “Man In The Long Black Coat”, maar dat vooral de voorzichtige boodschap uitdraagt dat liefde alles overwint, zonder in meligheid te verzanden. In dezelfde sfeer maar zo mogelijk nog beter is “Starlite Motel”. De Spaanse gitaar situeert het nummer in het grensgebied met Mexico. De dreiging wordt langzaam opgevoerd terwijl het verhaal verteld wordt van een moordenaar op de vlucht. Nog in dezelfde sfeer en bijna even goed is het mysterieuze “Tiger Honey” (“She’ll hide in the blind spot / Of your memory / She’ll dance on the pages / Of the book you read”)
Waar de andere nummers grotendeels in dezelfde sfeer blijven is “Surfer Joe” het buitenbeentje van dienst. Gammele blues met een opzwepend, bijna tribaal, percussief ritme. De invloed van Neil Young — die van Prairie Wind — is duidelijk merkbaar op een nummer als “Sweet Angela”. Begint dat nummer aarzelend met een klein streepje mondharmonica en wat aarzelende akkoorden, dan komt de piano spoedig versterking bieden. Op het uitstekende “Blood Red Shoes” maakt singer-songwriter Victoria Williams — die ook woont in de buurt van Joshua Tree — nog eens een zeldzame verschijning op achtergrondzang.
Met Dorado bewijst Son Of The Velvet Rat dat je niet per se in een door God en klein Pierke vergeten dorp in een bij voorkeur stoffige, desolate streek in de Verenigde Staten moet opgegroeid zijn om rootsmuziek te maken die er toe doet. Het is een consistent album geworden waarop Altziebler en Binder hun vakmanschap met volle overtuiging tentoon spreiden. Eentje dat er in een rechtvaardige wereld zou voor zorgen dat Son of The Velvet Rat door een breder publiek opgemerkt wordt.
